Tekst / tekeningen : Philippe Jarbinet
Casterman, 64 blz., HC : 16,95 euro Wie verovert als eerste de maan ? Ik ben een fan van het eerste uur van deze oorlogsreeks. Vanaf de verschijning van het eerste album in 2009 volg ik deze reeks met grote belangstelling. Vooral de twee eerste cycli zijn een absolute musthave voor elke stripliefhebber. Ik had het geluk om tekenaar-scenarist-inkleurder Philippe Jarbinet hierover te interviewen voor Brabant Strip Magazine in augustus 2013. De man is een uitstekend verteller en combineert dit talent met heerlijk realistisch tekenwerk. Dat alles brengt hij in beeld met een verzorgde aquarelinkleuring. Met Op onze puinhopen komt een einde aan het vierde tweeluik. We naderen het einde van de Tweede Wereldoorlog. Hitler raakt meer en meer in het nauw. Hij wil per se afrekenen met alle verraders die verantwoordelijk zijn voor de Duitse nederlaag. Nog voor de echte wapenstilstand is goedgekeurd, richten wetenschappers zich op de verovering van de ruimte. Wernher Von Braun probeert een toestel te maken dat de mens in staat moet stellen om naar de maan te reizen. Wolfram Stadler heeft ook jarenlang gewerkt aan motoren die op vloeibare raketbrandstof draaien. Stadler is van jongsaf geboeid door de ruimte en grote bewonderaar van de wiskundige Tsiolkovski. Deze geleerde dacht al na over ruimtereizen met reactiemotoren in 1903! Net als Von Braun wil Stadler de theorieën van Tsiolkovski in de praktijk brengen. Naast Stadler duiken in dit album ook nog Aurelius, Solveig, Nathan en Nadia, de personages uit het vorige album, op. Het is voor de lezer dus opletten. Er komen ook nog twee tijdsprongen in voor. Geen eenvoudig lineair verloop dus. Zo zijn we in 1969 getuige van de lancering van de Saturnus V met Armstrong, Collins en Aldrin aan boord. Helemaal op het einde volgt nog een fast forward naar 1991. Als toetje krijg je nog een katern met voorstudies, coverontwerpen en karakterschetsen. In totaal zijn er zeven tekstloze pagina’s in deze strip (de lancering in 1969, natuurtaferelen van een roedel herten en de maanlanding zelf). Het is vooral hier dat Jarbinet al zijn duivels ontbindt en toont wat voor groot realistisch tekenaar hij is. Aanrader !
0 Comments
Tekst / tekeningen : Corteggiani / Alvès naar Jacques Martin
Casterman, 56 blz., SC : 7,95 euro Geen boeiend jubileumalbum De USSR en de VS waren op het einde van de jaren vijftig van de vorige eeuw verwikkeld in een ruimterace. Beide grootmachten viseerden hetzelfde doel: de maan koloniseren en zo uiteinndelijk de hele ruimte veroveren en heersen over verschillende planeten. Journalist Guy Lefranc wordt door The Globe op pad gestuurd om een onderzoek te doen naar experimentele ruimtetuigen. Hij ontmoet dokter Lucas Eugen Messner. Messner werkte ooit nog voor de Duitse rijksmaarschalk Göring en is een specialist in raketbrandstof. Hij dweept met plannen voor een bemande raket op vloeibaar gas die in een baan om de aarde zou kunnen vliegen. Na hun ontmoeting wordt Messner ontvoerd. Trouwe lezers (als mezelf) vermoedden onmiddellijk dat eeuwige rivaal Axel Borg hier voor iets tussenzit. Lefranc raakt verwikkeld in een wedloop om de ruimte te veroveren. Er zijn meerdere geïnteresseerden maar China, Noord-Korea, de Sovjetunie en de Verenigde Staten zijn toch de belangrijksten. Lefranc vertrekt naar Seoel in Zuid-Korea om van daaruit de grens met Noord-Korea over te steken. Dit album zou toch een jubileumalbum moeten zijn. Het is het dertigste