Tekst / tekeningen : Bajram & Mangin / Rochebrune
Daedalus, 104 blz., HC : 34,95 euro De mensheid kan soms heel onmenselijk zijn… Een klein ruimteschip stort neer in de oceaan op een onbekende planeet tijdens een verkenningsmissie. De vijf overlevenden worden door reusachtige kwallen geholpen om de oppervlakte te bereiken. Tot hun grote verbazing worden ze opgewacht door een menselijk uitziend volk maar wel van een heel primitieve soort. Wanneer blijkt dat de locals er kannibalistische trekjes op nahouden, worden plannen gesmeed om asap te ontsnappen… Het verhaal begint spectaculair maar toch was ik niet meteen geboeid. Een spaceship dat neerstort. Schipbreukelingen die in een nieuwe wereld terechtkomen en op onderzoek gaan. Been there, done that, read that… En vooral te veel badend in de universums van Léo waar ik zo verzot op ben. Maar naarmate je verder in het verhaal bent, word je toch op de een of andere manier in het verhaal getrokken. Het universum waarin je terechtkomt oogt heel idyllisch in het begin maar het wordt als maar donkerder en demonischer naar het einde toe. Het moraliserende sausje dat over de actie en het avontuur is gegoten, is wel (te) sterk aanwezig. De vraag waarmee het scenaristenkoppel Denis Bajram-Valérie Mangin ons confronteren is het waarom van de aanwezigheid van de mens in de wereld? De personages missen bij momenten wat diepgang. Het blijft allemaal wat aan de oppervlakte. Als lezer voel je noch empathie, noch apathie noch sympathie met de verschillende karakters. Het tekenwerk van Thibaud de Rochebrune is verzorgd. Vooral opvallend zijn de mooie perspectieven en de brede waaier aan landschappen. Rochebrune is duidelijk het meest op dreef in het weergeven van decors. Emoties weergeven bij de brede waaier aan personages gaat hem niet zo makkelijk af. Bij momenten had ik ook de indruk dat het snel moest gaan. Sommige pagina’s komen wat slordig over. De inkleuring zorgt voor dat tikkeltje extra dreiging. Het verhaal krijgt zelfs een luguber nachtmerrieachtig sfeertje. Een album met heel veel ambitie maar een toch niet 100 % bevredigend gevoel als je het dichtklapt. Léo blijft voor mij de absolute grootmeester van dit soort kolonisatieverhalen met exotische fauna en flora. Zijn tekenstijl mag dan flink wat statischer zijn, Léo’s werk intrigeert me toch stukken meer dan dit oneshot. In het Frans verscheen dit album vorig jaar al in de prestigieuze collectie Vrije Vlucht van Dupuis.
0 Comments
Tekst / tekeningen : Zidrou / Jordi Lafebre
Dargaud, 56 blz., SC : 10,50 euro Elke generatie heeft zijn leprozen 1970. Joepie! Vakantie! Bye bye België! Alweer op weg naar de Franse zuiderzon. Het is inmiddels een traditie bij de Faldéraults om met hun ouwe getrouwe rode R4’tje op vakantie te gaan. Het is ook traditie dat iedereen op papa Pierre moet wachten. Als zelfstandig striptekenaar worstelt hij steevast met het halen van zijn deadlines. Dat is ook nu het geval. Hij besluit dan maar de laatste strippagina’s van zijn biografie over het leven van Pater Damiaan tijdens de vakantie af te werken. Zoontje Louis en dochters Julie en Nicole kijken ook nu reikhalzend uit naar hun vakantie in het zuiden van Frankrijk. Mama Madeleine is hoogzwanger (van de kleinste Paulette). Dus trekt het gezin op vakantie met 5,5 gezinsleden deze keer. Alles loopt goed tot een onvoorzichtig vrachtwagenchauffeur bij een bruusk inhaalmanoeuvre een deel van zijn lading verliest en het R4’tje beschadigd raakt. Er zit niets anders op dan de heenreis te onderbreken tot een lokaal garagist alle beschadigde onderdelen kan bestellen en vervangen. Gelukkig vinden de Faldéraults onderdak bij Esther en Estelle, een liefdeskoppel dat in een schattig boerderijtje woont. De dames leven er van de verkoop van hun eigen artisanale marmelade, geitenkaas en paté. Begin jaren zeventig is het echter geen evidentie om als vrouwen uit de kast te komen… Dit album is al het zesde deel van deze feelgoodreeks. Het