Tekst / tekeningen : Jean Dufaux / Béatrice Tillier
Dargaud, 56 blz., SC : 11,99 euro Bloederige confrontaties De demon Blackhead, vader van de mooie blonde Oriane, is opnieuw op oorlogspad. Numeriek overtal van zwaarbewapende tegenstanders maken niets voor hem uit. Blackhead slacht ze allemaal meedogenloos af tot hij oog in oog komt te staan met prins Elgar. Met wapens is Blackhead dus niet te verslaan. Alleen een verloren ziel zou tot zijn ondergang kunnen leiden… De Klaagzang van de Verloren Gewesten begon in de jaren negentig van de vorige eeuw. Ik ging meteen overstag omdat Rosinski, voor mij nog altijd de beste tekenaar op deze planeet, voor het tekenwerk zorgde van de eerste cyclus. Scenarist Dufaux stond vanaf het begin aan het roer. Inmiddels breidde Dufaux zijn universum uit tot vier cycli. Zoals ik net zei, was Rosinski de tekenaar van de eerste cyclus, de betreurde Delaby nam de potloden vast voor cyclus twee. De derde en vierde cyclus lopen momenteel nog. Voor de derde cyclus is de Nederlandse tekenaar Paul Teng verantwoordelijk. Het derde deel van deze cyclus is aangekondigd. Voor de vierde cyclus, die eigenlijk als een prequel, beschouwd kan worden, is aan het derde deel toe. Het is de Française Béatrice Tillier die sinds 2015 voor het tekenwerk van deze cyclus zorgt. Kan iedereen nog volgen? Niet erg als het antwoord negatief is, je kan eigenlijk elke cyclus min of meer los van elkaar lezen. En dan zeker deze cylcus van De Heksen. Het werktempo van Tillier ligt bijzonder laag. Dat hoeft niet te verwonderen als je haar schitterende pagina’s bekijkt. Het extreme oog voor detail in zowel haar personages, decors, kostuums, gebouwen, achtergronden… komt wel heel dicht bij de perfectie. Het is dus (opnieuw) genieten van haar tekenwerk. De handmatige inkleuring is ook een grote meerwaarde in deze digitale tijden. Scenarist Dufaux is in deze reeks op zijn best: toverkunsten, monsters, demonen, donkere cryptes, lugubere kastelen en bloederige duels… heel bloederig zelfs. Het viel me op hoeveel bloed er bijna letterlijk van de pagina’s stroomt in dit album. Het vierde en meteen ook laatste deel van deze cyclus staat aangekondigd voor… oktober 2025! Ik weet nu al dat ik de vorige albums zal moeten herlezen voor ik dit laatste album ga lezen.
0 Comments
Tekst / tekeningen : Frederik Hautain / Lode Peeters
Standaard Uitgeverij, 200 blz, HC: 29,95 euro Een vrouw moet kunnen zijn wie ze wil zijn Charlien Keller is een ballerina. Een ballerina met veel talent. Een ballerina die keihard moet werken en trainen. Dat haar lerares Vera Vries tegelijk haar moeder is, maakt het niet meteen eenvoudiger voor Charlien. Vera is erg veeleisend. Van een papa is geen sprake meer. Hij knipte alle banden door nog voor Charlien geboren was. Charliens mama datet met Ralph, de papa van Edith en Denise, twee blasé tuttebellen uit dezelfde klas van Charlien. Op liefdesvlak worstelt Charlien met zichzelf. Er is een jongen die verliefd is op haar maar verder gaan dan tongzoenen wil Charlien niet. Haar emotionele wereldje komt helemaal op zijn kop te staan wanneer ze Mel leert kennen. Charlien is onmiddellijk geïntrigeerd door de mysterieuze sekte ‘De Meisjes van Medusa’ waar Mel lid van is. De sekte heeft als doel om naar pure vrouwelijke kracht te streven, ze willen als zuivere vrouwen door het leven gaan. Na een best confronterend inwijdingsritueel sluit Charlien zich officieel bij de sekte aan. Voortaan zal Charlien als Mona (alle leden krijgen een voornaam beginnend met een ‘m’) door het leven