Tekst / tekeningen : Lewelyn / Lereculey
Daedalus, 56 blz., SC + HC Rassenhaat tussen leeuwen en tijgers Het koninkrijk van de Katachtigen Angleon zit zonder koning na het overlijden van tijgerkoning Cyrus. Ooit was het koninkrijk Angleon oppermachtig over de vier andere Rijken. Deze status komt nu in het gedrang. Prinses Mileria is ook gestorven en sinds die dag aast de valse tijger Hirus, neef van Cyrus, op de troon. Hirus wil het liefst helemaal alleen regeren zonder inmenging van poema Sameus, de vertrouweling van Cyrus. Maar ook Hirus wordt op zijn beurt in een schermutseling gedood door zijn jongere broer Moron. Dat konden we allemaal lezen in de twee voorgaande delen. Er ontstaat dus opnieuw een machtsvacuüm. Wie moet nu de volgende koning van Angleon worden? Eerste in lijn zou tijger Mederion zijn. Hij is de jongere broer van Hirus en Moron. Maar hij is nog geen vijftien jaar. En vijftien is de wettelijke minimumleeftijd in Angleon om de nieuwe koning te kunnen worden. Sameus engageert zich om even regent te spelen en ondertussen ook de piepjonge Mederion klaar te stomen voor het koningschap. Ondertussen is prinses Astrelia uit het paleis weggevlucht na de dood van haar zus Mileria en tijgerkoning Cyrus. De leeuwen smeden een complot om de macht naar zich toe te trekken. Het is al langer een doorn in hun oog dat de tijgers de plak zwaaien. Ze willen dat Astrelia opgespoord wordt en zetten hiervoor een huurmoordenaar in. Ze willen ook de perceptie doen ontstaan dat het gekibbel aan het hof tussen de tijgers niet goed is voor de samenhang van het Rijk. Om die perceptie te bereiken zijn alle smerige manieren toegelaten… In mijn besprekingen van de vorige albums vergeleek ik De 5 Rijken al met een dierenversie van Game of Thrones. Intriges, complotten, moord… het zit er allemaal in. Voor mij was het weer genieten. Het scenario steekt zo goed in elkaar. Je voelt echt dat de makers verdomd goed weten waar ze naartoe willen. Over het tekenwerk van Lereculey kan ik opnieuw met de loftrompet zwaaien. Wat kan die man zaaaaalig tekenen! Expressief omspringen met dierengezichten lijkt me niet eenvoudig maar hij toont er zich een waar meester in. We zitten ondertussen aan album drie van wat een reeks van dertig (!) albums moet worden. Vijf rijken, zes strips per rijk. Dus we zitten nog een tijdje goed. Als dit niveau qua scenario en tekenwerk gehandhaafd blijft, wordt dit een van mijn lievelingsreeksen. In het Frans is het zesde album inmiddels zopas verschenen. Vertalen die handel… please!
