Tekst / tekeningen : Le Gris / Dellac
Glénat, 64 blz., SC + HC Belust op wraak Islandia, verblijfplaats van de god Loki. In het eerste deel konden we al lezen hoe hoofdpersoon berserker Erik door Ulf Keludar werd bevrijd. Samen met Erik doodt hij aartsvijand Rolf-de-Verbrande. Erik begint aan zijn queeste om zich te wreken op iedereen die hem alles ontnomen heeft. Zijn vizier is vooral gericht op Hakon, de Noorse koning. Met de knappe Tara aan zijn zijde trekt Erik erop uit. Wat hij niet beseft is dat Tara een geheim met zich meedraagt. Als Thorgal-fan van het eerste uur lees ik bijzonder graag vikingverhalen. Deze vikingsaga is gepassioneerd gemaakt. Het is een mix van mythologie en avontuur. De personages worden stevig uitgewerkt. Le Gris levert een topscenario af. Het scenario is beter gestoffeerd dan het eerste deel en bevat enkele grote verrassingen. Het tekenwerk van Dellac blijft ook nu stevig overeind. Zijn tekenstijl past prima bij dit verhaal. Bepaalde passages zijn ronduit indrukwekkend. Vooral het spectaculaire gevecht met Sven de Rooie is onvergetelijk en verspreid over vijf bladzijden. Om het geheel nog beter te maken wacht de lezer een cliffhanger van formaat. Op naar het derde en afsluitende deel dat in het Frans al verschenen is.
0 Comments
Tekst / tekeningen : Hautière / Reno
Daedalus, 56 blz., HC + SC Spanning neemt toe tussen aardlingen en locals In de vorige albums konden we lezen hoe een team aardbewonders onder leiding van Maurice Dupré naar Aquablue kwam afgezakt. Dupré is de wetenschapper die onder pakijs het ruimteschip ontdekt had waarmee de bewonders van Aquablue duizenden jaar geleden de aarde hadden bereikt. Hij en een groep van een twintigtal wetenschappers kwamen mee om te onderzoeken of de moderne mens al dan niet afstamt van de lokale inwoners op Aquablue? Deze inmenging zette vanaf de start kwaad bloed en zorgde voor een tweespalt tussen de onderzoekers en de locals. In het vorige album konden we lezen hoe een gigantisch luxeschip, Standard Island, het slachtoffer werd van een terreuraanslag. De steenrijke Steven Walsh werd hiervan verdacht. Hij heeft ook Maurice Dupré laten ‘verdwijnen’ en plant nu een rechtstreekse aanval op Aquablue samen met een obscure, religieuze sekte met praktisch dezelfde looks van de lokale inwoners van Aquablue. In 1998 (!) is deze reeks ontstaan uit een samenwerking van scenarist Thierry Cailleteau en tekenaar Olivier Vatine. Deze samenwerking duurde vier albums. Vanaf het vijfde album nam Ciro Tota het potlood over. Dat hield hij vol tot en met het negende album. De derde tekenaar in de rij was Siro. Hij hield het twee albums vol. Vanaf het twaafde album kwam de reeks in handen van een volledig nieuwe tandem: Régis Hautière schreef vanaf 2012 de scenario’s en Reno zorgde vanaf dat moment voor het tekenwerk. Een hele voorgeschiedenis dus. Het voortdurend wisselen van tekenaar deed geen deugd. Het originele duo Cailleteau-Vatine deed het uitstekend. Wat nadien volgde was toch een stuk minder. Tot in 2012 de reeks een nieuwe adem vond met de tandem Hautière-Reno. Dit album leest als een soort van overgangsalbum. Bepaalde karakters als hoofdpersoon Nao, zijn echtgenote Mi-Nuee en hun zoon Ylo zijn wel fysiek aanwezig maar toch niet echt… Je blijft toch wat op je honger zitten. Het komt ook allemaal nogal traag op gang. En het begin draagt ook niet echt iets bij tot de rest van het verhaal. Daarna gaat het verhaal wel helemaal los en word je meegesleurd in volle actie. Er is ook (weer) behoorlijk wat aandacht voor actuele thema’s als terrorisme, ecologie, xenofobie… Het tekenwerk van Reno is een geslaagde mix van traditioneel tekenwerk, digitale inkleuring en 3D-effecten. Tekst / tekeningen : Lesparre / Viacava
