Tekst / tekeningen : Adam, Boisserie, Convard / Annabel
Daedalus, 56 blz. + 8 blz. historisch cahier, HC + SC ‘Het beest is dood’ Toen tekenaar Gilles Chaillet (Vasco, De Laatste Profetie, De Schilden van Mars) in 2011 overleed, lagen er nog heel wat opzetjes voor nieuwe historische reeksen klaar. Daarvan is Roma over het ontstaan en ondergang van het Romeinse rijk er één van. Het origineel concept werd door drie man verder uitgewerkt: Eric Adam, Pierre Boisserie en Didier Convard. Hun bedoeling is om gedurende dertien albums de link te leggen tussen het ontstaan, bloei en verval van Rome en zijn Trojaanse oorsprong. In het Frans zijn al vijf albums verschenen. Bij ons brengt uitgeverij Daedalus nu de vertaling van het derde deel uit in zowel een softcover- als hardcoverjasje. Weinig personages die zo tot de verbeelding spreken als Julius Caesar en Cleopatra. Op school leerden we allemaal dat Julius Caesar droomde van het keizerlijk dictatorschap over Rome. Maar een brutale moord in de senaatsgebouwen maakte abrupt een einde aan deze droom. Ook in dit derde deel staat het zogenaamde ‘palladium’ centraal. Het palladium is een beeld dat Aeneas uit Troje had meegebracht. De eerste Romeinse koning, Romulus, bracht het onder in de tempel van de godin Vesta en bouwde er zijn stad rond. De Romeinen geloofden rotsvast dat het beeld hen bescherming bood. Julius Caesar gelooft niet echt in de magische kracht van het beeld. Hij wil bewijzen dat hij alleen Rome kan beschermen. Daarom wil hij het palladium aan zijn geliefde Cleopatra schenken. Hij maakt concrete plannen om het beeld naar Alexandrië over te brengen. De Romeinen vinden dat maar niks en komen meer en meer in opstand. Ze verwijten Caesar dat hij zich als een god gedraagt… De laatste dagen van en moord op Caesar worden door tekenares Annabel (vooral bekend door het drieluik Magus dat bij uitgeverij Saga verscheen) uiterst realistisch in beeld gebracht. De personages krijgen hierbij voorrang. Dat zorgt ervoor dat de uitwerking van de decors hier en daar wel wat te wensen overlaat. Ze beheerst zeker het talent om spanning in de pagina’s te brengen door flashy close-ups van klodders bloed, spectaculaire zwermen raven die het einde van de republiek aankondigen (het leek wel een scène uit Hitchcocks meesterwerk The Birds uit 1963). Het historische addendum van de hand van een Franse historicus kan ik als leerkracht geschiedenis alleen maar toejuichen als lekker extraatje.
0 Comments
Tekst / tekeningen : Di Giorgio-Genêt / Mormile
Daedalus, 48 blz., SC : 8,95 euro Sterven is niet zo erg We hebben drie (!) jaar moeten wachten op een nieuw album in deze spinoff Samoeraï Legenden. Maar het wachten was de moeite waard want nu liggen er op twee maanden tijd twee gloednieuwe albums in de winkelrekken. Deel drie begint met een sterke openingsscène: het slagveld van Akigawa dat in twee delen is verdeeld. De tweehonderd man van generaal Goru aan de ene kant… doodsbang om hun kleine zuidelijke fortje te verliezen. Aan de andere kant: tienduizend krijgers onder leiding van Akuma en de zogezegd onsterfelijke krijgster Furiko, die we al leerden kennen in de vorige albums. De numerieke meerderheid brengt zoals verwacht de zege voor Furiko. Nu blijven enkel het noorden en enkele grote steden over die nog onderworpen moeten worden… De knappe Furiko wint belangrijke info in om de definitieve doodsteek te geven aan het keizerschap dat al ruim honderd jaar standhoudt bij haar liefje Yoshi. In het vierde album loopt deze verhaallijn verder maar komt er nog een intrige bij: we volgen de kleine Inari die over bovennatuurlijke krachten beschikt. Hoe de vork precies in de steel zit, wordt in dit vierde album nog niet helemaal duidelijk. Dus is dit toch een beetje een overgangsalbum, vind ik. Bruut geweld, gevechtsscènes, expliciete seks en een vleugje oosterse hocuspocus… wat wil een (jong-) volwassen stripliefhebber nog meer? Het tekenwerk van de Italiaanse stripmaker Cristina Mormile komt bruut en nerveus over. Dit is best