gaan. Eindelijk voelt ze zich begrepen en aanvaard in een groep van gelijken. Stripmaker Frederik Hautain verraste in 2019 met de graphic novel De Walvis met tekenwerk van Hanne Dewachter. In 2020 volgde dan het eerste deel van een drieluik Inbreker (met tekeningen van Mattias Ysebaert). Zijn nieuwste album Meisjes van Medusa zou normaal ook door Hanne Dewachter getekend worden. Toen zij afhaakte ging Hautain op zoek naar een vervanger. Hij kwam bij Lode Peeters terecht. Peeters debuteerde vorig jaar met het album Drakenridders (uitgegeven bij uitgeverij Menlu). Dit album heb ik nooit gelezen. Dus was deze strip mijn eerste kennismaking met het werk van Peeters. En ik moet zeggen dat het een heel aangename kennismaking was. Bij momenten doen de gezichten van zijn personages mij denken aan de stijl van Jordi Lafebre en zijn topreeks Mooie Zomers. En dat is best een compliment, toch? Het verhaal telt 200 bladzijden, waarvan er een vijftigtal helemaal tekstloos zijn. Maar dat vond ik net een meerwaarde. De tekstloze passages zijn sterk uiteenlopend. Ze worden gebruikt voor creepy scènes als het inwijdingsritueel op blz. 106 – 109, voor romantische liefdesscènes (blz. 152 – 154) of om een aangename sfeer op te roepen (kijk gerust naar de knappe dubbelpagina op blz. 136 – 137). Je voelt dat de stripmakers rustig hun tijd nemen om hun verhaal te vertellen. De evolutie die hoofdpersoon Charlien doormaakt op vlak van seksualiteit wordt op een sfeervolle manier en aan een rustig tempo verteld. Je voelt echt dat Charlien constant voor zichzelf aftast hoe ver ze kan gaan om zichzelf (terug?) te vinden. Er is ook best wat expliciet bloot te zien maar het wordt nergens vulgair of choquerend. Een aangename ontdekking. En de naam Lode Peeters is er eentje die ik sowieso zal blijven volgen in de toekomst. Tekst / tekeningen : Leo & Rodolphe / Marchal
Dargaud, 48 blz., SC : 9,99 euro Mysterie alom In het eerste deel konden we al lezen hoe Kathy Austin (die eerder al opdook in reeksen als Kenya, Namibia en Amazonia), een knappe Britse geheimagente, in Schotland terecht kwam. Ze wilde er het huis overnemen dat ze van haar oudtante Imelda O’Brien geërfd had. Als kind en later als puber had ze er vaak haar vakanties doorgebracht. Imelda overleed vorig jaar al. Tot haar stomme verbazing blijkt het huis van haar tante recent afgebrand. Enkele locals vermoeden dat er meer aan de hand is dan een simpele brand. Er duiken heel veel vreemde verschijnselen op: graancirkels, een naakt meisje wordt bewusteloos onderaan een klif teruggevonden, ’s nachts worden lichtsignalen waargenomen en dan is er nog het gigantisch ‘zoemend’ kristal dat onwrikbaar in een grot ligt. Ook de aanwezigheid van Russische KGB-agenten doet uitschijnen dat er veel meer aan de hand is… Schotland: land van woeste natuur, whisky, gezellige pubs, magische hooglanden, in mist gehulde lochs… maar dus ook van geesten en Sovjetspionnen. Althans volgens rasvertellers Rodolphe en Léo. Beide heren weten als geen ander hoe ze een spannend en mysterieus verhaal moeten vertellen. Tekenaar Marchal doet het ook uitstekend. De vertelling verloopt vrij klassiek maar Marchal probeert door zijn dynamische pagina-opbouw extra schwung aan het verhaal te geven. Zo laat hij af en toe de omlijning van de kaders weg, laat hij kadertjes overlappen of gebruikt hij veelhoekige of ronde omkaderingen. Dit in combinatie met de geslaagde inkleuring maken deze reeks heel aangenaam om volgen. In totaal zullen vijf delen verschijnen. Tekst / tekeningen : Jean Van Hamme / Christian Cailleaux & Etienne Schréder
