Tekst / tekeningen : Olivier Bocquet / Bruno Gazzotti
Dupuis, 56 blz., SC : 9,99 euro / HC : 17,99 euro Wat een blij weerzien!!! David Solomon alias Soda woont nog altijd bij zijn moeder in een appartement in het hartje van New York. Als zoon van een vermoorde vader koos hij zelf ook voor de job van politieagent. Maar hij wil niet dat zijn moeder hiervan op de hoogte is. Zij leeft al jaren in de waan dat David als dominee werkzaam is. In dit album worden drie vrouwen gewurgd teruggevonden met een velletje van een kalender op hun hoofd vastgeniet. Er blijkt dus een seriemoordenaar aan het werk. Wanneer een nieuw slachtoffer plots weer bij bewustzijn komt, meent ze Soda als dader te herkennen. In haar hand houdt ze bovendien een priesterkruisje vast. Een kruisje dat Soda die ochtend nog zonder succes gezocht had. Een dominee die zich ontpopt tot serial killer? Wat is hier hier in ‘gods’-naam aan de hand? Soda begint zowaar aan zichzelf te twijfelen. Hij loopt gebukt onder slaaptekort, stress en geheugenverlies. Zou het kunnen dat... ? Het lijkt wel een eeuwigheid geleden dat er nog een nieuw album van Soda in de winkel lag. Een eeuwigheid klinkt overdreven maar het is van 2014 geleden dat het vorige album verscheen, toen getekend door Gazzotti en Dan Verlinden. We moeten al terug naar 2005 (!) voor een Soda-album dat de Luikenaar Bruno Gazzotti zonder assistentie heeft gemaakt. Het succes van zijn reeks Alleen heeft hier uiteraard veel mee te maken. Toen scenarist Tome in 2019 plots stierf, had ik maar weinig hoop dat Soda alsnog een doorstart zou krijgen. Gelukkig had ik ongelijk. Het nieuwste album is voor mij een heel geslaagd weerzien. Scenarist Bocquet slaagt erin om een verhaal te schrijven dat in het rijtje van de beste Soda-albums thuishoort. Tekenaar Gazzotti heeft ook duidelijk heel veel plezier beleefd aan deze comeback. De manier waarop hij New York in beeld brengt (check vooral de Halloweenstoet op blz. 52), het interieur van het politiebureau, de achtervolgingen in een trappenhal… getuigen van heel grote klasse! Oh ja, de running gag van vogelspin Barbara die keer op keer ontsnapt in het politiekantoor moet ook zeker vermeld worden. Hopelijk gaat de tandem Bocquet-Gazzotti op deze weg verder.
0 Comments
Tekst / tekeningen : Giovanni Di Gregorio / Alessandro Barbucci
Dupuis, 72 blz., SC : 9,99 euro Bergen en sterrenkunde Sarah, Cassiopeia en Lucy groeien op bij gescheiden ouders. Papa zien ze veel minder dan hun mama. Papa is een workaholic. Hij is een wetenschapper die vaak in het buitenland vertoeft voor zijn werk. Na drie maanden expeditie in IJsland keert hij eindelijk terug naar Frankrijk. De zusjes kijken er dan ook enorm naar uit om hem terug te zien. Maar dat loopt toch wat anders dan verwacht. Papa komt niet uitblazen. Integendeel. Hij zit in volle voorbereiding om een onbekende komeet te ontdekken. Daarvoor moet alles wijken. Dankzij een hypermoderne telescoop hoopt hij dit fenomeen perfect op beeld te kunnen vastleggen . De zusjes zijn dus onverwacht weer op zichzelf aangewezen. Ze gaan (zoals altijd) op ontdekkingstocht en komen op het spoor van een vreemd gedichtje. Het eerste deel van dit gedicht vinden ze terug op een houten plankje binnenin een holle boom. De tekst is ook voorzien van tekeningetjes. Het gaat over een berggeitje dat één van zijn hoorntjes is kwijtgeraakt. Voldoende om de nieuwsgierigheid te prikkelen. De zussen gaan dan ook op zoek naar de andere plankjes om het vervolg te kunnen lezen. Dankzij mijn dochter maakte ik vier jaar geleden kennis met De zusjes Duizendblad. De zwierige tekeningen en feeërieke inkleuring van de Italiaan Barbucci vielen ook bij mij onmiddellijk in de smaak. Manga-ogen, veel aandacht voor decors, goedgekozen