Tekst / tekeningen : Jarry / Maconi & Benoit
Daedalus, 56 blz., HC : 21,95 euro + SC : 10,95 euro Vechten voor de eer… of uit wraak? De Elfen die in het Torunnwoud leven zijn bijzonder lichtgeraakt en vooral erg wreedaardig. Niet alleen tegenover vreemden maar ook onderling. Er leven dan ook verschillende clans dichtbij elkaar. Kaënn ondervindt die rivaliteit al op jonge leeftijd. Op vierjarige leeftijd is hij getuige van de moord op zijn vader door Yaëva, de Ogham-meesteres van de clan van het Hooglover. Kaënn wordt achteraf wel door haar geadopteerd en getraind tot een volwaardig krijger. Een goed krijger moet een meester zijn in het sabelvechten en ook over krachtige oghams (soort runetekens) beschikken. Maar Yaëva wordt ziek. Haar knappe dochter Alorënn staat klaar om haar op te volgen. Kaënn is stiekem verliefd op haar maar mag dat wel? Mag je verliefd worden op de dochter van iemand die verantwoordelijk is voor de dood van je bloedeigen vader? Als Yaëva op haar beurt in een duel vermoord wordt, weet Kaënn helemaal niet meer wat te doen? Gelukkig is er nog zijn vriendschap met de centaur Am’rör. Hij staat altijd klaar om Kaënn met raad en daad bij te staan. In een langlopende reeks als deze zitten af en toe ook mindere albums. Tot nu toe kwam dat meestal door zwakkere scenario’s. Hier vind ik dat het schoentje meer wringt bij het tekenwerk dan bij het verhaal. Ik heb me erg gestoord aan het digitaal opvullen van de decors en achtergronden. Al te vaak werkt het tekenaarsduo Maconi-Benoit enkel de personages uit. De decors worden dan met een gephotoshopt kleurtje ingevuld. Jammer. Want bij de personages zijn best mooi in beeld gebracht. Zeker bij close-ups is echt wel aandacht besteed aan emotie. Dat is bij dit soort verhaal ook echt wel van belang. Wanneer er uitgezoomd wordt, zoals bij de vele gevechten, schakelen de tekenaars weer over op een schetsmatige manier van werken. Qua verhaal heb ik hiervan genoten, maar dit scenario had een betere tekenaar verdiend.
0 Comments
Tekst / tekeningen : Di Giorgio / Mormile
Daedalus, 48 blz., SC : 10,95 euro Veel sfeer en epische gevechten De knappe Reiko trekt naar het mysterieuze Eiland van de Zwarte Yokai om haar twee Zusters van de Schaduw terug te vinden. Furiko en O-Kane worden er immers gevangen gehouden. Reiko reist af naar het eiland samen met de geheimzinnige gemaskerde Tokimasa. Wanneer ze aanleggen lijkt alles peis en vree in het dorpje van Tokimasa maar niets is wat het lijkt. Vrij snel barsten de hel en het brute geweld los. Reiko zal haar ‘mannetje’ moeten staan om hieraan het hoofd te bieden. Dat de Italiaanse Cristina Mormile weet hoe ze een spannend verhaal in beeld moet brengen, dat weten we al heel goed. Ook in dit nieuwe album ogen haar pagina’s heel flitsend en filmisch. Maar ook bij het weergeven van rustige sfeervolle scènes toont ze haar talent. Kijk maar eens op pagina 28 – 29 voor de manier waarop ze het Japanse feest met muziek, een natje en een droogje in beeld brengt. En uiteraard kan ze weer helemaal ‘los’ gaan in het uitwerken van een episch duel tussen verschillende Japanse monsters en kwaaie geesten. Pagina 50 – 51 zullen een tijdje op je netvlies gebrand blijven staan. Heel knap! De vertaalachterstand is helemaal weg. De Nederlandstalige lezers zijn nu weer helemaal mee met de Franse productie. Van de moederreeks Samoeraï hebben we wel nog één deel te goed in vertaling. Laat maar komen. Sinds 2015 staat Mormile immers ook aan het roer van deze reeks als tekenares. Tekst / tekeningen : Hautière / Reno
