Tekst / tekeningen : Zidrou / Homs
Dargaud, 56 blz., HC : 17,95 euro Robin Hoods op halfhoge hakken De manier waarop de kinderen in de Britse fabrieken worden mishandeld halverwege de 19de eeuw is schrijnend. Ze kloppen heel lange dagen. Ze werken in gevaarlijke omstandigheden en verdienen nauwelijks iets. Vraag is wie er zich om hen bekommert? De adellijke klasse sowieso niet. Zij vinden het allemaal ok. De Britse koningin al evenmin. Gelukkig is er de ondergrondse verzetsbeweging Angry Mothers. De aanvoersters van deze groepering, Jay en Kita, leerden we al kennen in de eerste cyclus. Jay is nog steeds op zoek naar haar dochter en de Japanse Kita zint ook op wraak na de dood van haar dochtertje. Dankzij hun gratis ledenblaadje werd iedereen zich bewust van het lot dat miljoenen kinderen in Groot-Brittannië ondergingen. Ook hun brandmerk dat op de billen van de slavendrijvers werd achtergelaten werd heel snel legendarisch. Kita is de actieve van het duo. Kay is beredeneerder. Ondanks hun onderlinge discussies zijn ze toch een sterk duo en blijft er ook nu een erotische aantrekkingskracht tussen hen. De titel verwijst naar een bloederige vrijdag op Trafalgar Square waar 241 doden vielen toen het Britse leger een opstand van de Angry Mothers op een wel erg bloederige manier een halt toeroept. Vijf jaar geleden was de cover van het eerste album al voldoende om mij te overtuigen om dit album te kopen. Dat bewijst ten eerste hoe belangrijk een opvallende cover is en ten tweede toont het ook aan wat een spectaculaire tekenaar Homs is. Vooral de bloederige ‘Black Friday’ brengt hij heel expressief in beeld. Een bladspiegel met tal van ingelaste vakjes met de meest uiteenlopende vormen. Het oogt bijzonder filmisch en als lezer voel je je bij alle gruwel betrokken. Spanning, strijd tussen de sociale klassen, Japanse hocuspocus, historische achtergrond… Shi heeft hete allemaal. Dat is veel. Misschien zelfs iets te veel. Al moet ik bekennen dat deze mengelmoes van thema’s mij minder stoorde dan bij de eerste cyclus. Enige voorkennis is handig voor je aan dit gitzwarte album begint maar ook zonder kan je in dit verhaal onderduiken. Dat is slim bekeken van de Belgische scenarist Zidrou. Zo kan je ook een nieuw lezerspubliek aan je binden voor deze tweede cyclus die uit twee albums zal bestaan.
0 Comments
Tekst / tekeningen : Rodolphe / Marchal
Standaard Uitgeverij, 80 blz., HC: 19,99 euro Buitenaardse dreiging en buitenaardse krachten Dak 3 is een kunstmatig eiland in de baai van de Afrikaanse stad Dakar. Hier werden villa’s gebouwd waar officieren die terugkeren van een ruimtemissie weer op adem kunnen komen. Zo ook luitenant Charlene ‘Charlie’ Barrymore. Ze logeert er naast kapitein John Bowman. Charlene is programmeur en John navigator tijdens verkenningsmissies in de ruimte. Het klikt snel tussen beiden. Gelukkig maar want behalve dokter Reagan, die om de twee dagen een medische keuring op hen uitvoert, zijn er weinig echte wezens van vlees en bloed in hun omgeving. Dak 3 is vooral bevolkt door menselijke robots of zogenaamde androïden. Sinds John terug is van zijn laatste missie, wordt hij door gruwelijke nachtmerries achtervolgd. Tijdens zijn laatste opdracht kwam hij in contact met een bizarre zwarte materie. Vrij snel zijn ze hun saaie geïsoleerde leventje beu en besluiten Charlene en John weg te vluchten richting New York. Hun vlucht wordt van nabij gevolgd door allerlei camera’s en drones want John Bowman blijkt sinds zijn laatste missie over een wel heel bijzondere kracht te beschikken. Een kracht die de wereld wel eens zou kunnen redden bij een buitenaardse dreiging… In het voorwoord van Leo kan je lezen dat hij oorspronkelijk vragen had bij dit album. Leo en Rodolphe hebben immers succesvolle reeksen als Namibia en Amazonia met Bertrand Marchal gemaakt. Voor dit oneshot wordt het trio een tandem. De tandem Rodolphe-Marchal is wel niet aan zijn proefstuk toe. Eerder werkten beide heren al samen