Tekst / tekeningen : Mangin / Démarez
Casterman, 48 blz., SC : 11,99 euro Strijd tegen Germaanse barbaren We schrijven 9 na Christus. Keizer Augustus regeert oppermachtig over het Romeinse rijk. Senator Alex is op weg naar het legendarische Atlantis. Hij gelooft dat Atlantis echt bestaat en meer is dan een hersenschim. Op weg naar deze eindbestemming komt hij zijn zoon Titus tegen. Titus is ondertussen ook al volwassen geworden en heeft het zelfs tot officier van Tiberius (die later keizer Augustus zal opvolgen) geschopt. De broer van Tiberius, generaal Drusus, ligt op sterven. Hij is vreselijk gewond geraakt tijdens een bloederig treffen met Germaanse stammen ten noorden van de Rijn en de Elbe. Livia, de geniepige en op macht beluste moeder van Drusus en Tiberius, wil dat Tiberius zich zou wreken voor de dood van zijn broer. Ze wil dat Tiberius opnieuw de strijdbijl opneemt tegen de Germaanse stammen. Maar daarvoor is Tiberius veel te bijgelovig. Hij wil niet hetzelfde lot beschoren zijn als zijn broer Drusus. Livia heeft één grote angst. Als Tiberius ook zou overlijden, dan wordt Titus, zoon van Alex, de nieuwe erfgenaam van de regerende keizer Augustus. Daarom wil Livia niets liever dan Alex en zijn zoon Titus uit de weg ruimen. Alex valt in een hinderlaag en wordt ontvoerd door een groep barbaren. De piepjonge Arminius, zoon van de leider van de Cherusken, is hiervan getuige. Cherusken zijn net als Romeinen tegen alles wat Germaans is en dus bondgenoten. Arminius zal een belangrijke rol spelen bij het plan van Alex om te ontsnappen uit handen van de Germaanse barbaren… Deze spinoff kon me vanaf het prille begin in 2012 bekoren. Het tekenwerk van Thierry Démarez is veel realistischer, minder statisch, virtuozer dus. De gevechten zijn ‘echter’, lees: bloederiger. De gezichten zijn bij momenten fotorealistisch. Dat is bij de geniepige vijandige tronie van Livia zeker een meerwaarde. In dit deel komen bijzonder veel complexe gevechtsscènes voor maar ook uitdagende fragmenten als de begrafenis van Drusus brengt hij bijzonder sterk in beeld. Het scenario van het vorige album zat in mijn ogen te vol met mythologische elementen. Die vond ik minder passen bij een waarheidsgetrouwe historische reeks als deze. Deze keer houdt schrijfster Valérie Mangin de geschiedkundige touwtjes steviger in handen. De naam van Atlantis valt wel enkele keren maar gelukkig is dat (voorlopig?) maar een kanttekening. De scène waarmee de Hollywood-klassieker Gladiator begint, vormt het slot van dit album. Het bloedbad tijdens de slag bij het Teutoburgerwoud wordt op de allerlaatste bladzijde in enkele plaatjes verteld. Er vielen toen ruim twintigduizend Romeinse slachtoffers. Deze nederlaag zou ook de reden vormen waarom de Romeinse legioenen nooit verder ten oosten van de Rijn naar uitbreiding hebben gezocht. Een nieuw deel van De Adelaars van Rome, een nieuw deel van de klassieker Alex, een kersverse Asterix, de opstart van een nieuwe reeks De Weg van het Zwaard, het oneshot over het leven van Alexander de Grote bij uitgeverij Daedalus en nu ook nog een nieuw deeltje van Alex Senator. Leve de Klassieke Oudheid!