blijft genieten van het frisse, onschuldige, humoristische en ontwapende scenario van Zidrou. Al voel je nu wel dat hij de nadruk wil leggen op de taboesfeer rond homoseksualiteit toen… en jammer genoeg ook nu nog. De dialogen tussen de naïviteit van de kinderen en de volwassenwereld zijn sterk en zetten aan tot nadenken. Het tekenwerk van Lafebre is opnieuw een streling voor het oog. Mooiste voorbeelden vind je op bladzijde 14 waar Lafebre een halve pagina gebruikt om het boerderijtje in beeld te brengen en ook de geboorte van vier kleine geitjes op bladzijde 37 verdient zeker een vermelding op dat vlak. Het plezier spettert ervan af en dat voel je als lezer. Nog een tip om te eindigen: de albums kan je gerust kriskras door elkaar lezen. Zo verschijnen ze ook. Ik heb er bij de verschijning van dit zesde album van geprofiteerd om de zes ‘zomers’ eens in chronologische volgorde te lezen. Heerlijk was dat. Doen! Tekst / tekeningen : Yann / Henriet
Dupuis, 48 blz., HC of SC Hoog in de lucht is er geen racisme We leerden de knappe Bessie Coleman al in het vorige album kennen. Bessie is opgegroeid in een arm Texaans gezin met dertien kinderen. Aan het begin van dit tweede album keren we even terug in de tijd. Bessie is tijdens de Eerste Wereldoorlog nog maar een kind wanneer haar broers terugkeren uit de loopgraven. Ze hebben een superleuke verrassing mee voor haar: een gesigneerde foto van Bessies grote idool: de zwarte piloot Eugène Bullard. Zij hebben hem immers van de dood gered nadat hij was neergestort met zijn gevechtsvliegtuig. Bessie wil zelf niets liever dan in de voetsporen treden van Bullard en ook als zwarte pilote het luchtruim doorklieven. Ze hoort dat de zwarten in Frankrijk compleet anders behandeld worden dan in de Verenigde Staten. In Frankrijk is er veel minder sprake van racisme. Vervolgens springen we vooruit in het verhaal en neemt Bessie plaats achter de stuurknuppel van een vliegtuig met de beroemde Al Capone als heel bijzondere ‘lading’… Ik ben al jaren fan van het tekenwerk van Alain Henriet. Ik maakte voor het eerst kennis met zijn tekeningen in Golden Cup (6 albums verschenen bij uitgeverij Silvester) en was meteen verkocht. Hij is ook de reden waarom ik later ook de zes albums van Berentand heb gekocht. Normaliter heb ik niet echt iets met piloten- en vliegtuigstrips. Buck Danny, Dan Cooper, Angel Wings, De Nachtuil, Tanguy en Laverdure… helemaal mijn ding niet. Maar het tekenwerk van Henriet is voldoende om mij toch te overtuigen. Ook dit trok me over de streep bij Black Squaw. De looks van Bessie spelen ook wel mee. Henriet baseerde zich op bestaande foto's maar ik vond ook dat er een vleugje 'Rihanna' in zit. Wat is die Bessie knap! De luchtgevechten zijn indrukwekkend. Elk plaatje lijkt te bewegen. De scène in de loopgraven aan het front van Argonne aan het begin van het album is ook bijzonder knap. Henriet hanteert altijd een heel heldere paginaopbouw en dat bevordert een heel vlotte leeservaring. Black Squaw is ook meer dan een piloten- of vliegtuigstrip. Het historische kantje eraan zorgt voor een grote meerwaarde voor mij. De inkleuring van Usagi, partner van Henriet, moet zeker ook vermeld worden. De sfeer wordt hierdoor enorm versterkt. Het scenario in dit tweede deel vond ik bij momenten nodeloos complex. De veel verschillende locaties en tijdperken lopen voortdurend door elkaar: de broers van Bessie tijdens WO I, de ontmoeting tussen Bessie en Al Capone, kinderen die bevriend zijn met Bessie en een heel belangrijke rol spelen, de Ku Klux Klan die Bessie op de hielen zit, de Black Rattlers tijdens de Grote Oorlog… Het kwam soms wat verwarrend over. Scenarist Yann heeft hier wat te veel hooi op zijn vork genomen. Ik heb het meer voor een rechtlijnige vertelling van een verhaal. Ik heb vernomen dat er twee cycli van elk drie albums gepland staan in deze reeks. Oh ja, zei ik al dat hoofdpersonage een heel knappe vrouw is? :-) |
Archives
Maart 2024
|