camerastandpunten, spelen met licht en donker, achterwege laten van kaders rond de verschillende vakjes… een toffe leeservaring! Scenarist Di Gregorio heeft sowieso een jeugdig (meisjes-)publiek voor ogen bij het schrijven van zijn verhalen. Ik behoor dus zeker niet tot zijn doelpubliek. Schaam ik me dan dat ik gek ben op De Zusjes Duizendblad? Helemaal niet. Het is voor mij elk album opnieuw genieten. De (jonge) lezer(essen) leren in dit vierde deel ook iets bij over de lokale fauna (marmotten, torenvalken, karpers…). Oudere lezers zullen misschien de knipoog herkennen naar Nemo in Slumberland tijdens de droomsequenties op bladzijde 13 en 43. Net als andere favoriete reeksen van mijn dochter als Mooie Navels, Dad en Dagboek van Cerise ben ik dus ook grote fan van De zusjes Duizendblad geworden. Dat is zowel voor de tekenaar als de scenarist een compliment. Een verhaal maken waar verschillende leeftijden van kunnen genieten… dat is niet iedereen gegeven. Tekst / tekeningen : Di Giorgio / Mormile
Daedalus, 48 blz., SC : 10,95 euro Begin van tweeluik Dogen is een Japanse ronin met een erg betrouwbare reputatie. Professioneel gaat alles hem voor de wind. Op privévlak loopt het veel minder. Dogen verloor zijn vrouw na een ziekte en nadat zijn dochtertje Harumi verkracht werd, weigert ze te praten en eet nog nauwelijks. Shogun Sama heerst ondertussen met harde hand over de natie. Hij roept de hulp in van Dogen nadat er twee mislukte aanslagen op zijn jonge dochtertje, prinses Yumie, plaatsvinden. Overal heersen clanoorlogen. Overal is er geweld aanwezig. De shogun wil dat Yumie in het geheim naar de tempel van Nagoya wordt gebracht en er aan zijn broer wordt toevertrouwd. Voor die geheime missie rekent hij op de skills van Dogen. Aanvankelijk twijfelt Dogen omdat hij alleen voor de opvoeding van zijn dochtertje instaat. Maar tegelijk beseft hij dat deze dikbetaalde missie wel eens voor de broodnodige middelen kan zorgen om iemand te betalen die zijn dochter kan genezen van haar opgelopen trauma’s. Tijdens de reis met Yumie krijgt Dogen te horen dat zij haar eigen vader ervan verdenkt verantwoordelijk te zien voor de moordaanslagen. De shogun is ziek en beseft dat Yumie hem zal opvolgen. Yumie houdt er totaal andere ideeën op na dan hij. Yumie wil immers verregaande hervormingen doorvoeren in het land. Dat zint de shogun helemaal niet. Als zij dus verdwijnt voor hijzelf sterft, is dat probleem van de baan… Als grote fan van zowel de moederreeks als deze spinoff, is het elke keer met veel goesting dat ik aan een nieuw album begin. Dit keer verraadt de enorme cliffhanger op de allerlaatste bladzijde dat ik nog een jaartje zal moeten wachten om het einde te kennen. Het tekenwerk van Mormile blijft top. Over de inkting (veel dikker dan normaal) en de inkleuring van Denoulet ben ik minder enthousiast. Zeker bij de talrijke nachtscènes maakt hij er zich wel heel makkelijk van af door de luchtpartijen compleet in één en hetzelfde kleur op te vullen. Algemeen vond ik de kleuren ook te fel. Ze pasten niet bij de sfeer van deze reeks. Geen nuances, geen subtiele overgangen… toch wel een minpunt. Ik checkte even en de man is al sinds het vijfde album de vaste inkleurder van Samoeraï Legenden maar het is nu voor het eerst dat ik me aan de kleuren heb geërgerd. Maar goed over smaken en… kleuren discussieert men niet, zeker? Tekst / tekeningen : Gloris / Mouclier