Blake en Mortimer uitgaven, 48 blz., SC: 11,99 euro Van Hamme onwaardig 80 jaar geleden maakte Edgar P. Jacobs, de geestelijke vader van Blake en Mortimer, het avonturenverhaal De U-Straal. Het werd voorgepubliceerd tijdens de Tweede Wereldoorlog in het tijdschrift Bravo. Jacobs bedacht dit verhaal als reactie op het verdwijnen van de populaire stripheld Flash Gordon uit het blad. Een vervolg zag ik niet meteen komen want het verhaal van De U-Straal had best een afgerond einde. Maar nu, meer dan tachtig jaar later ligt met De Vuurpijl toch een vervolg op De U-Straal in de winkel. Verantwoordelijk hiervoor is topscenarist Jean Van Hamme (die grote reeksen opstartte als Largo Winch, XIII en Thorgal). Het tekenwerk werd aan een duo overgelaten: Christian Cailleaux en Etienne Schréder. Beide heren werkten in 2020 al samen voor het album De schreeuw van de Moloch in de reguliere reeks van Blake en Mortimer. Hun tekenstijl is dus sowieso statisch en houterig. Voor dit vervolgalbum is dat nog meer dan normaal. Ze proberen zo dicht mogelijk bij de tekenstijl van Jacobs himself te blijven in het originele verhaal. We krijgen wel meer dialogen (gelukkig maar), meer aandacht voor vrouwelijke personages (Sylvia en Ica spelen echt wel een grotere rol deze keer) en ietsjes meer intrige (oef…). We worden opnieuw getrakteerd op prehistorische monsters (jawel, daar heb je de pterodactyli weer), de aapmensen… Ook de personages uit De U-Straal keren allemaal terug. De wrede keizer Babylos III van Austradië is nog altijd op zoek naar de vindplaats van het wondermetaal uradium. Het metaal is in mijnen terug te vinden ergens in de buurt van de Urakowavulkaan op de zogenaamde archipel van de Zwarte Eilanden. Generaal Robioff probeert samen met overloper en meester-spion kapitein Drago (spoiler alert… hij is inderdaad niet dood na de crash van zijn vliegtuig op het einde van het eerste album) de precieze vindplaats te ontdekken. Maar ze zijn niet de enigen die de hand willen leggen op dit uradium. In het vorige deel konden we al lezen hoe de Norlandische delegatie onder leiding van Lord John Calder en Sylvia Hollis de ‘Steen van Leven en Dood’ hadden ontvangen van de lokale primitieve stammen van prins Nazca. Voor Nazca en zijn volgelingen was het vooral belangrijk van zorgzaam en respectvol met die uradiumsteen om te springen. Voor hen is uradium immers het bezit van de zonnegod Puncha Taloc. Wanneer uradium in combinatie met de U-straal wordt gebruikt, ontstaat immers een bijzonder krachtig apocalyptisch wapen. Het zou een ramp zijn als dit in verkeerde handen zou vallen. Het wapen dat zo ontstaat werkt als een ultrafonische straal (eindelijk weten we nu vanwaar die letter ‘U’ komt) die alle materialen kan vernietigen met de precisie van een vlijmscherpe scalpel… Vernieuwend is dit album totaal niet. Kan moeilijk anders als je een vervolg maakt op een album van ruim tachtig jaar geleden. Spannend is het verhaal evenmin. De vraag die zich dan ook opdringt, is wie er op dit vervolgalbum zat te wachten? Ik zeker niet maar als fan van het oeuvre van EP Jacobs was ik toch benieuwd genoeg om deze strip te kopen en te gaan lezen. De schare nostalgici die gek zijn op Jacobs is bijzonder groot. Ik vermoed dat dit album dus best goed zal verkopen en er dus wel wat centen aan verdiend zullen worden. Nieuwe lezers zal je hiermee wel niet kunnen verleiden. Want eerlijk is eerlijk, De Vuurpijl is geen goede strip. En dan druk ik me nog heel zacht uit. |
Archives
April 2024
|