Tekst / tekeningen : Bruneau / Taranzano
Daedalus, 56 blz., SC + HC 2/3 mens en 1/3 god Mesopotamië ook wel Tweestromenland genoemd is de oude benaming voor het huidige Irak. Het gebied werd gedomineerd door twee rivieren, de Tigris en de Eufraat. Het zijn allemaal begrippen waarmee mijn leerlingen van het eerste middelbaar bekend (zouden moeten) zijn. Toch wordt in het Vlaams onderwijs erg weinig aandacht besteed aan godenverhalen uit deze cultuur. Het verhaal van de machtige tirannieke vorst Gilgamesj is ook voor mij veel minder bekend dan heel wat Griekse mythes. Met meer dan grote interesse dook ik dus in dit nieuwe deel van één van mijn favoriete conceptreeksen De wijsheid van mythes. Dit album is het eerste in wat een trilogie moet worden. In het Frans is de trilogie al compleet beschikbaar. Het verhaal van Gilgamesj is het allereerste literaire werk in de geschiedenis van de mensheid. Het epos had invloed op de bijbel en op veel Griekse mythes. Toch blijft de auteur ervan tot op de dag van vandaag onbekend. Sommige historici menen zelfs dat Gilgamesj ooit echt heeft geleefd en dus niet zomaar een personage uit een verhaal is. Wat er ook van zij, Gilgamesj heerste met harde hand over zijn stad Uruk. Iedereen in zijn paleis beschouwde hij als een slaaf. Zowel ’s nachts als overdag ontvoerde hij kinderen van zijn eigen onderdanen. Een tegenreactie kon niet uitblijven. De misnoegde bevolking van Uruk ging te rade bij hun goden. De goden besloten om tussenbeide te komen. Ze beeldhouwden Enkidoe, een sterke maar beestige tegenstander voor Gilgamesj, even sterk van lichaam en geest als Gilgamesj. Wanneer Gilgamesj dit nieuws vernam, stuurde hij één van zijn meest verleidelijke vrouwen op hem af. Deze knappe verschijning slaagde erin om Enkidoe te beschaven: ze scheerde hem, ze waste hem en leerde hem de mensentaal en ook de taal van de mensenliefde. Nadat Enkidoe wat bijgeschaafd was, begon hij te voelen waarom de inwoners van Uruk zo razend waren. Een confrontatie tussen Enkidoe en Gilgamesj kon dus niet uitblijven… Wat was het weer smullen van dit album. Het tekenwerk van Tarazano is heel expressief, heel filmisch. Ik leerde zijn werk kennen dankzij de twee albums over De Ilias, die eerder in deze reeks verschenen. Het verhaal is heel goed te volgen zonder enige voorkennis. Toch één puntje van kritiek: in totaal bevat dit album dertien tekstloze pagina’s. Dus hoeft het niet te verwonderen dat je wel heel snel door dit album heen bent. Toch loont het de moeite om de pagina’s zonder tekst toch heel goed te bekijken. Tekenaar Taranzano gaat hier helemaal los en toont hoe sterk hij is in het verbeelden van actie, zoals het duel tussen Gilgamesj en Enkidoe en de manier waarop de verleidelijke vrouw met succes Enkidoe bijschaaft tot een menselijker wezen. Tekstloze pagina’s dus die voor heerlijke sfeerschepping zorgen en je als lezer echt het gevoel geven dat de stripmakers hun tijd willen nemen om het epos te vertellen. Het vertrouwde dossier (van zeven bladzijden) achteraan is ook nu aanwezig en de tekst is opnieuw heel vlot geschreven. Heerlijk leesvoer voor geschiedenisleerkrachten als mezelf. In het Frans zijn al een flink pak meer titels verschenen. Laat die vertalingen maar komen!