0 Comments
Tekst / tekeningen : Dorison / Meyer
Dargaud, 64 blz., SC : 9,99 euro Een colt als hand van God We leerden de rondtrekkende doodgraver Jonas Crow in 2015 kennen. Toen lag het allereerste deel van het eerste tweeluik in de winkels. Met dit zevende album begint (na twee jaar wachten!) dan eindelijk een nieuw tweeluik. Jonas Crow ontvangt een telegram ondertekend door ‘R. Prairie’. Jonas is aangenaam verrast want hij denkt dat het hier gaat om zijn geliefde Rose Prairie. In het vorige album konden we nog lezen hoe de twee uit elkaar waren gegaan. Hij snelt zo snel als hij kan naar Eaden, een klein Texaans stadje. Daar aangekomen blijkt al snel dat de brief niet van Rose kwam maar van dokter Randolph Prairie… haar echtgenoot. Liefdesperikelen dus maar Jonas Crow is door de dokter naar Eaden geroepen om twee mensen te begraven. Het gaat om de verongelukte priester Wilson en een nog ongeboren baby. Vooral dat laatste zorgt voor flink wat opschudding in de stad. De fanatieke en schietgrage zuster Madeleine Esther Oz, alias Sister Oz, verzet zich fel tegen deze abortus. Ze is bereid over lijken te gaan om deze ‘illegale moord op ongeboren leven’ te voorkomen. Wat heb ik opnieuw van deze reeks genoten. Ontgoochelen heeft Undertaker nog nooit gedaan. Het verhaal van scenarist Dorison is wel bijzonder donker deze keer. Zo goed als geen plaats voor (cynische) humor die er bij de vorige albums wel was. De thema’s zijn dan ook zwaar beladen en bijzonder actueel: recht op abortus, omgaan met homoseksualiteit, religieus fanatisme… Nog altijd onderwerpen door voor controverse zorgen anno 2023. Stripmaker Ralph Meyer trekt opnieuw al zijn filmische registers open. De scène aan het begin (in de biechtstoel) slorpt je onmiddellijk op in het verhaal en een cliffhanger kan niet spannender zijn dan bij dit album. Het personage van Sister Oz sprak mij enorm aan. Een vrouwelijke slechterik. Heerlijk! Daar wil ik meer van lezen en zien! Jammer dat we hierop wellicht opnieuw een tweetal jaar zullen moeten wachten. Maar dat is dan ook het enige minpunt dat ik kan bedenken. Tekst / tekeningen : Blutch
Lucky Comics, 48 blz., SC : 9,99 euro Mooie hommage in jubileumjaar Morris Lucky Luke brengt ‘kleine garnaal’ Rufus Kinker Junior naar de sheriff van Rubbish Gulch nadat hij had geprobeerd om Lukes trouwe ros Jolly Jumper te stelen. Onmiddellijk hierna maakt Lucky Luke ook kennis met Casper en Rose Kinker, het jongere broertje en zusje van Rufus. Ze wonen alleen in een geïsoleerde hut. Waar zijn hun ouders? Lucky Luke mag dan zelf geen vader zijn, hij beschikt toch over voldoende vadergevoelens om de kinderen niet aan hun lot over te laten. Hij bekommert zich dus om het tweetal en wil ze ook naar de sheriff overbrengen. Het duo is echter niet op hun mondje gevallen. Ze hebben elke een eigen sterke wil (lees: het zijn onhandelbare ettertjes). Het wordt ook snel duidelijk dat hun vader, Rufus Senior, ooit lid was van een gezonde roversbende. Rufus Senior ging er met veel poen van de bende vandoor en nu zijn die uiteraard uit op wraak… Dit jaar zou de Belgische stripmaker Maurice de Bevere, alias Morris, 100 jaar geworden zijn. Dit wordt ondermeer gevierd met een expo in zijn geboortestad Kortrijk. Dit album nu uitbrengen is dus perfect getimed. De Franse stripmaker Blutch (pseudoniem voor Christian Hincker) mocht in het verleden al hommages maken voor klassieke reeksen als De Blauwbloezen en Baard en Kale. Op zijn verlanglijstje stond ook Lucky Luke met stip bovenaan genoteerd. En ik moet toegeven dat Blutch een heel knap album heeft afgeleverd. Zijn tekenstijl en vooral manier van inkleuren doen terugdenken aan de beginjaren van de reeks toen scenarist Goscinny en tekenaar Morris nog bij Dupuis actief waren. Volledige groepen personages in blauw-, paars-, geel- of roodtinten inkleuren. Voor die tijd baanbrekend maar o zo typerend voor Morris. Blutch neemt deze manier van werken over. Hij gebruikt ook rasters om rotspartijen of decors van nachtelijke scènes weer te geven. Heerlijk nostalgisch allemaal. Het verhaal bevat de nodige spanning maar moet het toch vooral hebben van humor. Daar zorgen de twee koppige kids ‘Het stinkt hier!’