voor korte reeksen als The Village (bij Saga) en het drieluik Memphis (bij Glénat). Er wordt bijzonder veel gepraat in dit verhaal. Op zich heb ik hier geen probleem mee maar tekenaar Marchal is nu niet bepaald een grootmeester in het weergeven van emoties op gezichten van personages. Hij blinkt meer uit als hij spectaculaire ruimtetuigen in beeld mag brengen. Dat doet hij hier ook met verve. Neem er bijvoorbeeld maar eens de vier tekstloze platen 65 tot en met 68 bij. Hij levert hier echt wel een knap staaltje van SF-tekenwerk af in een filmische en dynamische pagina-opbouw. Verrassend is het allemaal niet. De afwikkeling gebeurt ook wel heel snel. Dit had best wat uitgebreider in beeld mogen komen. Oh ja, een scenario van Rodolphe zou geen scenario van Rodolphe zijn zonder enkele obligate seksscènes. Zonder Leo achter de schrijftafel zijn die er ook nu toch weer bij. Mij hoor je niet klagen. Ik heb dit album graag gelezen maar een meesterwerk of ‘top 10 van 2022’-materiaal is dit niet. Wel vreemd dat deze Nederlandse vertaling niet gewoon onder het label van Dargaud verschijnt maar wel onder ‘Standaard Uitgeverij’. Begrijpen wie begrijpen kan? Tekst / tekeningen : Cazenove / Bastide naar Jean Roba
Dargaud, 48 blz., SC : 7,50 euro Niets meer maar ook niets minder dan een gewoonteaankoop Als kind maakte ik kennis met de gags van Bollie en Billie via mijn neef Jo. Ik was er meteen gek op. Rond mijn negende begon ik ze ook zelf echt te verzamelen. Inmiddels ben ik 45 en om de een of andere reden blijf ik deze gagreeks trouw. Drie jaar voor geestelijke vader Jean Roba overleed, nam tekenaar Laurent Verron het potlood van hem over in 2003. Verron wist heel goed de ‘look en feel’ van Roba na te bootsen. En ook toen Jean Bastide op zijn beurt in 2017 overnam, voelden de albums nog altijd erg vertrouwd aan. Je hebt zo van die reeksen die je blijft kopen, ook al ben je al decennialang de leeftijd van het doelpubliek ontgroeid. Wel, Bollie & Billie is één van dit soort reeksen. De originaliteit is er al flink wat jaren van af maar toch heeft elk nieuw album wel ‘iets’. Deze keer is er zelfs sprake van een soort rode draad. Ruim twintig grappen hebben te maken met het bezoek van het hele gezin aan een middeleeuws kasteel. Billie is ook heel geïnteresseerd: zeker in de zaal waar harnassen voor honden staan opgesteld. Ook de roofvogelshow kan Billie enorm bekoren. Verder draaien ook een flink aantal gags rond de vriendschap tussen Billie en huisschildpad Karolientje en daartegenover de vijandschap tussen Billie en de zwarte kater Korporaal. Detailkritiek? In een bepaalde scène zie je Bollie en zijn vriend Pim strips lezen van Lucky Luke. De covers zijn zelfs herkenbaar in beeld. Alleen jammer dat de titels niet mee vertaald zijn naar het Nederlands. Of ben ik nu te streng? Tekst / tekeningen : David Chauvel / Patrick Pion
Daedalus, 48 blz., SC : 8,95 euro Botsing van culturen Newfounland in het jaar 1000. Sigrid is een jonge ambitieuze viking. Ze wil niets liever dan haar eigen vleugels uitslaan en zo haar eigen geschiedenis schrijven. Sigrid gaat aan boord van een drakar met bestemming Markland dat onlangs gekoloniseerd werd. Ook haar oom gaat mee aan boord. Iedere ‘passagier’ heeft wel zijn of haar eigen redenen om de zware overtocht te ondernemen. Hoofddoel is sowieso om de kolonie in Markland te versterken. Sommigen gaan mee om er een nieuw leven te beginnen, een nieuw huis te bouwen of om huiden te verhandelen. Sigrid wil vooral haar eigen leven meer kleur geven. Ze heeft ook nog een andere reden: haar oom gaf haar een mysterieus maar bijzonder waardevol object mee dat zo snel mogelijk in veiligheid moet gebracht worden… Met David Chauvel op de cover weet je als stripliefhebber dat er sowieso een weldoordacht verhaal verteld zal worden. Hij wist me in het verleden al te overtuigen met reeksen als Wollodrïn en Arthur en momenteel behoort zijn conceptreeks De 5 Rijken tot mijn lievelingsreeksen. Ook voor