Tour de France in 1965, Giro d’Italia in 2017
De Romeinse senator Lactus Bifidus (what’s in a name?) is verantwoordelijk voor het onderhouden van het Romeinse wegennetwerk. De man krijgt echter bakken kritiek omdat heel veel stukken heirbaan niet in goede staat verkeren. Bifidus ontkent dat met klem en wil dat bewijzen door een race dwars doorheen Italië te organiseren, de zogenaamde Transitalia. Julius Caesar ziet dat ook wel zitten op voorwaarde dat er een Romein als eerste over de eindmeet komt. Asterix en Obelix besluiten de Galliërs te vertegenwoordigen. Want Italië is zoveel meer dan enkel Romeinen. Tijdens de race komen onze Gallische vrienden ondermeer Etrusken, Lusitaniërs, Umbriërs, Osken, Venetii, Goten, Vikingen, Britten en twee vrouwelijke Koushmenners tegen. Op vlak van scenario is dit 37ste album zeker geen hoogvlieger. Het is in feite een doorslagje van de klassieker De Ronde van Gallia uit 1965. Het tekenwerk van Conrad redt toch wel de meubelen. Zijn tekeningen ogen bijzonder verzorgd en zijn met heel veel respect voor bedenker Uderzo gemaakt. Er komen heel veel actiescènes in het verhaal voor en daarin excelleert hij toch. Verschillende scènes zijn op een halve pagina uitgewerkt en dan valt er heel wat te bekijken. Achtervolgingsscènes waarin op een beperkte oppervlakte tientallen paarden te zien zijn… niet eenvoudig! Een nieuw album van Asterix staat uiteraard ook garant voor cameo’s en knipoogjes. Zo duikt de Mona Lisa op, het ontstaan van de pizza wordt terloops uitgelegd, er duiken zelfs paparazzi op en er zijn bijrolletjes ‘voor personages met de looks van Pavarotti, Silvio Berlusconi Monica Belluci en Alain Prost. Het nieuwe duo Ferri-Conrad leveren dus alles bij elkaar een album af dat het lezen meer dan waard is. Ze beheersen alle elementen die nodig zijn om een Asterix-album te maken tot een verhaal waar honderdduizenden striplezers op zitten te wachten. Samenvattend: is dit album origineel? Nee. Had ik een sterk ‘déjà-lu’ bij het lezen van dit album? Heb ik van dit album genoten? Ja. Soms is dat voldoende.
0 Comments
Tekst / tekeningen : Zidrou / Homs
Dargaud, 64 blz., HC : 16,95 euro Bloemen zijn aardiger dan mensen Londen, vandaag: een antipersoonsmijn ontploft in de tuin van wapenfabrikant Lionel Warrington. Londen, allereerste Wereldtentoonstelling van 1851: Jennifer Winterfield ontmoet Kitamakura. Twee feiten die volledig van elkaar lijken los te staan. Toch is dat niet zo. Er is een verband en dat verband heet ‘SHI’, het Japanse teken voor de dood en de ‘handtekening’ van een criminele organisatie die uitsluitend uit vrouwen bestaat. Al wordt het verband pas duidelijk helemaal op het einde van het album. Scenarist Zidrou neemt de lezer deze keer mee naar het Victoriaanse Engeland. De eerste cyclus zal uit vier delen. In dit eerste album plaatst hij zijn personages in de juiste context. Hij heeft hiervoor vooral oog voor het psychologische aspect. Het beeld dat hij schetst van het Engeland uit de tweede helft van de negentiende eeuw is er een van schone schijn van het Britse establishment, corruptie en vele perversiteiten. De twee vrouwen die de hoofdrol opeisen zijn Jennifer Winterfield, dochter van een Britse kolonel, en een jong Japans meisje Kitamakura. Ze zien elkaar voor het eerst in het Japanse paviljoen van de Wereldtentoonstelling waar Kitamakura hardhandig wordt weggebracht omdat ze met haar dode baby in haar armen een ‘smet’ werpt op de feeststemming die er toch op een Wereldtentoonstelling heerst. Het kind wordt begraven in de tuinen waar de expositie plaatsvindt. Jennifer wil kost