Tekst / tekeningen : Marc Legendre / Fabio Bono
Standaard Uitgeverij, 32 blz. : 6,50 euro Overgangsalbum Ik ben een fan van pakweg de honderd eerste albums van de Rode Ridder. De originele Vandersteen-verhalen heb ik al heel vaak herlezen. Ook tijdens de beginfase van tekenaar Karel Biddeloo bleef ik een trouwe lezer en trouwe koper van elk nieuw album. Nadien haakte ik jarenlang af. De latere albums van Biddeloo en de volledige Claus Scholz-periode liet ik aan mij voorbijgaan. Mijn interesse voor de Rode Ridder flakkerde weer op in 2016. Toen nam een gloednieuwe tandem het roer over. Vlaming Marc Legendre (vooral bekend voor Biebel en Amoras) werd de nieuwe scenarist en het potlood werd overgenomen door de Italiaanse tekenaar Fabio Bono (bekend van ondermeer de trilogie Katharen en De Tempelier). Sinds die overname ben ik opnieuw fan. Het tekenwerk van Bono is verzorgd en gedetailleerd. Hij wisselt graag van camerastandpunt. Het oogt allemaal veel minder slordig dan bij zijn voorhanger Claus Scholz. De inkleuring van een andere Italiaan, Dimitri Fogolin, moet zeker ook vermeld worden. Ook dankzij hem is het niveau van deze Vlaamse klassieker weer een flink stuk gestegen. Met Mordred is het duo (lees: trio) inmiddels al aan hun 18de album toe. Vreemd genoeg heb ik tot nu toe nog nooit een bespreking van een album van de Rode Ridder op mijn blog gepost. Daar moest dringend verandering in komen. Mordred is een overgangsalbum. Veel spectaculaire zaken gebeuren er niet. Het is vooral een weerzien met een oude bekende. Mordred is een slechterik die al meermaals het pad kruiste van Johan en de knappe Allis. Hij dook voor het eerst op in album 253 in 2017. Mordred is een mysterieuze ridder met connecties bij de beroemde Bahaal, Heer der Duisternis. Magiër Merlijn is ziek. Hij stuurt Lancelot op pad om Johan en Allis op te sporen. Merlijn wil dat ze snel naar Camelot afzakken. Merlijn is er zich van bewust dat Mordred maar op één ding uit is: de Ridders van de Ronde Tafel ten val brengen. Of dat zal lukken zullen we vermoedelijk in het volgende album kunnen ontdekken.
1 Comment
Tekst / tekeningen : Jarry / Deplano
Daedalus, 64 blz., HC + SC Liefde kan bruggen bouwen Fey van de Tempel wilde altijd architect worden maar dat werd haar geweigerd. Fey besluit dan maar voor het leger te kiezen. Met succes. Ze schopt het zelfs tot eerste kapitein van het Yzeren Legioen. Toch heeft het noodlot iets anders voor Fey in petto. Op haar sterfbed laat Fey’s mama een boekje achter vol aantekeningen van een brug. Een viaduct dat de vader van Fey ooit wilde maken om een vlotte verbinding tussen het noorden en het zuiden te creëren. Een veilige route waarbij je niet riskeert om door Orks aangevallen te worden. Fey besluit dan maar in het mannenwereldje van de bouwers door te dringen en het ontwerpen van de brug op zich te nemen. Haar geboortestad wordt immers belegerd. Via dit viaduct zouden hulptroepen kunnen komen om een einde te maken aan deze bloederige gevechten. Ik ben een grote fan van de albums in deze reeks. Veel meer dan bij de moederreeks Elfen bestaat hier elk album op zichzelf. Er zitten wel hier en daar verwijzingen naar personages uit andere albums maar het is niet noodzakelijk om die allemaal gelezen te hebben om alles te kunnen volgen. Het zijn eigenlijk allemaal oneshots. Het scenario van Jarry focust hier op de rol van de vrouw binnen de wereld van de Dwergen. We volgen de pogingen die Fey doet om in een hoofdzakelijk mannenwereld zich als vrouw te manifesteren. Best origineel binnen deze reeks. Hier dus geen last van ‘in-herhaling-vallende’ albums. Er is plaats voor emotie (dood van de moeder van Fey) maar ook de nodige actie (vooral in de tweede helft van het album). Tekenaar Deplano brengt het er ook uitstekend van af. Zijn pagina’s ogen knap. De personages en de decors (zeker die waar de brug centraal staat) zijn heel gedetailleerd uitgewerkt. Sommige platen zijn zo adembenemend dat ze het verdienen dat je er als lezer even naar terugbladert nadat je het album hebt dichtgeslagen. Althans, dat heb ik gedaan. Een aanrader! Tekst / tekeningen : Jarry / Créty
Daedalus, 56 blz., HC + SC Ork op zijn retour De Ork Bragaam, aka de ‘Beul’, heeft al alles meegemaakt. Hij is nu op een gezegende leeftijd gekomen. Bragaam is verbitterd. Hij telt zijn laatste dagen af. Veel zin in het leven heeft hij niet meer. Daar komt verandering in door zijn kennismaking met de jonge Ork Azak. De jongeling wil getraind worden door Bragaam. Hij is het beu dat zijn zus voortdurend lastig gevallen wordt door allerlei Orks. Om al die opdringerige Orks uit haar buurt weg te houden, wil hij alle kneepjes van Bragaam leren. Ik ben een grote fan van deze reeks. Je hebt geen voorkennis nodig. Je kan instappen in deze reeks waar je wil. Dat is voor Elfen en Dwergen totaal anders. Het scenario van Jarry doet wel heel erg denken aan de filmklassieker The Karate Kid. Maar dat kon de pret niet drukken. Het verhaal heeft een strak tempo en leest lekker weg. Het tekenwerk van Stéphane Créty is wel niet helemaal mijn dada. Bij momenten is zijn tekenwerk echt flou. Créty laat vaak volledig ogen, neus en mond weg van personages in de achtergrond. Dat zou in een reeks met naam als deze niet mogen, vind ik. Een iets betere tekenaar en dit album was mijn favoriet uit deze reeks tot nu toe geweest. In het Frans is net album 9 verschenen. Uitgeverij Daedalus knabbelt dus gestaag aan de vertaalachterstand. Keep ‘m coming! |
Archives
April 2024
|