0 Comments
Tekst / tekeningen : Jérôme Le Gris & Murielle Gaude-Ferragu / Ignacio Noé
Daedalus, 64 blz., SC + HC Mooi getekende geschiedenisles Jeanne d’Arc stond slechts twee jaar in de geschiedenis van de mensheid in de spotlights: van februari 1429 (haar eerste ontmoeting met Karel VII) tot haar dood op de brandstapel in mei 1431. In die korte tijdspanne werd ze immens populair bij het Franse volk. Tot op de dag van vandaag behoort Jeanne d’Arc tot een van de beroemdste personen uit de middeleeuwse geschiedenis. Nadat ze beschuldigd werd van ketterij, belandde ze op de brandstapel. In 1456 werd ze gelukkig wel gerehabiliteerd door een proces dat haar bezoedelde naam heeft gezuiverd. Het is ook in dat jaar dat deze strip opent. Verteller van dienst is kroonprins Karel VII. We duiken (na de inleiding) 27 jaar terug in de tijd om vervolgens chronologisch het leven van Jeanne d’Arc in beeld te brengen. Hoe ze als jong boerinnetje door goddelijke stemmen opgeroepen werd om vroom te blijven en om Frankrijk te bevrijden van de Engelsen. Hoe ze als zestienjarige door de barre winterkou naar Orléans trok om kroonprins Karel VII te overtuigen met haar mee te gaan naar Reims om tot koning van Frankrijk gekroond te worden. Hoe ze in Compiègne gevangengenomen werd en hoe ze uiteindelijk sterft op de brandstapel. Jeanne d’Arc en hoe ze evolueerde van boerinnetje-maagd tot strijdster, profetes en heks. Controversieel was ze zeker: haar bizarre leven zorgde ervoor dat ze zowel voor- als tegenstanders had. We krijgen het allemaal mooi voorgeschoteld. Dat is de verdienste van de Argentijnse toptekenaar Ignacio Noé (zijn trilogie Heldorado blijft voor mij een onderschat reeksje) en scenarist Jérôme Le Gris. De inbreng van een professionele geschiedkundige Murielle Gaude-Ferragu helpt hier zeker. Het is een strip die onmiddellijk in het onderwijs kan gebruikt worden. Een historisch dossier van acht pagina’s achteraan versterkt nog eens het didactische aspect. Een geschiedenisleerkracht als mezelf kan dit soort albums alleen maar toejuichen. Tekst / tekeningen : Péru / Créty
Daedalus, 56 blz., HC + SC Met de kloten van een Ork speel je beter niet Yudoorm alias de Zwijger is een Ork. Yudoorm is een bejaarde Ork. Vroeger was hij een echte oorlogsmachine. Hij was een veel gesolliciteerde Ork om andere Orks, Elfen, Dwergen, Ogers en mensen af te slachten. Nu zijn de grootste krachten van Yudoorm weggeëbd. Zijn handen beven. Zijn botten kraken. Maar nu voelt hij ook dat zijn geest barsten begint te vertonen. En toch wil hij weer de wapens opnemen voor een onbeslecht gevecht uit het verleden. Het verhaal bestaat uit een afwisseling tussen heden en flashbacks uit het verleden (in grijs-geel-sepia-bruine tinten). Tekenaar Créty doet het als vanouds uitstekend. De scènes die zich in het woud afspelen zijn heel knap. Het scenario van Péru blinkt niet uit in originaliteit. Een oudere strijder die zich wil wreken en afrekenen met de duivels uit zijn verleden. Dat hebben we al vaker gelezen. De pis- en kakhumor zo typisch voor Orks (‘Verschrompelde kloten’ en ‘Schapenneukers’) is ook nu weer helemaal aanwezig. In het Frans verscheen recent al het dertiende deel in deze reeks. Ik was fan, ik ben fan en ik blijf fan. Het grote voordeel is ook dat nieuwe lezers probleemloos kunnen instappen. Elk album staat op zichzelf. Tekst / tekeningen : Jarry / Vukic & Dellac