Daedalus, 56 blz., HC : 21,95 euro + SC : 10,95 euro Slot van langste cyclus uit de reeks In het vorige album (dat drie jaar geleden verscheen!) konden we lezen hoe Maurice Dupré naar Aquablue kwam afgezakt aan het hoofd van een groep aardbewonders. Dupré is een wetenschapper die wil onderzoeken of de moderne mens al dan niet afstamt van de lokale inwoners op Aquablue? Deze inmenging zette vanaf de start kwaad bloed en zorgde voor een tweespalt tussen de onderzoekers en de locals. De steenrijke Steven Walsh pleegde een terreuraanslag, laat Dupré en hoofdpersoon Nao verdwijnen om vervolgens een rechtstreeks aanval op Aquablue te plannen. Dat wil hij doen samen met een obscure, religieuze sekte die er exact hetzelfde uitzien als de locals van Aquablue. Dit nieuwe album begint met een feest tussen de inboorlingen en de kolonisten. Het lijkt alsof beide partijen willen toasten op een vredevolle toekomst in een prima verstandhouding met elkaar. Maar dat is slechts uiterlijke schijn want het feestgedruis slaat plots helemaal om in een moordpartij. De weinige locals die kunnen ontsnappen, vluchten over zee naar de archipel van Nim Remoa. Van hieruit zullen ze proberen een verzetsbeweging op te richten om de lynchpartij te wreken… De reeks Aquablue ontstond in 1998 en heeft al heel wat tandems van verschillende stripmakers zien passeren. Alles begon met het duo Cailleteau als scenarist en Vatine als tekenaar. Nadien volgden meerdere duo’s elkaar op. Sinds 2012 staan scenarist Hautière en tekenaar Reno aan het roer. Ze maakten zes albums samen. Het tekenwerk van Reno oogt wel erg digitaal. Dat is het dan ook. De decors en inkleuring lijken bij momenten foto’s. En de personages zijn qua gezicht ook bijna foto’s terwijl hun ruimtepakken klassieker getekend lijken. Dat geeft bij momenten een raar effect. Het komt soms als een mengelmoes van stijlen over. Echt storend was het niet maar het viel me wel op. Voor een sf-verhaal als dit, komt Reno er wel mee weg, vind ik. Het scenario van dit album en eigenlijk van de hele cyclus laat zich het best vertalen als een ecologische fabel met actuele thema’s als xenofobie, terrorisme en het destructieve karakter van ons, aardbewoners. Met dit zeventiende album valt het doek voor hun cyclus. Beide heren hebben aangegeven dat ze willen stoppen. De opvolging staat ondertussen klaar. Thierry Cailleteau, de scenarist waar alles mee begon, komt opnieuw aan boord samen met tekenaar Stéphane Louis. Afwachten hoelang we zullen moeten wachten op het begin van hun nieuwe cyclus… Tekst / tekeningen : Jarry / Goux
Daedalus, 56 blz., HC : 21,95 euro + SC : 10,95 euro Meesters van de Gerst 2.0 Nee, dit is geen vervolg op de sublieme reeks De Meesters van de Gerts van Jean Van Hamme en Vallès. Maar het draait ook wel rond het proces van brouwen… maar dan in de fantasy-wereld van Dwergen. Gurdun moet na aanhoudende hartklachten noodgedwongen op pensioen na ruim zestig jaar trouwe dienst bij het IJzeren Legioen. Hij wil nu eindelijk tijd maken om zijn droom te realiseren: het uitbouwen van een familiestokerij en zijn eigen moutwijn stoken. Groot is echter zijn verbazing wanneer hij bij zijn terugkeer uit het leger constateert dat zijn broer verdwenen is en het landgoed door zijn neef verkocht blijkt te zijn. Er zal geknokt moeten worden om dit allemaal terug te krijgen. Gelukkig is knokken iets wat in de natuur van de Dwergen vervat zit. Bezieler van deze en vele andere reeksen uit De Wereld van Arran, Nicoals Jarry, werkt met dit verhaal al voor de vijfde keer samen met tekenaar Pierre-Denis Goux in de reeks Dwergen. Ze maakten eerder al het eerste, zesde, elfde en zestiende album. Het 21ste album is ook van hen maar dat is nog niet in het Nederlands beschikbaar. Het grote voordeel van deze reeks is dat elk album op zichzelf kan gelezen worden. Ook nu levert dit een klassiek maar vlot verteld verhaal op. Een oneshot zonder complexe verhaallijnen of talloze verwijzingen naar andere verhalen. Rechttoe rechtaan. We krijgen veel informatie (te veel?) over de manier waarop het Dwergenvolk hun brouwsels stoken maar ook over hun voedingspatroon en geloof. Goux brengt dit allemaal heel realistisch in beeld. Zowel in overzichtstekeningen (check die allerlaatste pagina!) als in close-ups van personages en monsters toont hij zich een waar meester. Dat doet hij zonder aandacht te verliezen voor de decors en landschappen. Dat is bij sommige tekenaars van Dwergen wel anders. Een klassieker zal deze strip niet worden maar het leest lekker weg. Tekst / tekeningen : Marc Legendre / Fabio Bono