-Rose en ‘Ik wil toffees!’-Casper vooral voor. Vertrouwde elementen als achtervolgingen door de woestijn, knokpartijen in de saloon en het opduiken van indianenstammen zijn ook allemaal aanwezig. Het zorgt voor een geslaagd hommage-album en Morris zou dit ook enorm hebben geapprecieerd. Dat kan haast niet anders. Tekst / tekeningen : Giacometti / Francq
Dupuis, 56 blz., SC : 9,99 euro / HC : 17,99 euro Alles voor eeuwige roem Manskind is een megalomaan project dat zich richt op nieuwe technologieën, internet en ruimtevaart. Brein achter dit ambitieus project zijn Jarod en Demetria. Zij dagen Groep W van Largo Winch uit. Ze uiten openlijk kritiek door hem te verwijten met oude, vervuilende economie als olie, mijnen, vrachtverkeer… bezig te zijn. Largo wil zelf ook zijn focus verleggen naar maatschappelijk verantwoord ondernemen, rekening houdend met ecologische, sociale en ethische gevolgen. Zo wil hij niet langer dat kinderen in Indonesische mijnen als kindslaafjes ingezet worden om te werken in kobalt- en tinmijnen. Samen met lithium heeft Groep W kobalt en tin nodig om batterijen te maken voor de elektrische wagens van nu en de toekomst. Groep W wil zich ook meer richten op het observeren van satellieten en de aarde, het weghalen van ruimtelijk afval… Binnen deze sector zijn nog heel veel groeimogelijkheden. Largo wil hiervoor in zee gaan met een Zuid-Frans satellietfabriek, ICCOS. Maar ook Manskind wil met ICCOS in zee gaan. Financieel volgt een tegenbod een bod op en dat drijft de prijs voor een samenwerkingsverband de hoogte in. Largo vindt het tijd voor een persoonlijk onderhoud met Jarod van Manskind. Beide miljardairs gaan aan boord van het ruimteveer Asteria op zo’n 100 km boven de aarde. Daar gaat het mis. De criminele organisatie We Bleu hackt het ruimtependel en sluit de zuurstoftoevoer af. Largo en Jarod komen er met de schrik en een broodnodige parachute van af. Jarod koestert nog een veel grotere droom. Hij wil met een elitegroep van honderd miljardairs, het zogenaamde ‘gouden percentiel’, het nodige geld bij elkaar brengen om de planeet Mars te koloniseren. Zo zouden ze als anonieme miljardairs toch ook in de geschiedenisboeken terecht komen. Wanneer Jarod deze ambitieuze plannen toelicht op een meeting met enkel miljardairs in de zaal, slaat het noodlot toe… Toen Eric Giacometti de pen overnam van Jean Van Hamme in 2017 ging Largo Winch weer volop de toer op van een financiële thriller. Minder avontuur en meer blabla over beursgenoteerde bedrijven… Ik vond dit geen goede zaak. Meer zelfs, ik had mezelf voorgenomen om de stekker uit de reeks te trekken na het eerste tweeluik van Giacometti. Maar ik kon het toch niet laten en gaf Largo toch nog een allerlaatste kans. Wat ben ik blij dat ik dat gedaan heb! Ik heb enorm genoten van dit nieuwe tweeluik. Mooie vrouwen, actie, milieuvervuiling, kinderarbeid, influencers, #metoo, de droom om Mars te koloniseren, het versnellen van ruimtetoerisme… : stuk voor stuk vertrouwde elementen in een actuele setting. Opvallend veel snelheid ook in dit album. Geen zwaarbeladen tekstballonnen en/of voetnoten die een overload aan financiële termen moeten verklaren. Op het tekenwerk van Philippe Francq zit zeker ook nog geen slijtage. Wat kan die man fantastisch realistisch tekenen. De scène waarin Largo staand op een soort drone een helikopter achtervolgt boven de Universal Studios is ronduit adembenemend. Heel grote klasse! Wat mij betreft staat Largo weer waar hij moet staan. Ik ben weer fan! Tekst / tekeningen : Legendre / Cambré