Daedalus, 56 blz., HC + SC Koningin zonder land Thalystri is een zwervende vrouw. Een sterke vrouw. Een intelligente vrouw. Een leidersfiguur ook. Men noemt haar de ‘Wolvin’. En de Wolvin is uit op wraak. Ze wil de Griekse oorlogsgod Ares straffen voor het uitroeien van haar volk van Amazones. Thalystri overleefde als jong meisje als enige dit immense bloedbad. Wanneer de stadstaat Sparta plannen maakt om Messenië aan te vallen, grijpt Thalystri haar kans. Ze verzamelt een leger vertrouwelingen en maakt zich op voor de ultieme confrontatie met Ares die aan Spartaanse zijde meevecht. Dit album is de derde bijdrage van scenarist Patrice Lesparre aan de conceptreeks Orakel (deel 4 en 8 kwamen eerder ook al uit zijn pen). Deze keer serveert hij een vendettaverhaal. Een sterfelijke Amazone die het opneemt tegen een onsterfelijke god. Het klinkt niet origineel maar de vele spectaculaire actiescènes leveren toch een erg vermakelijk album op. Het einde is verrassend te noemen en niet voor gevoelige lezers. Tekenaar Roberto Viacava is net als in het vorige album de tekenaar van dienst. Zijn tekeningen zijn realistisch en gedetailleerd uitgewerkt. In de vele gevechtsscènes (kijk maar eens naar dubbelpagina 44 – 45 !!!) gaat hij helemaal los. Nog één album en uitgeverij Daedalus heeft de vertaalachterstand helemaal ingehaald. Ik blijf fan. Tekst / tekeningen : Mangin / Démarez
Casterman, 48 blz., SC : 9,95 euro Rome onder het bloed 11 v. C. : Alex keert terug uit Petra. In Rome ziet hij hoe in Rome angst regeert onder keizer Augustus. De pretoriaanse garde slaat zelfs in paniek. Een groep mysterieuze sluipmoordenaars doen bloed vloeien. Zijn het de lepralijders? Zijn het een groep oosterlingen die gelooft dat ze baat hebben bij het laten stromen van bloed? Niemand weet het zeker. Het plebs komt in opstand. Alex wil dit niet laten gebeuren en trekt op onderzoek uit. De moordenaars lijken wel een of andere groene gloed uit te stralen. Dat doet bij Alex een belletje rinkelen. Komt die gloed er niet door contact met het groene metaal, het zogenaamde orichalcum? Wat als dit metaal zich via de Cloaca Maxima, de grootste riool van Rome, verspreidt? Hoe kan dan nog een immense ramp voorkomen worden? In 2012 stond ik vrij sceptisch tegenover deze spinoff van de klassieke reeks Alex. Maar daar was eigenlijk geen reden toe. Vanaf het allereerste album konden zowel verhaal als tekenwerk mij bekoren. Meer nog: deze reeks heeft een lagere instap dan de moederreeks. Nieuwe, jongere lezers zullen eerder deze reeks kunnen smaken. Meer actie, meer spektakel, minder grote lappen tekst en vlotter realistisch getekend. Het ziet er allemaal net wat minder strak en statisch uit. Ook in dit negende album zit je als lezer goed voor een klein halfuurtje leesplezier. Het onverwachte (?) einde doet me nu al uitkijken naar het vervolg. Tekst / tekeningen : Sente / Jigounov