0 Comments
Tekst / tekeningen : Lewelyn / Lereculey
Daedalus, 64 blz., SC + HC : 10,95 euro / 21,95 euro Koning zijn is een gevaarlijke job Blacksad, De Beestenburcht, Jack Wolfgang, De Gilde, Het Rijk, Sabels en Galjoenen, Het Zwaard van Ardenois, Solo… De reeksen met pratende dieren in de hoofdrol zijn nog nauwelijks bij te houden. Toch neemt de prestigieuze conceptreeks De 5 Rijken een unieke plaats in. Op korte tijd groeide deze reeks uit tot mijn favoriete reeks van uitgeverij Daedalus. Scenarist Lewelyn en artistieke leider Didier Poli startten in 2019 hiermee een heel ambitieus stripepos. Ze voorzien vijf cycli met zes albums per cyclus. Dat zijn dus dertig albums die binnen tien jaar zullen verschijnen. Tekenaar Jérôme Lereculey wordt geholpen door Didier Poli (die bij ons vooral bekend is voor zijn albums Kind van het Onweer). Poli zorgt voor decors, kostuums en algemeen design. Elke cyclus speelt zich af in één van de vijf Rijken. Elk Rijk wordt bevolkt door een andere diersoort. Zo zijn er de Katachtigen, de Apen, de Beren, de Hertachtigen en tenslotte de Reptielen. Met dit zesde album eindigt de eerste cyclus, de Cyclus van de Katachtigen in Angleon. De spanning was vanaf album één al aanwezig maar ik kan alleen maar concluderen dat de spanning constant crescendo is gegaan. Het is bijzonder knap hoe je na zes albums nog altijd niet kan voorspellen wat er zal gebeuren wanneer je de bladzijde omdraait. Veel verklappen over dit slotalbum zou heiligschennis zijn. In het vorige deel konden we lezen hoe de piepjonge tijgerkoning Mederion aan de macht kwam na een dubbele koningmoord. Hierdoor komen de Tijgers lijnrecht tegenover de Leeuwen te staan. Er broeit ook studentenprotest en een zestal opstandige studenten komen zelfs in de gevangenis terecht. Leeuwenprinses Astrelia was na de dood van haar zus en haar vader, koning Cyrus, op de vlucht. Ze wordt opgepakt en opgesloten. Ondertussen is Kirill, een hond-huurling, op pad om Astrelia te bevrijden… Het verhaal blijft retespannend. Het einde zag ik niet meteen aankomen. Het tekenwerk van Lereculey heb ik op deze blog al heel vaak bejubeld maar ik kan dat niet genoeg doen. Wat kan die man fantastisch tekenen en vooral slaagt hij daarin om dit aan een heel hoog tempo doen. Dat is alleen voor de allergrootsten weggelegd. Rond dit nieuwe album zit een wikkel die aankondigt dat half mei al het eerste deel van de nieuwe cyclus, de Cyclus van de Aapachtigen, in het Nederlands zal verschijnen. In het Frans zijn zelfs al tien delen verschenen. Keep ‘m coming! Tekst / tekeningen : Peter Van Gucht / Romano Molenaar
Standaard Uitgeverij, 40 blz., SC: 7,50 euro Ik ben niemands bruid Galaxa belandde in het vorige album in de cel. Aan het begin van dit derde deel slaagt ze erin om te ontsnappen samen met haar medegevangene Umbriël. Aangezien ze achtervolgd wordt door premiejagers wil ze naar het buitenland vluchten. Dat betekent wel dat ze een gevaarlijke bootreis moet ondernemen naar het rijk van Tyriffa. Hier bevindt zich ook de stad Riha, waar volgens de legende de mysterieuze gemaskerde (die we in de vorige albums leerden kennen) vandaan komt. Tijdens de boottocht krijgen ze met zeemonsters af te rekenen om dan uiteindelijk gevangen genomen te worden door een Doriaans schip. De wrede tiran Dorian ziet in Galaxa de zogenaamde uitverkorene, een nieuwe fee van het licht. Dorian vertelt ook nog dat hij persoonlijk de vader en moeder van Galaxa heeft gekend. Hij heeft gezien hoe ze stierven om de piepjonge Galaxa zo los te maken van hun invloed zodat het leger haar makkelijker zou kunnen inlijven. Dorian ziet veel toekomstperspectieven in Galaxa. Ze is volgens hem in staat om het verdeelde Elfenland weer te verenigen en meer nog, hij zou haar heel graag als echtgenote aan zijn zijde willen. Dat een vrijgevochten Galaxa hier niet op ingaat, hoef ik eigenlijk niet te vertellen… Wat oorspronkelijk begon als een trilogie zal sowieso al met een vierde en vijfde deel uitgebreid worden. Blijkbaar vallen de verkoopcijfers goed mee en mag de tandem Van Gucht-Molenaar verdergaan. Voor het eerst wordt ook echt gegraven in het verleden van Galaxa en dat zorgt toch voor meer diepgang. Het brengt een extra laagje in het verhaal bovenop de vele vechtscènes. Eigenlijk mag ik zelfs niet meer over de ‘tandem’ spreken want inkleurder Shirow Di Rosso krijgt eindelijk de eer die hem toekomt. Zijn naam wordt voor het eerst op de cover van het album vermeld. Zeer