Tekst / tekeningen : Wilfrid Lupano / Jean-Baptiste Andreae
Daedalus, 48 blz., HC : 17,95 euro Alchimie tussen scenarist en tekenaar ‘marcheert’ nog steeds De knappe Manie Ganza (ofte Aïcha ofte Shena Nigana) staat op het punt om uitgehuwelijkt te worden aan de zwaarlijvige Baba Musiir, de zogenaamde Grootmammeloek van de Duinen. Dit tot groot ongenoegen van haar geliefde Eugène. De moeder van Manie, koningin Etherea, is ook stikjaloers op haar dochter… en vooral op haar eeuwige jeugd. Ze wil haar dochter liever zien verdwijnen. Manie zal dus moeten vluchten voor haar leven. Deze vlucht brengt haar naar woestijnvlaktes die gebukt gaan onder oorlogsgedruis… Mechanische vogels, zandvrouwen, vliegende tapijten, lappenpoppen, cyborgs… de fantasie van scenarist Lupano (ook bekend van heerlijke reeksen als Alim de leerlooier en Het rechte pad) kent totaal geen grenzen. Een bizarre verhaallijn, fabelachtige schepsels: het zijn ondertussen vaste ingrediënten van Azimut geworden. Om een dergelijke poëtische wereld in beeld te brengen heb je een getalenteerd tekenaar nodig. En dat is Jean-Baptiste Andreae zonder enige twijfel. Ik volg zijn werk al sinds zijn trilogieën Mechanisch Land (2002 – 2004) en Hartenvreter (1996-1997). Beide reeksen verschenen bij uitgeverij Casterman. Hij brengt het extravagante en irreële universum op een heel knappe manier tot leven. Zijn verbluffend precieze manier van inkleuren draagt alleen maar bij tot het leesplezier. Zijn tekeningen doen me vaak aan de films van regisseur Tim Burton denken. Zij het hier dan wel wat minder somber. Het tekenwerk blijft dus meer dan overeind. Het verhaal vond ik wel wat dunnetjes. Tot nu toe ging deze reeks in crescendo. Elk nieuw album overtrof het vorige in dromerigheid en originaliteit. Het scenario is deze keer allemaal net dat ietsje minder vernieuwend. Ik vond het ook vreemd dat bepaalde personages uit de voorgaande delen helemaal afwezig zijn of sporadisch opduiken. Zo wordt er in dit deel heel weinig over professor-kapitein Aristide en zijn schip Lapsus gesproken. Benieuwd hoe scenarist Lupano alle verhaallijnen zal doen samenvloeien in het volgende afsluitende deel.
0 Comments
Tekst / tekeningen : Marc Bourgne / Laurent Libessart naar Jacques Martin
Casterman, 58 blz., SC : 7,95 euro Overbodige spinoff 61 v. C. De jonge Alex is zeven jaar en moet een belangrijke beslissing nemen. Ofwel gaat hij naar de druïdenacademie ofwel trekt hij naar de boerderij van zijn oom Omnios. Bij de Galliërs is het een traditie dat een jongen vanaf zijn zevende opgevoed wordt door de broer van zijn moeder. Alex kiest voor het tweede. Alex leert bij zijn oom ondermeer allerlei gevechtstechnieken. Hij gebruikt die voor het eerst om de knappe Flavia, enige dochter van een Romeins officier, te beschermen. Wat dan volgt is een flash forward van drie jaar. Als lezer zijn we dan getuige van een invasie van de stam van de Helvetii (voorouders van de Zwitsers) die heel Gallië overspoelen. Zij worden op de voet gevolgd door de vijf legioenen van de beroemde Romeinse generaal Julius Caesar. Geestelijke vader Jacques Martin bracht zijn eerste verhaal van Alex al in 1948 in het weekblad Kuifje. Inmiddels zijn we ruim zeventig jaar later. Er verschenen in die tijd 37 albums in de hoofdreeks, 39 albums in de nevenreeks De Reizen van Alex en 8 albums in de spinoff Alex Senator. De vraag die zich dan meteen stelt: is er nog nood aan een nieuwe spinoff als De jeugd van Alex? Ik was er toch benieuwd naar, moet ik eerlijk toegeven. Het antwoord is jammer genoeg negatief. Dit eerste album van een aangekondigd tweeluik, kon me niet boeien. Het tekenwerk van Libessart (bekend van enkele albums uit de sf-reeks Moréa) is heel eenvoudig (lees: kinderlijk) gehouden. Wellicht een marketingstrategie om nieuwe (jongere) lezers te laten kennis maken met het universum van Alex. Toch vrees ik dat dit album niet meteen een grote schare nieuwe lezers zal opleveren. Daarvoor gebeurt er te weinig. Een vlotte lezing voor jonge lezers wordt ook geblokt door