wat kost dat Kitamakura de kans krijgt om op een menswaardige manier van haar baby afscheid te nemen. Daarom besluit ze haar op te sporen… Dat de Catalaan Joseph Homs een uitstekend tekenaar is, konden we al zien in reeksen als Millennium of het sublieme Angelus. Ook nu weer toont hij zijn immense talent. Je krijgt het gevoel dat dit verhaal echt op zijn lijf is geschreven. Het is alsof enkel hij in staat is om dit verhaal in beeld te brengen op zijn sublieme manier. Heel filmisch, duizelingwekkende perspectieven en intimistische beelden wisselen elkaar af in een hoog tempo. Mooiste voorbeeld is de dubbelpagina op blz. 38 – 39 waar een achtervolging in een paardenkar door de Londense nauwe steegjes subliem in beeld gebracht wordt. Kers op de taart: de eerste druk van dit album bevat op het einde een schetsdossier waarin we ondermeer de zoektocht van Homs naar een ideale cover kunnen bewonderen. Een lust voor het oog. Na één deel durf ik nu al zeggen dat deze reeks een superaanrader is! Wat een ontdekking! Tekst / tekeningen : Giacometti / Francq
Dupuis, 48 blz., SC : 7,95 euro, HC : 13,95 euro De beurs is als Yin en Yang Op het tropische Yucatan zijn Largo en zijn beste vriend Simon getuige van de moord op de Russische zakenman Igor Maliakov (die we al leerden kennen in het vorige album). Ondertussen duikt de waarde van de Dow Jones op de beurs van New York pijlsnel omlaag. Op nauwelijks enkele minuten verdwijnt ruim duizend miljard dollar om na een halfuur weer op te duiken. Consternatie alom. De Amerikaanse president eist meteen een grondig onderzoek naar die verdachte jojobeweging. Plots gonst het op Facebook en Twitter van de geruchten dat Groep W achter die onverwachte beurskrach zou zitten… Voor scenarist Eric Giacometti is dit album zijn allereerste stripscenario. Hij schrijft vooral succesvolle thrillers en was tot 2011 ook financieel en economisch journalist voor expert voor Le Parisien. Hij koos er bewust voor om terug te keren naar de ‘roots’ van Largo Winch. Hij wil opnieuw het accent leggen op het economische aspect. Hij positioneert op deze manier Largo Winch in de hedendaagse, geglobaliseerde wereld. Gevolg is wel dat we veel minder avontuurlijke scènes voorgeschoteld krijgen maar veel meer tekst. Uitgebreide tekstballonnen voorzien van de broodnodige uitleg en voetnoten. Dat zorgt ervoor dat dit echt wel een ‘lees’-strip geworden. Veel vaart zit er niet in. Veel ‘talking heads’ dus. Toch heeft tekenaar Philippe Francq een paar keer zijn gigantisch realistisch talent kunnen tonen. Het mooiste voorbeeld is de achtervolgingsscène op en rond de mythische Mayatempel van Chichén Itza. Mijn verwachtingen waren wellicht iets te hoog gespannen. Jammer. De cliffhanger doet wel uitkijken naar het vervolg. Tekst / tekeningen : Leo & Rodolphe / Marchal
Dargaud, 48 blz., SC : 7,95 euro Wat meer actie, aub… Brazilië. 1949. Amazonewoud. Manaus. De MI6 heeft Kathy Austin op missie gestuurd om te achterhalen welk (buitenaards?) wezen gespot werd in de buurt van de kliniek van dominee Laughton. Het albino-achtige wezen werd immers op foto vastgelegd door een man die een reportage maakte over de kannibalistische Yanomani-indianen. De fotograaf werd nadien dood teruggevonden. Dit konden we al allemaal lezen in het eerste deel van Amazonia. In dit vervolgalbum vallen er weinig nieuwe elementen te rapen. Er komt één verhaallijn bij over twee Engelsen, Barron en Barlow, die afreizen naar de Karpaten waar in 1491 een meteorietenregen is ingeslagen. Na dit natuurfenomeen deden zich verschillende vreemde verschijnselen voor als vampirisme