Daedalus, 56 blz., HC + SC Homunculi en krachtstenen Arundill werd op haar zesjarige leeftijd gekocht door ene Obota van de Zienergilde, een zogenaamde alchemagiër. Arundill werd opgeleid om in zijn voetsporen te treden. Op dat moment wist ze niet beter. Maar op latere leeftijd voelt ze zich toch niet meer zo goed in haar vel als strijdster. Ze treedt daarom toe tot de ‘Orde van de Schaduwen’ en wil zich wreken op haar adoptievader. Uiteindelijk is het zijn fout dat ze geëvolueerd is tot de moordenares die ze nu is. Hoe lovend ik was over de vorige albums van Magiërs, zo ontgoocheld blijf ik nu achter. Wat is dit een tegenvallend album. Het scenario is erg verwarrend, nodeloos complex zelfs. Ik hoopte de hele tijd dat op het einde alles wel zou duidelijk worden maar niets is minder waar. Er wordt eigenlijk alleen maar gevochten met af en toe wat hocuspocus tussendoor. Het tekenwerk van Vukic (en storyboard van Dellac) is wel heel gedetailleerd en uitdagend. Maar dat kan dit album niet redden. Damn, hier had ik zoveel meer van verwacht… Tekst / tekeningen : Matthieu Bonhomme
Lucky Comics, 70 blz., SC : 8,99 euro Lucky Luke is van mij! In 2016 was Matthieu Bonhomme de allereerste stripmaker die met De moordenaar van Lucky Luke een hommage-album mocht maken aan de beroemde cowboy die sneller schiet dan zijn schaduw. We zijn inmiddels vijf jaar later en Bonhomme krijgt opnieuw de kans om een verhaal van ‘zijn’ Lucky Luke te brengen. Deze keer serveert hij ons een lineair verhaal. Lucky Luke wordt verdacht van moord. Hij wordt als een outlaw gezien. Er wordt zowaar een prijs van 50 000 dollar op zijn hoofd gezet. Aan het begin van het verhaal snelt Lucky Luke drie zusjes ter hulp die overvallen worden in het midden van de woestijn. De zusjes Cherry, Angie en Bonnie blijken bijzonder charmant te zijn. Ze hebben ook vrijwel onmiddellijk allen een oogje op Lucky Luke. Lucky Luke wordt dus niet alleen opgejaagd wild voor premiejagers maar ook voor de drie dames. Het was opnieuw genieten. Op elke pagina voel je dat Bonhomme ook nu weer met heel veel goesting dit avontuur van Lucky Luke heeft getekend. De inkleuring met grote egale gele, oranje en blauwe kleurvlakken zijn een mooi eerbetoon aan de originele inkleuring van de reeks. Het personage met de looks van de oorspronkelijke scenarist René Goscinny vond ik ook bijzonder geslaagd. Hij is voor het eerst te zien op bladzijde 44 in de saloon. Dat Bonhomme thuis is in de reeks bewijst hij door tal van cameo’s. Zo maken onder andere Joss Jamon, Canyon Apache en (de zoon van) Phil IJzerdraad hun opwachting. Blijft nog één prangende vraag: blijft onze cowboy nog altijd ‘lonesome’ of zal hij zwichten voor de charmes van één van de knappe zussen? Tekst / tekeningen : Dugomier / Ers
Le Lombard, 48 blz., SC : 8,99 euro “Vuile collaborateur! Marionet van Pétain!” Het drietal François, Eusèbe en Lisa blijven ook in dit zevende deel erg creatief in het bedenken van manieren om zich tegen de Duitse bezetters te verzetten in het kleine dorpje Pontain L’Ecluse in de Franse Bourgogne. Het is inmiddels lente van het jaar 1943. Een Amerikaanse bommenwerper stort neer. De piloten zijn vermist. François, Eusèbe en Lisa willen hen kost wat kost terugvinden voor de Duitsers dat doen. Het wordt wel geen makkelijke opdracht om uit te vissen in welk huis de piloten zijn ondergedoken. Stilaan wordt het verzet verenigd. De verschillende verzetsgroepjes beginnen zich door toedoen van generaal de Gaulle te verzamelen. Kinderen in het Verzet is een reeks die op korte tijd een vaste waarde is geworden op de stripmarkt. Een wereldconflict in beeld brengen voor een groot (jong) publiek is niet evident. Scenarist Dugomier en tekenaar Ers slagen hier met brio in. Door de Tweede Wereldoorlog te vertellen door de ogen van dertienjarigen wordt het net iets beter verteerbaar. De openingsscène waarbij de bommenwerper na een luchtgevecht neerstort is indrukwekkend. Je wordt vanaf het allereerste plaatje in