Standaard Uitgeverij, 48 blz., SC: 8,99 euro Arthur in Congo Fans van de albums van Suske en Wiske zijn vertrouwd met het personage van Arthur, de teergeliefde broer van Lambik, ook bekend als ‘de vliegende aap’. In dit dertiende album van De Kronieken van Amoras schrijft scenarist Marc Legendre een soort van origin story van dit personage. Een aantal verhaallijnen zijn in dit album door elkaar geweven. We leren hoe Arthur als kind al de droom koesterde om wilde dieren te zien in hun echte habitat. Daarom trok Arthur op latere leeftijd naar de Congolese jungle. Maar hij raakte er al snel op het slechte pad. Hij werd verslaafd aan het sap van een plant dat je in de waan brengt dat je kan vliegen. De andere verhaallijn brengt de lezer naar het heden van professor Barabas. In het vorige album maakte we kennis met Passy Mukala, één van zijn studenten. Passy viel uit het raam van haar kot. Eerst wordt er aan zelfmoord gedacht maar er zit wellicht meer achter… Jerom en Lambik van hun kant besluiten ook naar Congo af te reizen op zoek naar de sporen van Arthur. Wat blijf ik elke keer weer genieten van een album van De Kronieken van Amoras. De tandem Legendre en Cambré zijn hier echt op het hoogtepunt van hun kunnen. Het tekenwerk van Cambré oogt veel verzorgder dan in bijvoorbeeld Heden Verse Vis. Het openingsshot waarbij twee grote gorillaogen de lezer aankijken in de dichtbegroeide jungle van Congo straalt zoveel sfeer uit. Je wordt als lezer onmiddellijk in het verhaal gezogen. Heerlijk! Cambré kon zich ook uitleven met het tekenen van de lokale fauna. We zien apen, krokodillen, zebra’s, nijlpaarden en jaguars passeren. Een waardevolle vermelding naar de inkleuring van Shirow Di Rosso en inkting van Patrick Van Oppen is hier zeker op zijn plaats. Let zeker ook eens op de cameo van Willy Vandersteen himself die al tekenend op een bankje aan de Scheldekaaien zit op plaat 16. De paginagrote cliffhanger op het allerlaatste blad doet me nu al uitkijken naar het vervolg. Tekst / tekeningen : Delaf
Dupuis, 48 blz., SC : 9,99 euro / HC : 17,99 euro Boven de enkels van grootmeester Franquin 26 jaar geleden stierf grootmeester André Franquin. De gags van zijn beroemde creatie Guust Flater stierven mee. Tot nu. Na heel wat twijfels en hangende rechtzaken is er alsnog een nieuw album van Guust Flater in de winkels beland. Verantwoordelijk hiervoor is de Canadese stripmaker Marc Delafontaine beter bekend onder het pseudoniem Delaf. Hij scoorde hoge ogen met Mooie Navels. Een huzarenstukje, een gigantische uitdaging voor hem om Guust Flater weer tot leven te brengen. En ik ben serieus onder de indruk. Met de nodige scepsis begon ik aan het album maar dat was snel over. Zijn tekenwerk leunt heel dicht aan bij dat van Franquin. Een nog grotere verdienste is dat hij de gags in dezelfde tijd laat plaatsvinden als de ‘klassieke’ Guust Flater. We komen dus op de redactie van het weekblad Robbedoes terecht tijdens de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw. Pure nostalgie dus. Geen internet, geen gsm’s, geen AI, geen onlinemeetings via Teams maar wel lekker ouderwets knip-, plak- en tekenwerk. De redactie ontvangt de strippagina’s van hun medewerkers nog per post. Wat lijkt dat allemaal lang geleden! Veel nieuwe (lees: jonge) lezers zal je met dit album wellicht niet aantrekken. Maar de grote schare fans van het eerste uur van Guust Flater wellicht wel. Al was het maar om het album te bekritiseren en/of de grond in te boren à la ‘de oudere albums waren toch veel beter’. Ik heb er in elk geval van genoten. Delaf komt zeker tot aan de enkels van Franquin, erboven zelfs. De gekke uitvindingen van Guust zijn uiteraard weer aanwezig. Wat