Dargaud, 64 blz., HC + SC Historisch interessant In 1984 kon niemand vermoeden dat de reeks XIII zou uitgroeien tot de cultstatus die ze nu heeft. We zijn twee cycli ver. Er was de spinoff XIII Mystery (waarvan tussen 2008 en 2018 dertien albums verschenen), er is een videogame en twee films. Alan Smith, Jake Shelton, Steve Rowland, Jason Fly, El Cascador… aan identiteiten geen gebrek. De reeks begon ijzersterk en de twaalf eerste albums zijn absolute aanraders. Toen scenarist Van Hamme en tekenaar Vance plaats maakten voor Sente en Jigounov ging de reeks snel achteruit. De scenario’s waren te complex en compleet ongeloofwaardig. Het vet is dus al een tijdje van de soep. Ik heb dan ook getwijfeld of ik dit 25ste album nog een kans zou geven. Toch heb ik er geen spijt van. Dit album is dan ook geen echte strip. Het is een soort achtergronddossier bij de vijf vorige albums. Het bevat slechts een tiental échte strippagina’s. Voor de rest heel veel tekst en losse illustraties. Het historische gedeelte kon me wel boeien. Ik voelde dat Sente echt wel zijn best heeft gedaan om de begintijd van de kolonisatie van Noord-Amerika te vertellen en zo de link met de geschiedenis van de Mayflower uit de vorige albums. Hete album begint op het bureaus van de New York Daily. Journalist Finkelstein ontvangt een aantal documenten die de wereldgeschiedenis wel eens in een heel ander daglicht zouden kunnen zetten. Zijn onderzoek voert hem terug tot in de 14de eeuw… Eerder een aanrader dus voor de historici onder de striplezers. Wie actie en avontuur verwacht zal met dit album serieus op zijn honger blijven zitten. De derde cyclus staat al aangekondigd op de achterflap en zal dit najaar nog verschijnen. Ik denk dat ik ga passen. Dit album rondt alles mooi af voor mij. Tekst / tekeningen : Simon Spruyt
Blloan, 200 blz., HC : 24,95 euro In de schaduw van Rubens Jan Bouvaert is de naam van een fictieve barokschilder uit de Antwerpse ‘Gouden Eeuw’. Hij bestudeerde lange tijd de oude en nieuwe meesterschilders in Italië maar maakte er toch zijn eigen synthese van wanneer hij naar zijn geboortestad Antwerpen terugkeert. Om te bewijzen wat een groot talent Jan Bouvaert is, besluit hij een lange ode te schrijven over een op het eerste zicht banaal onderwerp als een ezel. Bouvaert heeft echt wel een hoge dunk van zichzelf en wil dat per sé bewijzen. Tekenaar en scenarist Simon Spruyt schreef op het einde van zijn hogere studies Germaanse filologie een thesis over het ‘Lofdicht op de ezel’ door een zeker Godfried Bouvaert. Daar haalde hij dus de familienaam voor dit oneshot vanndaan. Hij verwerkte een paar authentieke passages uit het originele lofdicht al dateert het eigenlijk van een hondertal jaar later. Spruyt hekelt met dit album het belang dat sommige mensen ook vandaag nog hechten aan hun job, aan materiële zaken… Hij pleit ervoor dat je voor je eigen dromen moet uitkomen. De knipogen naar het leven en werk van Rubens zijn talrijk. Zo hebben ze beiden hetzelfde geboorte- en sterfjaar en duiken doeken op die van de hand van de échte grootmeester zijn. Toch kan je dit album ook best smaken zonder enige artistieke voorkennis. Een hapklare brok is het niet. Het is een verhaal dat moet doordringen. De schilderachtige stijl past perfect bij het leven van Bouvaert. Tussen de hoofdstukken zitten schilderijtjes die helemaal in de stijl van de 17de eeuw passen. De ‘verhalende’ stukken zijn in een lettertype afgedrukt dat overeenstemt met het gedigitaliseerde échte handschrift van Godfried Bouvaert. Na eerdere pareltjes als Junker en Papa Zoglu verrast de Vlaming Spruyt opnieuw, zowel grafisch als verhaaltechnisch. Bij Spruyt weet je nooit wat je kan verwachten, behalve dan een unieke leeservaring die keer op keer blijft verrassen. De drie vorige albums van Spruyt werden door een kleine uitgever naar het Frans vertaald. Voor dit album is dat anders. Grote uitgever Casterman besloot dit album te vertalen. Hopelijk brengt dat een doorbraak voor Spruyt met zich mee. |
Archives
Maart 2024
|