terecht want ik vind dat zijn werk bij overzichtstekeningen al te vaak de meubelen moet redden. Romano Molenaar haalt niet het niveau dat ik gewend ben van zijn werk voor Storm en Roodhaar. In close-ups is dat wel nog het geval maar bij decors en bij scènes waar uitgezoomd wordt, komen sommige plaatjes echt wel als haastwerk over. Let zeker eens op versieringen op muren of op de gelaatstrekken van de personages op de achtergrond. Dat zal hoe dan ook met het tempo te maken hebben waarop de albums van Galaxa op het publiek worden afgevuurd. Kwaliteit gaat voor mij nog altijd boven kwantiteit. Commercieel gezien snap ik de uitgever wel. Heel veel albums snel na elkaar op de markt gooien, doet een lezerspubliek ontstaan dat zich aan je albums bindt en de mond-aan-mond reclame doet de rest. Als pure stripliefhebber van gedetailleerd en verzorgd tekenwerk word ik minder enthousiast van deze uitgavepolitiek. Tekst / tekeningen : Mangin / Millien
Casterman, 48 blz., SC : 8,50 euro Sterke vrouwen Alex trekt naar Thessaloniki in de Romeinse provincie Macedonië. Hij zal er op aanraden van een vriend deelnemen aan een wagenrace ter ere van Poseidon, god van de zee en de paarden. De race is spannend en tegen de verwachtingen in gaat Alex met de overwinning aan de haal. De gedoodverfde favoriete was niemand minder dan Delia, hoofd van de vrouwengemeenschap van Amazones. Alex krijgt tijdens de festiviteiten na zijn overwinning het vreselijke nieuws te horen dat een lokale herbergierster vermoord werd en dat er tijdens de afgelopen weken ook al vier ontvoeringen plaatsvonden. Velen denken dat Delia en haar gevreesde Amazones hiervoor verantwoordelijk zijn. Delia beweert dat ze onschuldig is. Maar wie zou dan wel verantwoordelijk zijn? Het is aan propraetor Carbo en Alex om dit uit te pluizen. Maar Carbo blijkt een verborgen agenda te hebben… Sinds album 40 staat een nieuw duo aan het hoofd van deze klassieke stripreeks. Ik moet toegeven dat scenariste Valérie Mangin en striptekenaar Chrys Millien dit met verve doen. Dat Mangin weet hoe ze een verhaal in het universum van Jacques Martin moet schrijven, bewijst ze al dertien albums lang in de nevenreeks Alex Senator. Ook in de hoofdreeks kunnen haar twee albums me bekoren. Geestelijke vader Jacques Martin zou verrast opkijken moest hij zien hoe er een album van Alex verschijnt waar op alle pagina’s vrouwen rondlopen én nog met de hoofdrol gaan lopen ook. Van een ommekeer gesproken. Chrys Millien past prima in deze realistische reeks. Zijn decors zijn om van te smullen. Zijn oog voor detail is bij momenten verbluffend. Kijk maar eens op bladzijde 4 naar het ongelooflijke panoramische zicht op de hippodroom van Thessaloniki. Laat dit duo maar verdergaan nu. Stop met het voortdurend switchen van duo’s. Deze tandem werkt. Houden zo! Tekst / tekeningen : Nix & Benus
Standaard Uitgeverij, 32 blz., SC: 7,50 euro Geslaagde hondenopleiding Stafke werpt zich op als hoofd van de lokale hondenschool. Ook Loebas, de politiehond, volgt er les. Stafke is bijzonder ambitieus en heeft niet alleen aandacht voor de praktijk. Hij legt ook flink wat nadruk op theoretische lessen. Tijdens de les geschiedenis leren de honden over de avonturen van Laika, de eerste hond in de ruimte. In de les wiskunde legt Stafke uit hoe de valparabool in elkaar steekt, lekker handig bij het apporteren en er is ook een klasuitstap gepland naar het natuurhistorisch museum in Brussel. Daar wil Stafke aan zijn ‘klas’ tonen dat ze allemaal afstammen van de wolf. Toch is het vooral het immense dinoskelet dat de meeste aandacht trekt. De running gag doorheen dit album bestaat uit de nachtelijke bezoekjes van twee honden aan het museum. Daaraan is dan weer een andere running gag gekoppeld waarbij het dinoskelet keer op keer in elkaar valt en door de museumverantwoordelijk telkens opnieuw (totaal verkeerd) heropgebouwd moet worden. Naast de verhaallijn van de hondenschool is er ook nog de vrijlating van Kozlow ‘de Rus’ en Zika ‘de Griek’ die voortaan met een enkelband door het leven moeten. De buurtpolitie moet op subtiele manier controleren of beide heren die enkelband wel effectief blijven dragen. Subtiel en buurpolitie zijn jammer genoeg niet meteen synoniem van mekaar… Wat blijft deze reeks mij verrassen. Keer op keer een nieuwe invalshoek, een creatief beginpunt met de nodige grappen en grollen om uiteindelijk 32 blz. later een mooi afgerond verhaal op te leveren. Het tekenwerk blijft ook op hetzelfde niveau. Dat is niet altijd het geval bij reeksen waar meerdere albums per jaar van verschijnen. Oh ja, VTM-reporter (en notoir stripliefhebber) Patrick Van Gompel duikt (opnieuw) op aan het einde van het verhaal. Ik blijf fan! Tekst / tekeningen : Cazenove / Bastide naar Jean Roba