Daedalus, 56 blz., HC : 21,95 euro Is liefde sterker dan politiek? De Romeinse consul Marcus Antonius verdeelt zijn aandacht tussen de gecompliceerde politieke intriges van Rome en de bij momenten even gecompliceerde relatie met zijn geliefde Egyptische koningin Cleopatra. Cleopatra is sluw, knap en heel trots op haar afstamming. Meermaals herinnert ze haar geliefde eraan dat er mythisch bloed in haar aderen stroomt. Mythisch is niet overdreven want ze stamt af van de dynastie van de Ptolemaeën. En dit koningshuis gaat terug tot de figuur van Ptolemaeus, één van de topgeneraals van wereldveroveraar Alexander de Grote. Cleopatra kan als geen ander mannen bespelen en dat ondervindt Marcus Antonius het meest. We krijgen in dit vierde en voorlaatste deel heel wat historische gebeurtenissen voor de kiezen: de heel moeizame strijd van Rome tegen de Parthen in het Oosten, het uiteenvallen van het triumviraat en de geboorte van de tweeling van Cleopatra en Marcus Antonius. Toch is alles behapbaar voor een groot publiek. Je hoeft dus geen geschiedenisleerkracht te zijn als mezelf om hiervan te genieten. Deze minireeks van vijf albums is geschreven door het scenaristenduo Marie en Thierry Gloris. Ze weten waarover ze het hebben. Een sterk scenario dus en opnieuw gekoppeld aan bijzonder expressief realistisch tekenwerk van Joël Mouclier. Zowel in de buitenscènes (vele gevechten tegen de Parthen, bezoek aan Egyptische Ramsestempel in Aboe Simbel…) als binnenscènes (in bed, bad…) toont hij zich als een volleerd stripmaker. De inkleuring is en blijft ook een absolute meerwaarde in deze reeks. Het leesplezier wordt enorm verhoogd door de flamboyante inkleuring. Let maar op het kleurenpalet bij de weelderige banketten en luxueuze feesten. Nog één deel te gaan en dan zit deze sterke stripbiografie van Cleopatra erop. In het Frans verschijnt het laatste deel volgende week. Wij zullen nog even geduld moeten oefenen voor een vertaling. De conceptreeks Bloedkoninginnen blijft uitbreiden maar nog steeds is Cleopatra voor mij de beste. Tekst / tekeningen : Nury / Bonhomme
Standaard Uitgeverij, 80 blz., HC : 19,99 euro Een troon laat je niet vrijwillig in de steek Charlotte van België, alias Charlotte van Saksen-Coburg, was de dochter van de eerste Belgische koning Leopold I. We vinden haar aan het begin van dit derde verhaal terug op Mexicaanse bodem in 1864. Een maand later komt ook haar echtgenoot Maximiliaan, aartshertog van Oostenrijk, naar Mexico wonen. Charlotte wil vooral een oorlog vermijden tegen de zogenaamde rebellerende juaristen. Haar man Maximiliaan denkt hier anders over. Scenarist Nury zet hem in deze strip neer als een dronkaard, een op seksbeluste leider die maar wat graag de strijd tegen de juaristen zou winnen om dan kans te maken om heer en meester te worden van heel Latijns-Amerika. Enig opzoekingswerk leerde me dat het in het echt wel anders was. Het was eerder Charlotte die uitbreidingsplannen had, terwijl haar man vooral als een marionet van de Fransen onder leiding van Napoleon III gezien moet worden. Charlotte zou bekend worden als keizerin ‘Carlota’. Maximiliaan wilde heel graag een erfgenaam maar dat lukte niet op de natuurlijke weg, dus wordt er aan adoptie gedacht. Te pas en te onpas, zelfs vaak publiekelijk, vernedert Maximiliaan zijn vrouw door haar te verwijten niet in staat te zijn om voor nageslacht te zorgen. Pas na het verschijnen van het tweede deel heb ik deze reeks ontdekt. Als fan van het tekenwerk van Matthieu Bonhomme (bij mij vooral bekend voor het fantastische Esteban) kon ook dit verhaal me direct bekoren. Het was drie jaar wachten op een nieuw album. Dat is lang maar de beloning is nu des te groter. De elegante decors en kostuums (check even blz. 24 – 25 en let op alle fijne details in de kledij en troon van Maximiliaan), de creatieve kadrering (‘mooie’ voorbeelden zijn de executiescène op blz. 54 – 55 en de aanval van de juaristen op het einde van het album), de dreigende en vijandige sfeer en ook een vleugje erotiek (blz. 58 – 59) zorgen voor een cocktail die me heel goed is bevallen. Scenarist Nury weet hoe hij een verhaal moet opbouwen. Het laat tekenaar Bonhomme toe om af te wisselen in camerastandpunten, het inlassen van tekstloze pagina’s… Alles klopt gewoon. Keizerin Charlotte brengt een heel sterke vrouw in beeld. Een vrouw met haar eigen principes en idealen die wel vaak botsen met de harde realiteit. Aanrader. Wel moeilijk om apart te lezen. Haast je dus naar de stripwinkel en koop ook de andere twee albums. Je zal het je zeker niet beklagen. Tekst / tekeningen : Danny De Vos / Renée Rienties