het verhaal gezogen. De authenticiteit van het verhaal wordt verhoogd door de Duitsers en Amerikanen ook echt hun moedertaal te laten spreken. De vele voetnoten met vertalingen moet je er als lezer dan wel bijnemen. Ook in details zie je en voel je dat de stripmakers zo geloofwaardig als mogelijk willen blijven. Zo komen vaak originele affiches en krantenartikels in beeld. Bizarre gewoontes als het malen van eikels als alternatief voor het dure koffiepoeder komen ook in beeld. In het Frans zorgen Dugomier en Ers ook voor educatieve schoolpakketten als bijlage bij hun albums. Jammer dat die niet mee vertaald worden. Ik ben zeker dat ook in het Nederlandstalig onderwijs gretig gebruik zou gemaakt worden van dit materiaal. Tekst / tekeningen : Philippe Jarbinet
Casterman, 64 blz., HC : 17,95 euro Musiceren aan het front Augustus 1944. De Zuid-Franse havenstad Nice viert een uitgebreid bevrijdingsfeest. De moffen zijn verjaagd. Tijd om nog eens helemaal ‘los’ te gaan. In het feestgedruis springen wat vonkjes over tussen een jonge blanke verpleegster en de Afro-Amerikaanse soldaat Virgil Burdette. Vooral het muzikale talent van Virgil valt bij haar in de smaak. Er is echter een probleem: Jared ‘Jay’ Webb, een ander soldaat, wordt niet echt blij van dit geflikflooi want hij had zelf ook een oogje op het meisje laten vallen. Er ontstaat een handgemeen en uiteraard is het Virgil die wordt overgeplaatst. Een geluk bij een ongeluk brengt die overplaatsing hem in Parijs. Daar verblijft zijn halfzusje Edith. Virgil dankt zijn muzikaal talent aan zijn beroemde vader. Hij was een beroemd muzikant in de VS. Veel contact is er tussen vader en zoon niet geweest. Daarom is het voor Virgil des te leuker om met Edith alsnog een familielid te mogen omhelzen. Met dit album begint scenarist-tekenaar Philippe Jarbinet aan zijn vijfde tweeluik in deze oorlogsreeks. Het verhaal mag zich dan wel zeventig jaar geleden afspelen, het thema van racisme blijft jammer genoeg nu nog altijd brandend actueel. Het verhaal is intens, emotioneel en vooral de slag in het Ardense dal van de Our (blz. 34 à 38) is bijzonder indrukwekkend in beeld gebracht. Het Duitse spervuur oogt bijzonder realistisch. Extra pigment is ook nog dat precies tijdens deze aanval Virgil en Jay elkaar opnieuw ontmoeten. Als uitsmijter krijgen we nog een nawoord van Jarbinet gepresenteerd over zijn drijfveren om striptekenaar te worden en zijn keuze om een epos rond de Tweede Wereldoorlog te maken. Blijkt dat Jarbinet aan het begin van zijn carrière zich vooral een scenarist voelde en veel minder tekenaar. Hij vond zijn eerste tekenwerk niet goed genoeg. Gelukkig is daar nu helemaal niets van te merken. Zijn directe inkleuring verhoogt het leesplezier van deze reeks. Tekst / tekeningen : Parthoens & Culliford / Alain Maury
Standaard Uitgeverij, 48 blz. : 7,50 euro Een raaf is geen beo In 2017 kon je naar de animatiefilm De Smurfen en het Verloren Dorp gaan kijken. In het kielzog van deze release werd ook het gelijknamige stripalbum met vijf kortverhalen uitgebracht. Daarna volgden meerdere albums waarop gefocust werd op de zogenaamde ‘Meisjessmurfen’. Dit is alweer het derde album. Dankzij een toverformule van een oude alchimist slaagt slechterik Gargamel erin om een raaf te leren praten. De raaf is ideaal om eindelijk de weg naar het Smurfendorp te vinden. Als de raaf vanuit de lucht het dorp zoekt en nadien komt vertellen waar het zich bevindt, dan kan Gargamel zich eindelijk wreken. Maar per vergissing komt de raaf niet terecht in het Smurfendorp maar wel in het Meisjesdorp. Op dat moment is leidster Smurfenwilgje net vertrokken met Grote Smurf naar de Grote Tovenaarsbijeenkomst