Tekst / tekeningen : Yann / Surzhenko
Le Lombard, 48 blz., SC : 9,50 euro / HC : 17,99 euro Liefde kan ook een marteling zijn Op het einde van het vorige album lieten we hoofdpersoon Thorgal dood achter. In dit verhaal doolt hij dus rond in het dodenrijk. Wanhopig is Thorgal op zoek naar manieren om alsnog uit de dodenwereld te ontsnappen en zich weer bij zijn liefje Aaricia te kunnen voegen. Om uit deze situatie te geraken, zal Thorgal een zware beproeving moeten ondergaan en een nog zwaarder offer moeten brengen. Een giftige schorpioen wordt zijn gids in het dodenrijk. Ondertussen blijft Aaricia tegen beter weten in elke dag de horizon afspeuren. Ze hoopt dat de drakkar met haar geliefde aan boord zal opdagen. In de tussentijd leert Aaricia de mysterieuze Grym kennen. Als wees werd deze jongen door een brutale viking uit Aaricia’s dorp opgevangen. Grym wordt enkel voor het vuile werk ingezet. Hij wordt echt als een paria beschouwd omdat hij als halfbloed is opgegroeid in de grotten. Als gevolg van het jarenlange werk in de donkere grotten is Grym ook volledig kleurenblind geworden. Hij voelt zich een mislukkeling. Aaricia wil hem overtuigen dat hij veel meer waard is. Met dit elfde deel valt het doek over de laatste nevenreeks van de saga van Thorgal. De twee andere nevenreeksen rond Wolvin en Kriss van Valnor eindigden al eerder. Nu blijft dus enkel nog de hoofdreeks over en af en toe een hommage-album door een andere tekenaar. Van de drie nevenreeksen heb ik altijd het meest gehouden van De Jonge Jaren. Dat lag vooral aan het tekenwerk van Surzhenko. De scenario’s van Yann waren zeker niet altijd top maar het tekenwerk ontgoochelde nauwelijks of nooit. De cover van dit laatste album is jammer genoeg niet meer van de hand van de oorspronkelijke tekenaar én mijn lievelingsstripmaker Rosinski. Door een onderling dispuut weigert Rosinski nog langer om covers aan te leveren voor albums waarvan Surzhenko de tekenaar is. Beide heren kunnen blijkbaar niet meer door dezelfde deur. Het is op dat vlak dus zeker niet te vroeg dat deze nevenreeks stopt. Het verrassende einde van dit verhaal kon ik wel erg smaken. Al moet je een kenner van de hoofdreeks zijn om te snappen wat ik bedoel. Kijk naar de laatste drie tekstloze plaatjes en let vooral op de kleuren… Dan zal er hopelijk bij vele Thorgal-liefhebbers wel een belletje gaan rinkelen. Yann verwijst hier naar één van mijn lievelingsalbums aller tijden. Die had ik niet zien aankomen, eerlijk gezegd…
0 Comments
Tekst / tekeningen : Blengino / Sarchione
Daedalus, 56 blz., HC : 21,95 euro Als de liefde van een moeder voor haar zoon te ver gaat April 219 n. C. Keizer Caracalla werd in het eerste album vermoord. Sextus Avitus Bassianus volgt hem op als keizer Elagabal na veel getrouwtrek en bemiddeling van zijn moeder. Hij bouwt heel snel naam en faam op door seksuele uitspattingen. Het aantal thermen en speelhuizen neemt toe. Kroegen blijven de hele nacht door open. Hij trekt ook veel geld uit voor bloederige gevechten in de arena’s. De orgiën en bacchanalen zijn niet op één hand te tellen. Daarenboven is Elagabal een enorme bewonderaar van de zogenaamde zwarte steen, een stuk meteoriet. Keizer Elagabal ontpopt zich snel tot hogepriester van deze cultus van de zwarte steen. Het levert hem de bijnaam ‘zonnekeizer’ op. Zijn dominante moeder, Iulia Soaemias, wil de cultus van deze zonnegod over het hele Romeinse rijk opleggen onder de naam Sol Invictus (letterlijk vertaald: de onoverwinnelijke zon). Aan geschifte Romeinse keizers geen gebrek. Caligula en Nero zijn algemeen bekende voorbeelden hiervan. Keizer Elagabal mag wat mij betreft aan dit krankzinnige lijstje toegevoegd worden. Interesse voor uitbreiding, het versterken van het leger boeiden hem helemaal niet. Zijn leven draait helemaal rond seks. Tekenaar Sarchione moest dus best veel seksscènes tekenen in dit album. Gelukkig kan hij zijn realistisch tekenwerk ook tonen in een andere scènes. Kijk maar eens op blz. 20 naar de intrede van Elagabal in Rome en op blz. 32 tekent hij een spectaculaire scène van paardenrennen. Nog één deel te gaan en dit drieluik zit erop. In het Frans is het slotdeel al verschenen. Iets minder seks en iets meer intrige graag in het laatste deel. Tekst / tekeningen : Runberg / Miville-Deschênes