Standaard Uitgeverij, 48 blz., SC: 8,50 euro Vlaamse popsensatie verstript Camille droomt ervan om toegelaten te worden tot de showbizzschool. Daarvoor moet ze een getuigschrift van de middelbare school kunnen voorleggen. Ze vindt het nergens meer terug en daarom keert ze terug naar school om de directeur om hulp te vragen. Volgens hem heeft Camille haar diploma nooit gekregen omdat ze door de mazelen drie belangrijke toetsen Frans, geschiedenis en wiskunde heeft gemist. Er zit dus niets anders op dan alsnog die verloren tijd en bijhorende toetsen in te halen. Camille kijkt hier niet naar uit omdat ze op de middelbare school gepest werd door Bibi, CC en Twan. Deze drie pestkoppen moeten overzitten dus Camille wordt opnieuw met hen geconfronteerd. Gelukkig zijn er ook mooie momenten waar Camille zich kan aan optrekken. Ze ontfermt zich over een achtergelaten kat Moustache en leert Lotte en Justine kennen. Zij houden evenveel van dansen en zingen als Camille. De directeur van de school hoort de knappe stem van Camille en wil niets liever dan haar inlijven in zijn schoolkoor ‘De Notenkrakers’. Om Camille te overtuigen is hij zelfs bereid om de examenvragen wiskunde op voorhand aan haar door te spelen. Camille wil het eerlijk spelen. De zittenblijvende pestkoppen zijn wel heel erg geïnteresseerd in de examenvragen… Camille Dhont werd bekend als actrice in 2019 in de Vlaamse jeugdserie #LikeMe. In 2021 brak ze als solozangeres door met de hitsingle Vuurwerk. Haar deelname als Miss Poes in het succesvolle tv-programma The Masked Singer deed haar beroemdheid nog meer stijgen. Nadien volgden nog tal van andere hits als Geen tranen meer over, Vechter, Diamant, In de regen, Licht en Rihanna. Eind augustus verschijnt haar derde soloalbum. Ze vult moeiteloos meermaals de Lotto Arena en het Sportpaleis. Het gaat dus heel hard voor Camille. Voor de klerenzaak JBC lanceerde ze een eigen kledinglijn en nu is ze ook als hoofdrolspeelster in een strip te zien. Het scenario is van de hand van Vlaamse jeugdschrijver Danny De Vos en het tekenwerk is te danken aan de Hollandse stripmaker Renée Rienties. Rienties tekent in een swingende mangastijl. Als de hoofdpersonages schrikken of een andere extreme emotie tonen, switcht ze naar karikaturale mangahoofdjes met gigantische bambi-ogen. Decors zijn vaak afwezig of heel oppervlakkig weergegeven. Op bepaalde momenten zijn ook best knap uitgewerkte gebouwen te zien. Zo herkende ik zelf de voorgevel van het Muziekinstrumentenmuseum in Brussel en na wat googelen ontdekte ik ook dat het station van Moerbeke-Waas in het album opduikt waar een achtergelaten wagon dienst doet als een rovershol van de pestkoppen. Ik behoor absoluut niet tot het doelpubliek van deze strip. Mijn dochter van 19 jaar al evenmin. En toch waren we allebei benieuwd naar dit album. De uptempo-liedjes van Camille zijn voor ons allebei een ‘guilty pleasure’. Deel twee van ‘Camille’ zou ook nog dit jaar verschijnen en ik las dat er ook al aan deel drie wordt geschreven. Iets zegt mij dat deze reeks best wel zijn lezerspubliek zal vinden. Oh ja, onverwacht detail: de strip is een klein formaat uitgegeven. Handig voor kleinere kinderhandjes die zeker zullen smullen van deze BV-strip. |
Archives
April 2024
|