die slechts om de vijftig jaar doorgaat. Hopelijk gebruiken de andere bewoners hun verstand. Waarom koopt een man van vierenveertig nog altijd nieuwe strips van De Smurfen? Geen idee. Puur uit nostalgie waarschijnlijk. Terwijl ik al veel langer met kinderreeksen als Jommeke en Suske en Wiske gestopt ben, kan ik het niet laten om de avonturen van de Smurfen toch te blijven volgen. Dat heeft vooral met de volgehouden kwaliteit van het tekenwerk te maken. Al zit er al vele jaren een volledige studio van scenaristen en tekenaars achter de verhalen, toch merk je dat niet. Het tekenwerk blijft verzorgd. De verhaaltjes blijven origineel en vlot leesbaar. Je krijgt niet voortdurend het gevoel dat de scenaristen zichzelf herhalen. Redenen genoeg voor mij om nog steeds happy te zijn wanneer een nieuw album van De Smurfen in de rekken ligt. Hopelijk zal de prijsstijging die Standaard recent doorvoerde er niet voor zorgen dat nieuwe lezer(tjes) afgeschrikt worden. Of vooral de ouders van die kinderen. Ruim zeven euro voor een kinderstrip betalen is best al veel geld. Tekst / tekeningen : Marc Legendre / Fabio Bono
Standaard Uitgeverij, 32 blz. : 6,99 euro Boek der wijsheid De Egyptische god Thoth was de god van de maan, de schrijfkunst en de wijsheid. Thoth schonk de mensheid een raadselachtig magisch boek. Wie het leest zou de taal van de dieren kunnen spreken en de doden weer tot leven kunnen wekken. Merlijn is in het bezit van dit boek. Hij wil er niet aan denken dat dit in verkeerde handen valt. Hij wil niet dat de mens een gelijke aan de goden zou worden. Daarom besluit hij samen met Johan het boek te verstoppen in een geheime grot van de Albigenzen (de latere Katharen). Johan en Merlijn worden tijdens hun reis naar die grot echter op de voet gevolgd door de knappe Allis maar ook door eeuwige booswichten Bahaal en Demoniah. Ze azen allen op hetzelfde… Ook nu weer slaagt scenarist Legendre erin om een afgerond verhaal te vertellen op iets meer dan dertig bladzijden. Dat is knap. Veel diepgang is er al jaren niet meer in de verhalen van de Rode Ridder maar op zich vind ik dat niet zo erg. Het tekenwerk en inkleuring is als vanouds in handen van twee Italianen en ja, Fabio Bono en Dimitri Fogolin, doen het ook nu weer uitstekend. De match tussen beiden was er vanaf het begin en die is er nog steeds. Jawel, inkleurders worden al te vaak vergeten bij stripbesprekingen. Tijd om hierin verandering te brengen. Tekst / tekeningen : Nix
Standaard Uitgeverij, 32 blz., SC: 6,99 euro Een criminele orang-oetan Builderen is de benaming van een levensgevaarlijk tijdverdrijf. Beoefenaars van deze hobby kicken op het beklimmen van gebouwen zonder enige vorm van hulpmiddelen. John Kazak is zo iemand. Dankzij zijn klimtalent heeft hij al ruim honderd inbraken kunnen plegen waarbij hij honderden waardevolle voorwerpen wist te stelen. Na een fatale val tijdens één van zijn ‘rooftochten’, belandt hij in een rolstoel. Kazak wordt gearresteerd en onder elektronisch toezicht geplaatst voor zes maanden. De politie verwacht dat de golf van inbraken nu wel zal stoppen. Maar dat is helaas niet het geval. De politie staat voor een raadsel. Gelukkig is er oude bekende ‘Stafke’ (aka de braafste burger van het land) om een handje toe te steken en dit mysterie op te lossen. Over het weinig originele scenario van het vorige album was ik niet echt enthousiast. Gelukkig ben ik dat na het lezen van dit verhaal weer wel. Als fan van het eerste uur deed dit plezier. De buurtpolitie moet het echt hebben van afgelikt karikaturaal tekenwerk én een boeiend verhaal vol grappen, grollen en slapstick. Niet twijfelen, De buurtpolitie is weer ‘on track’! |
Archives
Maart 2024
|