Dargaud, 48 blz., SC : 7,50 euro Opvallend ‘groen’ album Dankzij mijn oudere neef Jo leerde ik de albums van Bollie en Billie kennen. Ik was er meteen gek op. Rond mijn negende begon ik ze zelf echt te verzamelen. Inmiddels ben ik 46 en om de een of andere reden ben ik deze gagreeks trouw gebleven. Toch vind ik dat het tijd is om de stekker eruit te trekken. Album 40 is voor mij een mooi getal om deze reeks af te ronden. Het tekenwerk van Bastide (opvolger van Verron sinds 2017, die op zijn beurt geestelijke vader Jean Roba had opgevolgd in 2003) blijft wel een lust voor het oog maar de originaliteit is al jaren zoek. Toegegeven het is geen sinecure om creatieve ideeën te blijven bedenken voor een gagreeks die zich in een vrij beperkte omgeving afspeelt. Maar ik behoor al jaren niet meer tot het doelpubliek. Dus laat ik het aan de kinderen over om te blijven verder genieten van de fratsen van de vrolijke Bollie, de grappige cockerspaniël Billie, zijn beste vriend Pim, de lieve en dappere landschildpad Karolientje en de nukkige buurvrouw Stok. Ook nu komen alle ‘vertrouwde’ elementen terug: Billie gaat nog steeds niet met plezier in bad, hij apporteert ook niet graag stokken, papa probeert spelletjes te bedenken wanneer Bollie en Billie zich weeral eens stierlijk vervelen… en uiteraard rijdt het gezin nog altijd rond in hun vertrouwde rode 2PK’tje (lees: geitje). Niets nieuws onder de zon dus. Het viel me wel op dat veel gags zich in en rond het bos afspelen. Billie houdt van boswandelingen en krijgt er op die manier heel veel vriendjes bij: eekhoorns, vossen, konijntjes, slangen en zelfs edelherten. Milieuactivisten zullen hier wel pap van lusten. Tekst / tekeningen : Bec / Bufi
Daedalus, 56 blz., SC : 10,95 euro Afgeronde sequel Op Sumatra probeert hoofdpersoon London Donovan om een exemplaar te vangen van de zogenaamde ‘hobbitmens’ in opdracht van Feiersinger, miljardair en verzamelaar van allerlei unieke diersoorten. Toch wordt hij halsoverkop teruggeroepen wanneer Feiersinger alweer een ander specimen op het spoor is om aan zijn archeozoölogische verzameling toe te voegen. Het gaat deze keer om ene Kane. Kane is een soort meerman, half mens half triton. Hij beschikt over kieuwen en hij heeft ook zwemvliezen tussen zijn vingers. In Japan duikt op dat moment ook een albino prehistorische reuzenhaai op. Zou het echt om de uitgestorven megalodon gaan? Het beest vernietigt een onderzoeksteam dat bezig was om een onderzeese beschadigde stroomkabel te herstellen. Even later duikt het beest ook op in Australië en maakt het dodelijke slachtoffers onder de vele surfers en vissers daar. Kane is getriggerd door dit fenomeen en wil uitzoeken waarom deze reuzenhaai zo vaak het zeeoppervlak opzoekt en ook zo vaak agressief gedrag vertoont naar mensen toe. Om dit uit te zoeken moet Kane wel eerst proberen om te ontsnappen uit de handen van een criminele organisatie die hem gevangenhoudt als een soort van circusattractie. Na het tiende album had ik het wel wat gehad met deze reeks. Ik schreef toen dat Carthago een typische reeks van scenarist Bec aan het worden was: heel sterk beginnen en dan langzaam maar zeker verzanden in saaiere verhalen en vergezochte plotwendingen. Maar na het lezen van het vorige en het nieuwe deel moet ik deze mening helemaal bijstellen. Album 11 en 12 vormen een soort prequel en ik heb er weer heel erg van genoten. Het verhaal is spannend en het tekenwerk van Ennio Bufi is ook nu weer adembenemend mooi. De verschillende tekstloze pagina’s benadrukken dit nog eens extra. Nadat Henninot na twee albums en Jovanovic na drie albums besloot om andere oorden op te zoeken, nam Bufi het potlood voor Carthago over en dat deed hij vanaf het begin op een briljante manier. In het Frans is album 14 net verschenen en in een recent interview verklaarde scenarist Bec dat er in totaal 16 albums zullen verschijnen. Dan is hij uitverteld en hij wil ook dat niemand de reeks nadien verderzet. Als de volgende vier albums van het niveau zijn als het voorbije tweeluik, dan begin ik nu al af te tellen. Albino is een verhaal om eens letterlijk je tanden in te zetten. Heerlijk leesvoer. |
Archives
April 2024
|