dit tweeluik voel je dat er onderzoek gebeurd is. Het is een vikingverhaal maar het gaat verder dan het klassieke. De nadruk wordt gelegd op de botsing tussen de twee culturen: heidense vikingen aan de ene kant en gelovige indianenstammen aan de andere. Chauvel speurt naar opheldering voor de aanwezigheid van inwoners uit Groenland in Noord-Amerika. Dat maakt dit album meer dan het lezen waard. Het tekenwerk van Pion oogt bij moment ruw maar dat past perfect bij dit verhaal. Achtergronden laat hij vaak weg bij vechtscènes om dan weer heel imposante decors te tekenen bij paginagrote tekstloze pagina’s. Wat mij betreft een mooi evenwicht. Pion is ook een meester in het weergeven van emoties. Dat is echt wel belangrijk bij de scènes waar Sigrid voor het eerst contact maakt met indiaan Gotheyet. Ze spreken elkaars taal niet, dus is mimiek en lichaamstaal de enige manier om met elkaar in contact te treden. Als die hard-fan van Thorgal was de aankoop van Sigrid een evidentie voor mij. Als ik een drakar op de cover zie, ga ik onmiddellijk overstag. En ontgoocheld ben ik zeker niet. Laat dat vervolg maar snel komen. In het Frans is het er ook nog niet. Dus vrees ik dat mijn geduld nog even op de proef zal gesteld worden. Tekst / tekeningen : Jean-Pierre Pécau / Fafner
Daedalus, 64 blz., HC Rome vergeeft nooit De noordgrens van het Romeinse Rijk viel samen met de Rijn en de Donau. Dat was geen toeval. De echte reden wordt in dit album uitgelegd. Onder keizer Augustus vond een van de ergste nederlagen van de Romeinse legioenen plaats. In de Teutoburgerwouden ten noorden van de Rijn woonden grimmige, barbaarse Keltisch-Germaanse stammen. Drie Romeinse legioenen, 30 000 legionairs, beten er hun standen stuk op deze wilde clans. Een inktzwarte bladzijde in de Romeinse geschiedenis dus. Hoofdpersoon Arminius was van oorsprong een Germaan maar had zich tot het Romeinse kamp ‘bekeerd’. Na de moord op zijn broer besloot hij terug te keren naar zijn roots en neemt het op tegen de Romeinen met het bekende historische gevolg… Alle opvolgers van de eerste keizer Augustus trokken hun lessen uit deze bloederige nederlaag. Al zijn opvolgers zouden afzien van het plan om te proberen nog verder noordwaarts door te dringen. Enkele jaren geleden bracht stripmaker Enrico Marini deze veldslag al bijzonder knap en filmisch in beeld in zijn succesreeks De Adelaars van Rome. Nu is het de beurt aan scenarist Pécau en tekenaar Fafner om dat ook te doen. En ik moet zeggen dat hun versie veel minder mijn ding is. Fafner is een stripmaker die graag foto’s gebruikt in zijn werk. En dat zie je. Vooral bij de decors (bergen, sneeuwstormen, bossen, reflecties in het water…) merk je hoe hij bestaand (foto-)materiaal heeft ingescand, lichtjes heeft bewerkt en er dan de personages zelf heeft aan toegevoegd. Daar knap ik vaak op af. Dit soort van Photoshop-strips kunnen me matig bekoren. Ik wil een strip lezen en niet bladeren in een fotoalbum met tekstballonnetjes. Dit is ook de hoofdreden waarom ik het werk van stripmakers als Igor Kordey (De Verborgen Geschiedenis, Marshall Bass) totaal niet volg. Toch heb ik dit album gekocht omdat ik sowieso een zwak heb voor verhalen uit de Klassieke Oudheid vanuit mijn job als geschiedenisleerkracht. De beroemde veldslag waar alles toch om zou moeten draaien komt maar helemaal op het einde en dan nog erg beperkt in beeld. Voor mij was dit album verplicht leesvoer maar ik vrees dat veel lezers door het fotorealistische tekenwerk zullen afhaken. Stripmaker Fafner kan nochtans ook een klassiekere tekenstijl aan. Dat bewees hij al met het tweede deel in de reeks Carthago Adventures. Ik ontdekte dat hij ook aan de conceptreeks Uur U heeft meegewerkt maar daarover kan ik niets zeggen wegens nooit gelezen. Tekst / tekeningen : Denis-Pierre Filippi / Gaspard Yvan