Standaard Uitgeverij, 32 blz. : 6,99 euro Bloedsporen in de sneeuw Johan redt herbergier Birre en zijn dochter Asha uit de handen van een bende struikrovers. Als dank bieden ze Johan een gratis avondmaal en onderdak voor de nacht aan. Tijdens het avondeten vertelt de herbergier waarom de streek zo verlaten is. Een zogenaamde ‘hundeprest’ verjaagt iedereen. Het gaat om een priester die uit de doden zou zijn opgestaan. Tijdens zijn leven kreeg hij van niemand respect. De parochianen verweten hem meer met jagen dan met hen bezig te zijn. Toen hij stierf, kreeg hij dan ook geen ceremoniële begrafenis. Dat vond de priester onterecht en daarom stond hij op uit de doden om ’s nachts op jonge deernes te jagen en hun bloed te drinken. Als ridder van de Ronde Tafel vindt Johan dat het zijn plicht is om dit mysterie op te helderen want hij gelooft zelf totaal niet in dit onzinnig verhaal. Sinds Fabio Bono in 2016 de reeks overnam, ben ik weer fan geworden. Ik had enkele decennia de reeks opgegeven. Het verzorgde realistische tekenwerk dat ook nog eens heel filmisch en zwierig is, zette me ertoe aan om de reeks opnieuw te volgen. Tot nu toe heb ik me dit nog niet beklaagd. Niet elk album is op vlak van het scenario van Legendre even sterk maar het tekenwerk blijft van voldoende hoge kwaliteit om elke keer weer uit te kijken naar een nieuw verhaal. Deze keer kon Bono zich helemaal uitleven in winterse taferelen. Sneeuwlandschappen tekenen met hier en daar bloedrode sporen gaan Bono bijzonder goed af. De voorbije jaren gingen er stemmen op om de tandem Legendre-Bono meer pagina’s dan de obligate 32 te gunnen om hun verhalen in beeld te brengen. En jawel, Standaard Uitgeverij ging overstag. Vanaf volgend jaar krijgen de stripmakers 40 bladzijden om hun ding te doen. Dit kan ik alleen maar toejuichen! Tekst / tekeningen : Alain Dodier
Dupuis, 72 blz., SC : 8,99 euro Verrassend lijvig en actueel #MeToo-verhaal Tijdens een zoveelste poging om te slagen voor zijn praktisch autorijexamen is privé-detective J K Jerome Bloks getuige van een zelfmoordpoging. Rebecca, een jonge vrouw in bruidsjapon, staat op het punt om van een brug over de autosnelweg te springen. Deze wanhoopsdaad voorkomen is voor Bloks belangrijker dan een positieve evaluatie van de examinator. Rebecca vertelt dat ze net voor haar huwelijk ontdekt heeft dat haar man er een dubbelleven op na houdt en in zijn Afrikaanse thuisland een andere relatie heeft en zelfs vader is van een jong kind. Rebecca denkt dat hij enkel met haar wilde trouwen om een verblijfsvergunning te bemachtigen. Omdat Rebecca niet onmiddellijk weet waar ze heen moet, stelt Bloks voor dat ze enkele dagen bij hem intrekt. Zijn geliefde Babs is toch enkele dag naar het buitenland als stewardess. Maar bij haar thuiskomst is Babette niet opgezet met de aanwezigheid van een andere vrouw in haar appartement. Vraag is of Rebecca wel is wie ze beweert te zijn. Want het voortdurend stalken van Bloks neemt wel heel grote proporties aan… Vrouwen die gestalkt worden door mannen… dat is een wel heel actueel thema de voorbije tijd door de #MeToo-beweging. Het kan ook omgekeerd. Dat bewijst stripmaker Alain Dodier met dit album. Ik ben al heel lang fan van de avonturen van J K Jerome Bloks. Niet elk album is even goed maar ontgoochelen doet deze reeks nooit. Dit album heeft me echt verrast. Het is erg hedendaags en daarenboven lekker dik (ruim 70 blz!). Er zitten ook enkele fijne knipogen in het verhaal. Op bladzijde 19 kijkt Bloks naar televisie en daarop is een andere creatie van Dodier te zijn: het sprookjesachtige Gully. Op bladzijde 64 toont Dodier dat een trofee van het beroemde stripfestival van Angoulême ook een praktisch nut kan hebben. Ik heb opnieuw genoten van één van mijn favoriete langlopende reeksen. Tekst / tekeningen : Leo & Rodolphe / Marchal