uit de reeks Lefranc en het kadert in de viering van de 50ste verjaardag van de maanlanding. Een onvergetelijk jubileumalbum is Rode Maan jammer genoeg niet geworden. De lappen tekst lijken nog groter dan we gewend zijn. Op sommige pagina’s staan maar liefst vijf stroken met tekeningen. Het verhaaltempo ligt daardoor heel laag. Van intrige is er nauwelijks sprake. Scenarist François Corteggiani serveert een geschiedenisles (ruimtereizigers als de hond Laika en Gagarin passeren de revue) en te veel technische data (over raketten, opname-apparatuur…) Niet bepaald elementen die een verhaal boeiend maken. Het gedetailleerde, realistische tekenwerk van Christophe Alvès blijft wel op een hoog niveau. De paginagrote prent op bladzijde 38 vormt een mooie knipoog naar de beroemde overzichtstekening uit het Kuifje-album Raket naar de maan uit 1953 waar Kuifje, Haddock, Bobbie en professor Zonnebloem de beroemde compleet afgewerkte rood-witte raket aanschouwen. Tekst / tekeningen : Lesparre / D’Auria & Viacava
Daedalus, 56 blz., HC + SC In de voetsporen van Herakles, Ulysses en Jason Op Eretria droomt Belphoron ervan om er een held te worden. Zijn vriend Nicomedes wil dat ook. Na een gewonnen strijd roept angstgodin Hekate Nicomedes uit tot held. Dit tot ongenoegen van Belphoron. Deze heldenstatus doet Nicomedes zweven. Hij begint onnodige risico’s te nemen. En bij een volgend gevecht wordt hij gedood. Tijd voor Belphoron om zich te wreken en te tonen dat hij meer dan wie ook de heldenstatus verdient. En waar kan hij dat beter dan in Athene? Daar wachten hem sowieso meer uitdagingen en verleidingen dan in Eretria… Orakel is een reeks die bij monde van de blinde Griekse verteller Homeros verhalen brengt van goden, halfgoden en gewone aardse mensen. Scenarist Patrice Lesparre (schreef ook al in het vierde deel in deze reeks) situeert zich in de traditie van de pure Griekse tragedie. Het is boeiend van begin tot eind en is bij moment ook best verrassend. Tekenaars D’Auria en Viacava zijn vooral actief als comic-tekenaars. Hun stijl is realistisch en klassiek. Decortekenaars zullen het wel nooit worden. Daarvoor ontbreekt het aan details en verfijnde afwerking. Geslaagd album maar zeker niet het beste uit de reeks tot nu toe. Tekst / tekeningen : Betbéder / Frichet
Daedalus, 56 blz., SC + HC Onenigheid tussen een Elf en een Dwerg Saltipius is een cartesiaanse Elf, voor hem telt enkel en alleen het wetenschappelijke. Een soort ongelovige Thomas die niets zomaar gelooft zonder tastbare bewijzen. Zo gelooft hij niet in het bestaan van reuzen. Om zijn gelijk te bewijzen wil hij de zogenaamde ‘Tombe van de Reuzen’ openen. Een Dwerg, Istroguel, verzet zich tegen het openen van het graf. Er is dus nood aan bemiddeling. En die komt er in de ‘personen’ van een mol, een bij en een spin. Ze stellen de Dwerg en de Elf een uitdaging voor. Als de Dwerg erin slaagt om te bewijzen dat Reuzen wel bestaan, dan moet zijn bibliotheek van kennis in brand gestoken worden. In het andere geval zal de Tombe geopend worden en wordt de wetenschappelijke kennis verplicht lees- en leervoer voor alle woudbewoners. In totaal zullen zeven albums in deze reeks verschijnen. De rode draad is en blijft het feeërieke woud van Brocéliande: het legendarische bos rondom het kasteel van koning Arthur. In het Frans is de reeks al helemaal afgerond. De tandem Betbéder-Frichet konden me al overtuigen met het tweede deel in deze serie. Ook nu brengen ze een boeiend verhaal. Knap tekenwerk, dito inkleuring, dialogen om van te smullen en personages die heerlijk uitgediept worden. Meer van dat graag ! Tekst / tekeningen : Bec / Bufi