vele verklarende voetnoten van Romeinse begrippen of Latijnse woorden en zinnen. Oudere lezers en fans van het eerste uur zullen zich storen aan de flashy manga-achtige tekenstijl. Dus vrees ik dat deze reeks geen instant succes zal worden. De steriele digitale inkleuring zorgt er bovendien voor dat de decors vaak niet grondig zijn uitgewerkt. Een historisch dossier van zeven bladzijden achteraan probeert toch de meubelen te redden. Scenarist Marc Bourgne doet zijn stinkende best om aan te tonen dat hij volledig in de geest van Jacques Martin heeft gewerkt. We lezen in het dossier over de verschillende soorten wapens waarmee de Galliërs vochten. We komen te weten wat de rol van een Keltische druïde was en hoe het leven in een Gallisch dorp eraan toeging. Conclusie: ik haak af na één album ondanks het feit dat ik alle albums van het Alex-universum in mijn bezit heb en ik een geschiedenisleerkracht ben met een zwak voor historische strips. Ik vrees dat ik niet de enige ontgoochelde lezer zal zijn na het dichtklappen van deze strip. Tekst / tekeningen : Loisel & Dijan / Mallié
Glénat, 88 blz., HC : 16,95 euro Eén wereld verwoesten om een andere te redden Vooraf een tip: herlees de zeven vorige albums en geniet in één ruk van het hele verhaal dat met dit achtste deel definitief tot een einde komt. Zo ben je ook helemaal mee met de twee verhaallijnen. In de vorige delen lazen we hoe hoofdpersoon Pauline in onze wereld beviel van de mysterieuze Blanche. Ze was zwanger geraakt toen ze met behulp van de zogenaamde ‘bijentranen’ naar de parallelle ‘Kleine Wereld’ was gereisd. Daar had de hermafrodiete leider Macara haar zwanger gemaakt. In die ‘Kleine Wereld’ speelt Macara ook de rol van vrouw en wordt zelf zwanger van die andere hoofdpersoon Erwan. Zo wordt Macara tegelijk mama van ene Somber en papa van Blanche. Twee mysterieuze kinderen met bijzonder gevaarlijke (lees: dodelijke) krachten. De priesteres deed dit allemaal met voorbedachten rade. Ze wil immers harmonie en evenwicht behouden in haar ‘Kleine Wereld’ en onze wereld. Macara vindt dat de mensheid te snel evolueert. Ze zet dus heel bewust twee kinderen op de wereld om in beide werelden een contactpersoon te hebben. Via een menhir op aarde kunnen de kinderen Blanche en Somber met elkaar communiceren. In het zevende album waren we getuige van een grote vernietigingsactie van Macara op onze aarde. De ene natuurramp volgde de andere op. Aardbevingen en tsunami’s lieten onze aarde in puin achter. Miljoenen mensen werden gedood. Japan verdween volledig onder zeeniveau. De overlevenden moesten verder leven in krotten of gewoon op straat. Winkels, apothekers… worden leeggeplunderd. Overal breken ook epidemieën uit. Mensen gaan elkaar te lijf voor een blikje bonen. Erwan wil zijn zoon Somber graag in het echt zien en reist af naar de ‘Kleine Wereld’. Maar deze reis maakt hij niet alleen: Pauline en haar vriendin Gaëlle reizen mee. Blanche blijft achter. De tijd in onze wereld tikt veel sneller dan in de ‘Kleine Wereld’. Dus is maar de vraag hoe het trio Blanche zullen aantreffen als ze terugkeren… Ik besef dat mijn bespreking voor stripliefhebbers die de reeks niet kennen heel verwarrend en misschien zelfs geflipt kan overkomen. Toch is deze reeks meer dan het ontdekken waard. Het boeiende verhaal van Loisel en Dijan worden magistraal in beeld gebracht door Vincent Mallié. Overzichtstekeningen, close-ups, tekstloze pagina’s… het gaat hem allemaal heel goed af. Het ecologische sausje dat over het verhaal is gegoten nam ik er met plezier bij. De onderliggende boodschap wordt op de allerlaatste bladzijde van dit lijvige album wel heel erg duidelijk. De hele bladzijde is een afbeelding van een sterrenhemel met daarop vier moraliserende tekstvakken. Je kan een kapotte wereld heropbouwen als alle levende wezens in harmonie met elkaar en de natuur leven. Een wat zeemzoet einde maar wel een heel leuke trip om tot dit einde te komen. Deze reeks verdient echt wel een mooie plekje in je stripverzameling. |
Archives
April 2024
|