Le Lombard, Collectie Getekend, 88 blz., SC : 21,99 euro Roofdieren in de sneeuw In 2019 was ik aangenaam verrast door het oneshot Zaroff. Ik rangschikte het verhaal hoog in mijn top tien van dat jaar. Groot was mijn blijdschap om te zien dat er sinds deze week een tweede album met graaf-generaal Nikolaj Zaroff in de hoofdrol in de winkels ligt. Zaroff is een Russisch edelman die voor de revolutie van 1917 naar een eiland was gevlucht. Daar ontwikkelde hij een wel heel barbaarse hobby. Hij lokte schepen naar de klippen en nam vervolgens de overlevenden gevangen. Tenslotte liet hij ze ‘los’ op zijn eiland om er jacht op te maken als waren het dieren. De strip pretendeerde een vervolg te zijn op de zwartwitfilm The Most Dangerous Game uit 1932. In dit tweede deel belanden we in 1941. Penelope, de moeder van Zaroff, leeft teruggetrokken in het Amerikaanse Louisiana met de neef en de nichtjes van Zaroff die levend van het eiland waren geraakt. Lief en zorgzaam is Penelope echter helemaal niet voor hen. Zaroff wist trouwens helemaal niet dat zijn moeder nog in leven was. Zaroff kwam op het einde van het vorige deel ook in de States terecht. Daar wordt hij opgepakt door de Amerikaanse politie. Ze willen hem inschakelen voor een wel heel bijzondere opdracht. De Duitsers zijn bezig met het maken van een uraniumbom. De Amerikanen en de Russen willen maar één ding: zelf ook een kernbom ontwikkelen en liefst sneller dan de Duitsers. Daar is flink wat kennis voor nodig. En die kennis blijkt bij de ex van Zaroff te liggen: Ludmilla. Zij werkte voor Zaroff wegvluchtte voor de Russische revolutie in een lab van de Russische Staat voor Wetenschappelijk Onderzoek. Ze specialiseerde zich in het onderzoek naar verrijking van uranium. Zaroff wordt onder druk gezet om Ludmilla in het door Duitsers bezette Moskou te gaan oppikken en naar Washington over te brengen om voor de Amerikanen een kernbom te helpen ontwikkelen. In ruil beloven de Amerikaanse autoriteiten hem een nieuw leven onder een nieuwe naam. Zaroff zal al zijn jagerstalenten nodig hebben om in het ondergesneeuwde Duitsland Ludmilla te kunnen wegkrijgen… Explosies, boobytraps, afgehakte hoofden, door gangreen aangevreten lichaamsdelen maar ook tanks, legeruniformen, jeeps… tekenaar Miville-Deschênes haalt weer alles uit de kast en toont eens te meer wat een fenomenale realistische stripmaker hij is. Als lezer tril je mee met de militairen…van angst en koude. Zijn inkleuring van nachtelijke scènes is gewaagd (met turkoois) met werkt wonderwel. Op vlak van scenario kreeg ik het gevoel dat schrijver Sylvain Runberg deze keer heel bewust verwijzingen in het verhaal stopte naar het verleden van Zaroff. Het lijkt alsof hij heel graag een menselijke kantje wil meegeven aan zijn (voor de rest) duivels hoofdpersonage. Een heel waardige opvolger van het verrassende eerste deel. Ook dit album komt in mijn top tien van dit jaar terecht. Oh ja, nog twee dingen: op het einde zitten nog twee bladzijden met schetsen en in de boekenkast op bladzijde 61 kan je de stripcover ontdekken van In Siberië ligt een testament, het tweede album van Ivan Zoerin van tekenaar René Follet en schrijver Jacques Stoquart uit 1980. Wat kan ik genieten van dit soort details in de decors. Op zich heb je er niets aan maar toch heerlijk voor stripliefhebbers als mezelf. Tekst / tekeningen : Nix & Benus