denk je van ‘vliegenlijmcoating’ of de ‘handenschudautomaat’? Oh ja, ook de Flaterfoon duikt op. Het is dus een feest van herkenning. Op de redactie komen alle vertrouwde gezichten voorbij: de ravissante Juffrouw Jannie, rossige Joost, Pruimpit en Krasser en uiteraard ook Robbedoes en Kwabbernoot zelf. De contracten van Meneer De Mesmaeker raken ook nu niet ondertekend en agent Vondelaar schrijft nog altijd aan hoge snelheid parkeerboetes uit. Heerlijk nostalgisch allemaal. De eerste helft van het album is er geen verband tussen de éénpaginagags. In het tweede deel van het album loopt er een rode draad doorheen de grappen. Eén vraag blijft over: is dit een éénmalig hommage-album of de startschot van een nieuwe reeks gagstrips? Alles zal wellicht afhangen van de verkoopcijfers van dit stripboek. Afwachten dus. Tekst / tekeningen : Legendre / Cambré
Standaard Uitgeverij, 68 blz., HC : 19,99 euro Hectische opeenvolging van grappen en grollen De tandem Marc Legendre en Charel Cambré aka de Rembrandt van Herenthout doken vorig jaar als zichzelf op in het eerste deel van dit drieluik. Ik vond het toen een heel aangename verrassing. Vooral de herkenbare kritiek op signeersessies (oude mannen met linnen tasjes, stripmakers die geketend aan hun signeertafels zitten, erotisch getinte vragen van dédifreaks…) vond ik hilarisch. Nu is er dan het tweede deel. Cambré en Legendre zijn op weg naar het Spaanse buitenverblijf van Legendre. Hun roadtrip wordt onverwacht onderbroken in het dorpje Verilejo. Een modderstroom heeft een brug vernield. Zo zullen Cambré en Legendre moeten wachten tot de herstellingswerken voltooid zijn om hun reis verder te zetten. Maar geen paniek: in Spanje kan je lekker relaxen en dat besluit het tweetal te doen. Ze trekken zich terug in een hutje op het strand om lekker te brainstormen over nieuwe stripprojecten samen. Maar van veel brainstormen komt niets terecht. De lokale bevolking wil graag dat hun hutje in zijn oude glorie hersteld wordt. En zo worden Legendre en Cambré tegen wil en dank in de rol van strandbaruitbaters geduwd. De vertrouwde elementen van deel 1 zijn terug. Cambré en Legendre kibbelen er opnieuw vrolijk op los en spuien kritiek op alles en iedereen. We zien ook enkele oude bekende uit het eerste album opduiken als de veeleisende stripuitgever en de lichtjes-over-het-paard-getilde tekenaar Formosus. Lachen heb ik opnieuw gedaan maar toch een pak minder dan bij het eerste deel. Desalniettemin is ook dit album de moeite waard. Het tempo van de grappen ligt bijzonder hoog en daardoor zijn ze ook niet allemaal even geslaagd. Het zwierige tekenwerk van Cambré is en blijft wel een lust voor het oog. Al lezend voel je dat de maker zelf veel plezier hebben beleefd bij het creëren van dit album. En dat is altijd een heel fijn gevoel. Tekst / tekeningen : Leo
Dargaud, 56 blz., SC : 9,99 euro Cowboys in de ruimte De secretaris-generaal van de VN is naar de planeet Aldebaran gekomen. Ze geeft oude bekende Kim Keller en Manon Servoz de opdracht om naar de planeet Bellatrix te reizen. Het ontwikkelingsniveau van de mensen daar lijkt op dat van de mensen op aarde tijdens de 19de eeuw. Er dreigt gevaar en hun voortbestaan is niet langer meer gegarandeerd. De locals zijn naïeve veehoeders en landbouwers. Een ideale voedingsbodem voor radicale bewegingen met reactionaire ideeën. De radicale leider Serverin Almos is vastbesloten om er de macht te grijpen. In het progressieve kamp is er gelukkig ene Narene Denver om enig tegengewicht te bieden. Kim en Manon krijgen de opdracht om te infiltreren tussen de lokale bevolking en zich aan de zijde van Narene te scharen. Met Bellatrix begint stripmaker Leo al aan de zevende cyclus binnen zijn ‘Werelden van Aldebaran’. Trouwe Léo-fans (waar ik mezelf zeker bijtel) krijgen alle vertrouwde elementen op hun bord: exotische planten en dieren, veel aandacht voor de psychologie van de personages en veel ‘talking heads’. De pionnen staan klaar maar veel meer is er in dit eerste album nog niet te lezen. Laat de actie maar losbarsten in het volgende album. Vernieuwend is dit album dus zeker niet maar ik heb het wel graag gelezen. Al ben ik niet de meest objectieve lezer als het op nieuw werk van Leo aankomt. Tekst / tekeningen : Yann / Dany