ok bij gevechtsscènes maar bij decors en close-ups van gezichten vind ik haar manier van tekenen toch wat minder geslaagd. De poëzie die zo typerend was voor het tekenwerk van de oorspronkelijke bedenker, Frédéric Genêt, gaat op deze manier toch wat verloren. Dat is best jammer. We kunnen ons wel nog verlekkeren op de covers want die blijft Genêt wel nog altijd zelf maken. De découpage is wel heel knap. Mormile brengt alles heel filmisch en flitstend in beeld door het creatief variëren van verschillende kadergroottes en wisselende camerastandpunten. Een reeks om verder te blijven volgen want de cliffhanger op het einde van deel 4 doet mij nu al watertanden naar het vervolg. Tekst / tekeningen : Jarry / Bordier
Daedalus, 64 blz., SC : 8,95 euro Spartacus in de huid van een Dwerg De Dwerg Oosram was ooit een hoge pief in het leger van de kasteelstaat Gol-Garsëm. Maar hij verliest deze status wanneer hij een gevonden goudschat achterhoudt. Dit wordt als verraad tegenover de koning beschouwd. Zo wordt Oosram en zijn gezin veroordeeld tot een leven van de zogenaamde ‘Zwervers’. Gebrandmerkt moet hij nu onderdanig zijn en als een paria akkers bewerken. Toch wordt hij al snel bekeken als een leidersfiguur binnen zijn nieuwe orde. Oosram besluit die taak op zich te nemen na het plotse overlijden van zijn dochtertje. De gevestigde ordes zullen voelen hoe een ‘Zwerver’ zijn rug kan rechten. Oosram verzamelt soldaten rond zich. Hij is klaar om zijn leven te geven voor zijn nieuwe gezelschap. Alweer een heel sterk album in deze conceptreeks. We zijn vier albums ver en ik ben nog geen enkele keer ontgoocheld geweest. Dat in tegenstelling tot die andere reeks Elfen waar wel af en toe minder geslaagde albums van verschijnen. Het scenario is boeiend van begin tot einde. Er zijn uiteraard vechtscènes maar er werd door Jarry ook voldoende tijd en ruimte uitgetrokken om te focussen op het gezinsleven van de Dwergen. Er wordt knap verteld welke gevoelens er opduiken als je als gezin plots in een onderliggende klasse terechtkomt. Het tekenwerk van Bordier getuigt ook van grote klasse. Wat vooral opvalt is de aandacht die hij besteedt aan zijn decors. We krijgen adembenemende vergezichten te zien. Dat is best vernieuwend in verhalen over Dwergen. Geen cliché-beelden dus van zwoegende Dwergen in donkere mijnschachten of zweten Dwergen boven een smidse. Daarbij komt ook nog het bij momenten grappige vocabularium van de Dwergen… Marmoezen, Bavetten, Groinkers… Zalig gewoon. Wel handig dat de stripmakers voor een verklarend woordenlijstje hebben gezorgd op de achterkant van de titelpagina. Alweer een geslaagde episode in dit universum. Laat die andere vertalingen maar komen. In het Frans verschijnt deze maand immers al het tiende album in deze reeks. Tekst / tekeningen : Péru / Bileau
Daedalus, 56 blz., HC + SC Bloedvergieten in de Groene Gouw De Zwarte Elf Lah’saa en haar legioen van levende doden zorgen nog altijd voor een bloederig spoor. Niets of niemand lijkt bij machte om hen tegen te houden. Maar dat is buiten drie Witte Elfen gerekend. Fall, Tenashep en Jonesh willen er alles aan doen om de opmars van Lah’saa te stoppen. Dit dertiende album komt nogal warrig over. Het heen-en-weer-springen tussen heden en verleden zorgt ervoor dat er nooit echt vaart komt in het verhaal. Het leesritme wordt te vaak onderbroken. Storend en bij momenten ook echt verwarrend allemaal. De gevechtsscènes vol geweld en magie zijn bijzonder talrijk en worden breed uitgesmeerd. Nee, dit is zeker niet het beste album uit de reeks. Dat is nu net wat ik het meest betreur in deze conceptreeks: sterke albums die te vaak afgewisseld worden met matige verhalen. Het niveau mag best wat hoger. Zowel op tekentechnisch vlak als op het niveau van het scenario is dit geen hapklare brok die lang zal blijven hangen. Jammer. Maar er is hoop op beterschap. In het Frans verschijnt deze maand album 20 (!!!) van Elfen. Er komen dus ongetwijfeld nog lekkerdere albums aan in de toekomst. |
Archives
Maart 2024
|