Daedalus, 48 blz., HC : 19,95 euro Spooky oorlogsgruwel Een groep Russische soldaten verwijderen zich van het front. De Eerste Wereldoorlog heeft er stevig ingehakt. Zowel fysiek als psychisch zijn de troepen op. Om het moreel van zijn troepen op te krikken, wil kapitein Zvoga halt houden bij een geïsoleerd landhuis. Zijn luitenant is aanvankelijk tegen die beslissing maar geeft uiteindelijk toe. De dochters van Zvoga, Natalia en Irina, behoren ook tot het gezelschap en zij zijn meer dan wie ook toe aan een time-out. Het landhuis blijkt bij hun aankomst al bezet door een vijftal deserteurs. De troepen van Zvoga slagen erin hen te overmeesteren en kunnen zo het landhuis van een chique Barones en een norse Baron te betreden. Natalia ontdekt vrij snel dat de Barones in het geheim een groep kinderen huisvest. Ze hebben hun verstopplaats achter de houten lambrisering van het grote landhuis. Daarenboven is er ook nog een spookachtige gedaante die rondwaart door de kamers en de kinderen tegen onheil beschermt. Gruwel van de oorlog, gevechtsscènes, gevoelige dialogen en een creepy sfeertje. Dit eerste deel van een tweeluik heeft het allemaal. Heel veel elementen samen maar toch kon die mix me heel erg bekoren. Scenarist Filippi (bekend van heel wat reeksen ondermeer De buitengewone reis en Kolonisatie) brengt al zijn pionnen op het schaakbord maar laat toch best veel vragen onbeantwoord. Vooral over het hoe-en-waarom van de creepy wezens in en rond het landhuis wordt weinig tot niets van informatie gelost. Ik ben erg benieuwd hoe hij in het volgende en meteen al laatste deel al deze vragen zal ophelderen. Het verhaal boeide me dus al en wat gezegd van de tekeningen van de voor mij totaal onbekende Gaspard Yvan? Heerlijk gewoon! Zowel in de harde scènes als de meer intimistische toont hij zijn grote talent. Personages met grote ogen in een klare lijn-stijl die me deed denken aan het werk van Joël Parnotte en Jean Bastide. Een heel aangename kennismaking. Ik heb dit heel graag gelezen. In het Frans verscheen eind 2021 al het slotalbum. Please…. laat die vertaling ook maar asap komen! Tekst / tekeningen : Harriet / Alex Macho
Daedalus, 56 blz., HC + SC Ecologische thriller Januari 2019. Oostelijk Rusland tegen de Chinese grens. In en rond de Siberische wouden heerst een strijd. Een strijd tussen de lokale Russische maffia die altijd op zoek is naar manieren om aan illegaal gekapt hout te geraken enerzijds en ecologische militanten en bosbouwbrigades anderzijds. Daarenboven waart er in de bossen ook nog een gevaarlijke Siberische Amoertijger, Amba, rond. Het dier werd gewond door een stroper en is sindsdien uit op wraak. In de ondertitel gebruik ik de benaming ‘ecologische thriller’. Zo werd deze strip ook in de promoblaadjes aangekondigd. Een nieuw genre? Wie weet. Het maakte me alleszins wel benieuwd. Het verhaal is in elk geval letterlijk en figuurlijk bijzonder actueel. Alles draait rond witwaspraktijken in Rusland. De Russen gebruiken Siberisch hout als ruilmiddel om de economische banden met Peking opnieuw te versterken. In Siberië verdwijnt zo per jaar tweemaal meer bos dan in het Zuid-Amerikaanse Amazonewoud. Weinigen beseffen de omvang van dit probleem. Daarom trekt een filmploeg naar de regio om hier meer bekendheid aan te geven. Het verhaal werd bedacht door Harriet. Erg lang geleden las ik de reeks Het merkteken van de heks en Simon Langarm van zijn hand. Sindsdien heb ik niets meer van hem gelezen. Enig opzoekwerk leerde me dat hij recent ook onder andere Dragonders van de grens heeft bedacht. Van de Spaanse tekenaar Alex Macho had ik nog nooit gehoord. Niet zo verwonderlijk want de man heeft blijkbaar nog maar twee strips gemaakt. Het tekenwerk vond ik knap. Heel realistisch, deed me wat denken aan de tekeningen van Vance in zijn beginperiode en Jovanovich. Je voelt de Siberische koude en dreigende sfeer tot in je zetel. De dreigende tijgerkop op de kaft is wellicht bedoeld om flink op te vallen in de winkelrekken. In het album zelf duikt het beest wel (te?) weinig op. Maar wie weet komt dat nog in het slotalbum. |
Archives
Maart 2024
|