Dupuis, 88 blz., SC : 11,99 euro Make the planet clean again! Achttien maanden hebben Robbedoes, Kwabbernoot en eekhoorn Spip afgescheiden van de wereld in de Palombiaanse jungle vertoefd. Nu ze terug zijn in de bewoonde wereld overvalt hen weer de hectiek van elke dag. Kwabbernoot maakt zich grote zorgen over de toenemende vervuiling, het kaalkappen van de regenwouden, het bijna dagelijks verdwijnen van diersoorten… Op een overvol strand maken onze vrienden kennis met Chloé en haar bizar gezelschapsdiertje, een zogenaamde Mininkty. Dit is een genetisch gemodificeerd wezentjes dat eruit ziet als een kwalletje en in staat is om afval af te breken en te recycleren. Wanneer ze met Chloé en haar mama naar een fastfoodrestaurant gaan, komen ze voor het eerst in aanraking met de ‘Meiden van Blue Gorgon’. Deze fanatieke dames voeren strijd tegen junkfood. Zij bieden alternatieve bio-burgers aan op basis van blauwe algen. Toch blijven de acties van deze dames niet beperkt tot het bekladden van hamburgerrestaurants met ecologische slogans. Ze ontvoeren de succesvolle actrice Coralie, verloofde van de schatrijke Trump-look a like, Simon Santo. Santo is de grote baas van Junkfood international. Oude bekende IJzerlijm infiltreert bij de dames van Blue Gorgon om zo een knaller van een reportage te kunnen maken over hun eco-activisme dat meer en meer op eco-terrorisme begint te lijken. Wanneer blijkt dat de graaf van Rommelgem deze acties financiert, zijn Robbedoes en Kwabbernoot ook plots meer dan een betrokken partij… Scenarist Yann schreef eerder al vier albums in deze spinoff Robbedoes door. Niet al deze albums vond ik even hoogstaand. Jammer genoeg ontgoochelt ook zijn vijfde scenario. Originaliteit is ver zoek, de twist op het einde voel je al van mijlenver aankomen en actuele thema’s als ecoterrorisme, junkfood, overconsumptie, mediatisering en de plastiek soep in onze oceanen worden allemaal op één hoopje gegooid. Hierdoor ontstaat een onoverzichtelijk banaal allegaartje dat niet meteen garant staat voor een spannende leeservaring. Over dit alles giet Yann ook nog eens een vulgair taalsausje waarbij (vooral Engelse) scheldwoorden te pas en vooral te onpas in je strot worden geduwd. Het tekenwerk van Dany was voor mij de positieve verrassing. Een Robbedoes die met zijn voeten in 2023 staat. Een opluchting. De vertrouwde stempel van Dany is overal aanwezig: geile kippen, paddenstoelen met wel heel opvallende fallusvormen, blitse sportwagens, veel actiescènes, ontploffende schepen en helikopters maar vooral sexy vrouwen. Het lijkt wel alsof elke vrouw in dit album de perfecte maten heeft. IJzerlijm is nog nooit zo knap geweest als in dit album. Wat kan die Dany sexy dames tekenen. Hij heeft er echt wel zijn handelsmerk van gemaakt. In dit album kan hij nog eens alle registers opentrekken. Af en toe komen zijn pagina’s wel wat overladen over. Maar dat heeft veel met het te zwaar beladen en nodeloos volgepropte scenario te maken. ‘Less’ was in dit geval zoveel beter geweest. Kijk zeker ook eens naar de knappe achterflap waarbij Dany een ode brengt aan een klassiek album van Buck Danny uit 1954: Een vliegtuig wordt vermist. Geen flop maar ook zeker niet het beste album in deze reeks. Tekst / tekeningen : Van Hamme / 7 tekenaars: Bazin – Bertail – De Jongh – Djief – Durieux – Efa - Munuera