Daedalus, 56 blz., SC : 8,95 euro Reuzenhaaien op weg naar een heiligdom 2021, het zeeniveau van de Stille Oceaan stijgt. Verschrikkelijke regens en overstromingen teisteren onze planeet. Oceanologe Lou Melville is volwassen geworden. Dertien jaar geleden ontdekte ze samen met haar moeder Kim en de Roemeense miljardair en cryptozoöloog Feiersinger de ruïnes van de antieke onderwaterstad Plato. Dat konden we al lezen in de vorige albums van de reeks. Nu staat Lou aan het hoofd van een expeditie die onderzoek doet naar megalodons of prehistorische reuzenhaaien. Ze wordt naar Roemenië geroepen waar ze te horen krijgt dat ze erfgename wordt van het hele imperium van Feiersinger. Aan boord van het schip, de Megasearch, volgt Lou met haar team een dertigtal megalodons. Ze volgen allen een grote albino-reuzenhaai naar het noorden van de Beringzee. Het waarom van deze bizarre trektocht blijft vooralsnog een vraagteken. Lou is ervan overtuigd dat haar ex-mentor Jack London wel een antwoord kan geven op haar vragen. Ze reist naar Alaska om hem om hulp te vragen. London vertelt dat hij dertien jaar geleden met zijn eigen ogen een groot onderwaterheiligdom heeft ontdekt. Het zou toebehoord hebben aan een soort vismensen van ruim 30 000 jaar geleden. Het scenario van Christophe Bec combineert oude mythes en de meest moderne maritieme technologieën. Een geslaagd concept sinds 2007. Verhelderende flashbacks doen de puzzelstukjes traag maar gestaag in elkaar vallen. Voor elke cyclus wordt voor een nieuwe tekenaar gekozen. De Italiaanse tekenaar Ennio Bufi neemt het tekenwerk van deze cyclus voor zijn rekening. Eerlijk gezegd kende ik de man niet. Wat opzoekingswerk leerde me dat hij heeft meegewerkt aan Geronimo Stilton en in het Frans maakte hij het 24ste album in de reeks Zij schreven geschiedenis. Zijn tekeningen zijn heel realistisch en gedetailleerd. De megalodons zien er onder zijn tekenpen heel angstaanjagend uit. Wat opzoekwerk leerde me dat de twee volgende albums (die in 2018 en dit jaar in het Frans al verschenen) ook door Bufi getekend zijn. Laat die vertaling maar komen! Tekst / tekeningen : Bec / Gajic
Daedalus, 56 blz., SC : 8,95 euro Aap, mensaap of Neanderthaler? Na zijn mislukte expeditie naar Loch Ness, trekt miljardair Feiersinger naar het Russische Siberië. Hij wil er op zoek gaan naar de zogenaamde Almastys, een Russische variant van de Yeti of de Verschrikkelijke Sneeuwman. Feiersinger wordt geholpen door de bokser Nikolai Dzagoev. Zijn moeder komt uit de streek waar sporen van de Almastys werden teruggevonden. Jammergenoeg is er ook een militaire expeditie op zoek naar de Almastys. Maar dan wel met andere bedoelingen dan het bestuderen van een levend specimen. Wat heb ik genoten van dit album! Spanning zonder poespas. Een heerlijk, snel voortdenderend avonturenverhaal met de Koude Oorlog en het Rode Leger als decor. En als toetje een onverwachte einde op de allerlaatste pagina. Voor mij is Zana het beste uit de hele reeks tot nu toe. Het tekenwerk van de Serviër Aleksa Gajic (ook bekend van ondermeer Drakko en De Gesel Gods) is realistisch en verzorgd. De inkleuring is ook van zijn hand. Het digitale hiervan spat er wel behoorlijk van af. Vooral bij de decors stoorde ik me hier en daar aan de vlakke, egale inkleuring. Tekst / tekeningen : Cyril Bonin