Dargaud, 48 blz., SC : 8,99 euro Mysterie rond een loch Met Scotland komt Kathy Austin in Europa terecht. We leerden deze knappe geheimagente kennen met reeksen als Kenya, Namibia en Amazonia. Deze keer trekt Kathy Austin naar Schotland om er het huis over te nemen dat oudtante Imelda O’Brien haar heeft nagelaten. Een prachtige manor in Kilwood met uitzicht op een typisch Schots loch. Als kind en later als puber heeft ze er vaak haar vakanties doorgebracht. De oudtante overleed vorig jaar al. Sindsdien stond het huis leeg. Kathy Austin maakt bij haar aankomst in Schotland kennis met Oscar Denton, hoogleraar oude geschiedenis in Oxford. Tot haar stomme verbazing blijkt het huis van tante O’Brien recentelijk afgebrand. Denton vermoedt dat er meer zit achter de dood van de tante en het afbranden van de villa. Hij gelooft in buitenaardse invloeden die in het verleden ook al voor UFO’s en geheimzinnige graancirkels verantwoordelijk waren. Ook de aanwezigheid van de Russische KGB doet vermoeden dat hier meer aan de hand is. Veel vragen. Heel veel vragen. Maar nog weinig tot zelfs geen antwoorden in dit eerste deel. Boeiend is dit verhaal in ieder geval wel. Rasvertellers Rodolphe en Léo weten hoe ze een spannend verhaal moeten brengen: mist, lochs, oude kastelen, rokerige pubs en het onvermijdelijke bovennatuurlijk sausje. Heel vertrouwd allemaal maar het blijft heerlijk om te lezen. En wat gezegd van tekenaar Marchal? Deze keer moet hij geen weidse Afrikaanse vergezichten of broeierige Zuid-Amerikaanse jungletaferelen tekenen. Maar ook de grijze Schotse highlands brengt hij realistisch in beeld. Indien ik wel alcohol zou drinken, kan ik me voorstellen dat dit verhaal nog lekkerder wegleest met een glas stevige whisky in de hand. Tekst / tekeningen : Mangin / Démarez
Casterman, 48 blz., SC : 9,95 euro Crossover tussen spinoff en moederreeks Alex en zijn vrienden reizen af naar de eilandengroep van Thera (nu: Santorini). Hij beleeft er een déjà-vu-avontuur in de tempel van de Minotaurus. In zijn jeugd was hij er al eerder (dat kan je lezen in het 40ste album van de moederreeks). Tijdens een zeestorm belandt Alex op een pirateneiland. Hun leider Miletos is voortdurend op zoek naar goud en rijkdommen. Hij is nu uit op de schat van de kannibalistische god. Daarvoor zal hij eerst voorbij de verzonken tempel moeten geraken. De tempel ligt wel bezaaid met gloeiende vuurparels die erg giftig zijn. Daarenboven wordt de tempel bewaakt door een reuzeninktvis. Tekenaar Thierry Démarez doet het sinds 2012 prima in deze spinoff. Ik was meteen weg van zijn tekenwerk. Wat mij betreft is hij een veel virtuozere tekenaar dan de meeste stripmakers uit de moederreeks. De manier waarop hij in dit verhaal de zeestorm, de binnen- en buitenkant van het Minoïsche paleis en de gevechten tussen mens en stier in beeld brengt ogen bijzonder indrukwekkend. Ik had wel wat problemen met het scenario. Op zich is het best origineel dat scenarist Valérie Mangin een verhaal bedenkt voor de moederreeks en voor de spinoff en die met enkele maanden verschil op de markt brengt. Dit had iets moois kunnen worden. De opbouw van de twee covers zijn ook knipogen naar elkaar. Leuk gevonden allemaal. Maar het historische van een sandalenepos als Alex verzandt onder een aaneenschakeling van vergezochte fantasy-elementen. Een reeks als deze kan dit toch wel missen. De geloofwaardigheid is wat zoek. Maar mooie plaatjes levert het wel nog steeds op. |
Archives
Maart 2024
|