Dupuis, 96 blz., HC : 29,99 euro Hoogtes en (te veel) laagtes Topscenarist Jean Van Hamme is ondertussen al 84 jaar. De voorbije jaren gaf hij zijn succesvolle langlopende reeksen als Thorgal, XIII en Largo Winch uit handen. De man is nog steeds niet uitgeschreven maar focust enkel nog op ‘losse flodders’: oneshots of kortverhalen. Zo leverde hij recent een vervolg af op De U-Straal. Wat mij betreft was dit een serieuze tegenvaller. Wie zat hier in godsnaam op te wachten? Ik was dan ook benieuwd naar deze nieuwe bundeling van zeven kortverhalen van zijn hand. Zouden deze verhalen meer mijn ding zijn? Van Hamme verzamelt in Barmhartigheid (ironischer kan de titel niet zijn) zeven kortverhalen die door zeven verschillende stripmakers in beeld zijn gebracht. Ze spelen zich ook allemaal af op zeven verschillende locaties. Zijn alle verhalen geslaagd? Zeker niet. Twee verhalen vond ik bijzonder knap, ééntje haalden een voldoende niveau om mij te verrassen maar vier verhaaltjes waren veel te voorspelbaar en verdienen niet het label ‘Van Hamme’. Het eerste verhaaltje is in beeld gebracht door de Nederlandse stripmaakster Aimée de Jongh en het beste van het volledige album. Recent gooide de Jongh nog hoge ogen met Dagen van Zand. Haar dikverdiende doorbraak in Frankrijk en omstreken. Ze maakte trouwens ook de covertekening voor dit album. Ze serveert ons het verhaal van de minzame schrijver Omer Jabot die onder het pseudoniem Karsh al heel veel succesvolle romans over seriemoordenaars heeft geschreven. Zijn echtgenote Henriette is zijn steun en toeverlaat. Zij tikt netjes al zijn verhalen uit op een ouderwetse typmachine maar ze gaat iets te ijverig te werk… Het tweede verhaal is geïllustreerd door Ricard Efa en gaat over een parachutemoord. Een flauw niemendalletje. Het derde verhaaltje vond ik ook de moeite waard. Hoofdpersoon van dit kortverhaal is Guust. Guust schrijft scenario’s voor strips. Stripmaker Christian Durieux brengt in zijn stijl van Eerlijke lui dit verhaal in beeld. Guust is al vele jaren single en wil daarin verandering brengen. Hij schrijft zich in bij een datingbureau. Het onverwachte gebeurt: een knappe erfgename toont interesse. Te mooi om waar te zijn of toch niet? De verhaaltjes die door Emmanuel Bazin, Dominique Bertail en Djief getekend zijn, bleven helemaal niet hangen bij mij. In het eerste draait alles rond een mislukte aanslag op een koning en bij het tweede probeert de wel erg domme maar adellijke Gwendolyne alsnog van straat te geraken en Djief (zijn talent verdiende écht wel een beter scenario) brengt ons een verhaal waarbij een moord wordt gepleegd en de lezer zich moet afvragen of het pure verzinsels zijn of bittere ernst? Het kortverhaal van klasbak José Luis Munuera tenslotte vond ik wel origineel al bevat het elementen die al in Hollywoodfilms werden gebruikt. Hoofdpersoon is Mister Lawson die al een hele poos werkloos is. Hij komt bij de firma Chronos Inc terecht. Zij zijn op zoek naar mensen die tijd ‘te veel’ hebben en betalen dan ook grof geld om die tijd ‘te kopen’ en aan mensen door te sluizen die tijd te kort hebben zoals drukbezette zakenlui, ongeneeslijk zieken… In de stripwereld was ik dit element nog niet eerder tegengekomen. Fijne ontdekking dus. Je voelt het wellicht aan mijn bespreking. Deze bundeling kent meer laagtes dan hoogtes. Drie van de zeven verhalen steken knap in elkaar en zijn spannend om te lezen. De crazy twist op het einde en de zwarte humor zijn de vaste thema’s in deze bundel. Maar de kortverhalen zijn al te vaak erg voorspelbaar. Het verzorgde tekenwerk van de zeven stripmakers in hun eigen karakteristieke stijl kan de meubelen maar voor een deel redden. Ik vind Van Hamme veel beter wanneer hij tijd en ruimte krijgt om een gelaagd en boeiend verhaal te vertellen. |
Archives
April 2024
|