Blloan, 120 blz., HC : 22,50 euro Liefhebben blijft een groot risico Een jonge vrouw, drager van een mouwband met rood hart omdat ze te knap zou zijn, wordt aangevallen door een gemaskerde man, die een haarlok heeft afgesneden. Het zestiende slachtoffer van de maniak met de schaar. De politie slaagt er niet in om hem te identificeren. Deze aanvallen voeden de paranoia die er al heerst sinds het uitbreken van de amorostasia-epidemie ruim drie jaar geleden. Voor wie de vorige twee delen nog niet gelezen heeft: ‘amorostasia’ is een epidemie die mensen treft die plots een intens gevoel van diepe genegenheid voor iemand ervaren of liefde op het eerste gezicht. Hun harten blijven kloppen, hun hersenen blijven werken, alleen hun stofwisseling vertraagt. Ze lijken als het ware te verstenen. Daarnaast is er nu ook de zogenaamde ‘Nobody’-beweging ontstaan. Zij pleiten ervoor om al hun werk van thuis uit te doen. Dankzij de moderne technologieën is dat ook mogelijk. Vrouwen zijn geboren verleidsters en doen de amorostasia-epidemie nog verder verspreiden. Ondertussen is wel voor het eerst een koppel uit hun amorostasia ontwaakt. Het gaat om journaliste Olga en elektricien-smokkelaar Kiran (die vrouwen liet verstenen om ze nadien te kunnen bestelen). Zij zijn intussen immuun. Ze zijn bereid om zich aan een reeks testen te onderwerpen. Zo hoopt de wetenschap inzicht te krijgen in het bestrijden van de epidemie. De tijd dringt want zelfs de president is ondertussen slachtoffer geworden van de bizarre ziekte. Zijn echtgenote, Alice Beaulieu, besluit uit de schaduw te treden en werpt zich op bij de volgende verkiezingen als staatshoofd. Ze wordt met een ruime meerderheid verkozen vooral door haar vernieuwende ideeën. Vrouwen moeten geen mouwband meer dragen, kunstenaars mogen weer aan de slag, modehuizen starten weer sensuele modeshows op (waarin Kiran als mannequin opduikt)… Het lijkt wel alsof de mensen niet meer zo bang zijn om de verleiding aan te gaan. Ze beginnen eindelijk weer te leven. De schrik voor amorostasia lijkt een stuk weggeëbd. Amorostasia lijkt een spelletje te zijn geworden. Tekenaar en scenarist Cyril Bonin blijft verrassen met dit derde album. Na reeksen als Fog en oneshots als Schijn bedriegt en Donkere Kamer is de trilogie Amorostasia ook een aanrader. Bonin gaat in een grijswitte stijl op zoek naar de oorzaken van verliefdheid. Het verhaal is een unieke mix van fantasie-elementen, humor en uiteraard romantiek. Dit slotalbum blijft boeiend om te lezen. Al mocht het einde wat minder voorspelbaar en vooral wat minder zeemzoet geweest zijn. Tekst / tekeningen : Runberg / Miville-Deschênes
Le Lombard, Collectie Getekend, 88 blz., HC : 19,95 euro De jager wordt prooi Graaf-generaal Nikolaj Zaroff houdt van jagen. Niet op dieren maar op mensen. Zaroff is een Russisch edelman die met personeel gevlucht was voor de revolutie van 1917 en zich op een eiland ter hoogte van Brazilië heeft gevestigd, buiten alle territoriale wateren. Daar ontwikkelt hij zijn barbaarse hobby. Hij laat schepen op de klippen lopen en ving de overlevenden op om ze nadien in de jungle los te laten. Dan kan de jacht beginnen. Nadat hij ene Stuart Flanagan heeft gedood tijdens een van zijn jachtpartijen, gaan de poppen aan het dansen. Flanagan is immers de Ierse leider van een gangsterclan. Zijn dochter, Fiona, is uit op wraak. Ze heeft achter de rug van Zaroff om zijn zus en haar drie kinderen opgepakt en op het eiland losgelaten. Zaroff staat voor een