Standaard Uitgeverij, 32 blz., SC: 7,50 euro Undercover in drugsmilieu De gemeentelijke verkiezingen staan voor de deur. Mevrouw de burgemeester wil dolgraag herkozen worden en werkt aan haar populariteit. Daarom wil ze komaf maken met ‘the war on drugs’ in haar stad. Ze wil er best wel wat tempo insteken en interpelleert de commissaris van de Buurtpolitie. Hij stelt voor om iemand te laten infiltreren in het drugsmilieu om op die manier van binnenuit de wortels van de organisatie bloot te leggen. De ideale plek om tot de actie over te gaan is de haven. Maar de burgemeester wil nog meer. Ze wil ook de druggebruikers aanpakken. Ouwe getrouwe Gonda heeft andere zorgen. Ze is op zoek naar de man van haar dromen en swipet er lustig op los op Tinder. Gonda is erg veeleisend. Ze wil per sé een partner met de looks van Johnny Depp. Ze ensceneert een aanval in een verlaten steegje en beschrijft aan de mannen van de Buurtpolitie dat de misdadiger een Johnny Depp-lookalike was. Zo zal het signalement van de politie haar helpen om een toekomstige man te vinden. Twee verhaallijnen die op het eerst zicht niet meteen verband houden met mekaar maar toch komen beide draadjes samen in dit nieuwe album van De Buurtpolitie. Alles begon in 2017 toen ook op televisie nog afleveringen van De Buurtpolitie te zien waren. We zijn nu ruim zes jaar en 21 albums later. De tv-reeks heeft me nooit geboeid. Integendeel zelfs. Ik was dan ook kritisch toen de reeks startte. Als bewonderaar van het tekenwerk van Nix besloot ik toch om de stripversie een kans te geven en dat heb ik me niet beklaagd. Ik heb ondertussen alle albums in mijn verzameling en ik blijf ze nog altijd met evenveel plezier lezen. 32 bladzijden blijft wel heel erg beperkt om een verhaal te vertellen maar ook nu hebben de stripmakers het weer ‘geflikt’ (what’s in a name). Tekst / tekeningen : Peter Van Gucht / Romano Molenaar
Standaard Uitgeverij, 40 blz., SC: 7,50 euro Galaxa the Dragonslayer Galaxa is in Raddish aanbeland, hoofdstad van Tyriffa. Daar gaat ze de strijd aan met Kaloch, een vergeten quasi onkwetsbare vuurdraak. Het gedrocht spuwt kokend hete lava. Galaxa en haar rechterhand Umbriël zullen alles uit de kast moeten halen om het beest te verslaan. Vervelend detail: alle klassieke mensenwapens slagen er niet in om schade te berokkenen op Kaloch. Er is maar één manier om het ondier te verslaan en dat is het goddelijke zwaard Tintor gaan halen in Mardiavel, de gevaarlijkste stad van de hele Elfenwereld. Ik vond dit album het beste tot nu toe. Geen nodeloos ingewikkelde verwijzingen naar voorgaande verhalen of voorgaande intriges. Gewoon een actiestrip waar je als lezer aan een heel hoog tempo doorheen wordt gesleurd, het bloed spat (zeker naar het einde toe) op je schoot maar er wordt ondertussen ook een romantisch sausje over je heen gegoten. Dat de actiescènes en decors bij momenten wel heel erg doen denken aan de sf-reeks Storm of de spinoff Roodhaar hoeft niet te verbazen aangezien ook hier tekenaar Romano Molenaar het potlood heeft vastgehad. Het interieur van de lugubere herberg (blz. 31) en het eerste keer dat we vuurdraak Kaloch te zien krijgen (blz. 17) zijn pareltjes! Ik blijf ook genieten van de digitale inkleuring van Shirow Di Rosso. Hij heeft zich op vrij korte tijd opgewerkt tot één van de beste inkleurders van dit moment. Hij toont dat inkleuring enorm veel bijdraagt tot leesplezier. Check gewoon al maar eens bladzijde 7 en 8, de manier waarop hij opstijgende dampen in de sauna creëert, is heel erg knap gedaan. Het open einde doet al uitkijken naar het vervolg in deel 5. De scepsis die ik bij de aankondiging van deze spinoff van De Rode Ridder nog had, is helemaal weg. Deze reeks staat volledig op zichzelf en verdient een ruim lezerspubliek. |
Archives
April 2024
|