dilemma: zijn zus en haar kinderen redden en tegelijk het risico lopen om tijdens zijn zoektocht zelf neergeschoten te worden door Fiona… Deze strip pretendeert een vervolg te zijn opo de zwartwitfilm The Most Dangerous Game uit 1932. In het Frans werd die film Les chasses du comte Zaroff genoemd. De film zelf heb ik nooit gezien. Dus vergelijken kan ik niet. Eén ding is zeker. Van deze strip heb ik enorm genoten. Scenarist Runberg weet hoe hij een verhaal moet brengen. Daarvan overtuigde hij me al bij reeksen als Millennium, Aantekeningen van Darwin en Warship Jolly Roger. Ook met Zaroff heeft hij me echt van mijn sokken geblazen. Dat tekenaar François Miville-Deschênes over heel veel grafisch talent beschikt, wist ik al door het drieluik Heroveringen (eveneens op scenario van Runberg). En al dat moois bevestigt hij nu met dit oneshot. De gruwelijke scènes met bloeddorstige jaguars en krokodillen, close-ups van de vele hoofdpersonages, duizelingwekkende perspectieven… het gaat hem allemaal uitstekend af. Het einde is best creepy en sluit een eventueel vervolg niet uit. Ik kan het alleen maar hopen dat hier nog een vervolg aan komt. De knappe cover nodigt uit om het album in de stripwinkel vast te nemen. Dus laat deze bespreking de eventuele twijfelaars toch overtuigen. Je haalt een heel knap verteld en getekend verhaal in huis. Doen! Tekst /tekeningen : Oliver Pont
Dargaud, 128 blz., HC, 24,95 euro Tekenaar verrast zichzelf In de Parijse metro kruist de blik van de anonieme, timide, mollige hoofdpersoon Thibault de blik van een jonge vrouw. Dit is meteen het vertrekpunt van een opeenvolging van gekke gebeurtenissen die zich afspelen in slechts één nacht. Als lezer val je samen met Thibault van de ene verrassing in de andere: een oma die plots doodvalt, een drugsbaron met een acute buikvliesontsteking, een kidnapping, een lookalike-wedstrijd, nachtelijke vlucht over de Parijse daken… In het nawoord legt stripmaker Olivier Pont uit dat dit album heel organisch en al improviserend ontstaan is. Enige vertrekpunt van het scenario was een slaapliedje, zo blijkt. Geen gedetailleerde synopsis dus. Het verhaal heeft als het ware zichzelf verzonnen. Dat werkte voor Olivier Pont blijkbaar heel inspirerend en bevrijdend. Hoe dan ook heb ik heel erg genoten van Losse eindjes. Luidop in de lach schieten is niet iets wat mij bij het lezen van een strip vaak overkomt. Wel tijdens het lezen van dit album. Het verhaal is een aaneenschakeling van actiescènes uit de cinema van de jaren tachtig met een sausje absurditeiten à la Monty Python eroverheen. Heerlijk genieten! De tekenstijl van Olivier Pont is energieker dan ooit. Zijn decors ogen vrij realistisch maar zijn personages (en dan vooral de gezichten) zijn bijzonder karikaturaal. Ondanks de waaier aan locaties waar Thibault in één nacht tijd verzeild geraakt, blijft het verhaal heel vlot leesbaar. Pont gooide al hoge ogen met het alomgeprezen Over de grenzen van de tijd (uit 2004) en Ontboezemingen uit 2015. Losse eindjes verscheen vorig jaar al in het Frans. Dit jaar verraste Pont opnieuw door met topper Régis Loisel in zee te gaan als tekenaar voor de reeks Un putain de salopard. Houd die naam in de gaten. Het is een rijzende ster aan het stripfirmament. Laat de vertaling van zijn nieuwste dus maar snel komen. Elke keer lijkt Pont ook een andere tekenstijl te hanteren. Benieuwd wat voor moois we nog allemaal van hem mogen verwachten. Verrassende aanrader! |
Archives
Maart 2024
|