en levende doden die plots opdoken. Beide heren besloten in 1947 naar Transsylvanië af te reizen om vijf eeuwen na de feiten naar verklaringen te zoeken. Er zal allicht een verband zijn tussen de verhaallijn van Kathy Austin en deze maar dat is op dit moment nog compleet onduidelijk. Wat mij betreft mag er in deel 3 best meer opheldering komen. Nu moddert het verhaal wat aan. Het tekenwerk van Bruno Marchal blijft gelukkig wel top. Hij creëert opnieuw knappe decors, een broeierig sfeertje en enkele obligate naaktscènes met typische (lees: rondborstige) Leo-vrouwen. Gewoonte-aankoop dus als die hard Leo-fan.Maar ook niet meer dan dat. Tekst / tekeningen : Kraehn / Jusseaume
Dargaud, 56 blz., SC : 9,95 euro Blij weerzien met maritieme thriller We treffen hoofdpersoon Yann Calec aan op zijn schip, de Pierick, op de Indische Oceaan voor de Oost-Afrikaanse kust op weg naar Djibouti. In het ruim van zijn schip ontdekt hij een illegale lading wapens tussen een stapel conservenblikken. Yann wil de smokkelaars opsporen. Hij besluit de wapens op een onbewoond eiland te begraven en zo de smokkelaars te laten betalen voor het vrijgeven van de precieze locatie van de wapens. Maar is het wel verstandig om te onderhandelen met gevaarlijke smokkelaars? Yann kan niet anders wanneer zijn dochter Inès door hen gekidnapt wordt… In 2012 verscheen het vorige deel van Tramp. Dat we zo lang hebben moeten wachten op een nieuw album, wordt op de titelpagina en ook in de interviewpagina’s achterin uitgelegd. Gezondheidsproblemen van tekenaar Patrick Jusseaume zorgden voor de trage totstandkoming van dit verhaal. Scenarist-tekenaar Jean-Charles Kraehn heeft zelf het potlood moeten overnemen vanaf plaat 31. Dat is best vreemd. In het midden van eenzelfde verhaal verandert plots de tekenstijl. Kraehns lijnvoering is immers veel strakker afgelijnd en ook de inkting en inkleuring van beide heren liggen ver uit elkaar. Maar laat dat de pret niet drukken. Liever zo’n album dan dat dit boek er nooit was gekomen. Ik heb er in elk geval van genoten. De titel verwijst niet alleen naar de moessonstorm uit het begin van het verhaal maar ook naar de stormachtige relatie tussen Yann en Rosanna… Een leuk extra element van deze avonturenstrip. Tekst / tekeningen : Sente / Boucq
Dargaud, 72 blz., HC : 15,95 euro Een duik in het verleden en in de toekomst Cozumel is een eiland in de Caraïbische Zee voor de kust van Mexico. Daar liggen de clandestiene labo’s van de Nieuwe Tempel verscholen. Deze organisatie probeert te infiltreren in de curie. In deze labo’s vinden de meest gruwelijke experimenten plaats zoals klonen en ongeboren baby’s in de baarmoeder proberen te conditioneren. Het is aan hoofdpersoon Vince alias Trias om te infiltreren in dit wereldje. Scenarist Sente bracht al heel wat van het verleden van Vince aan het licht in het vorige album (dat al dateert van 2011!). Zo leerden we ondermeer dat hij opgroeide als weeskind in Harlem en lazen we ook over de dood van zijn tweelingbroer Fabrizio. In dit album past hij alle overgebleven puzzelstukjes in elkaar. Je krijgt het gevoel dat het ophelderen van het verleden van Vince eigenlijk het belangrijkste is en de actie in feite maar bijkomstig is. Met De Janitor bewijst Sente dat hij toch een knap verteller is. Al is zijn faam als scenarist wat tanend na het uit handen geven van ondermeer Thorgal. Zijn verhaal is spannend, actueel en steekt knap in elkaar. Tekenaar François Boucq voorstellen hoeft wellicht niet. Niemand hoeft nog overtuigd te worden van zijn grafisch talent. Geen minpunten? Allez, ééntje dan: de cover is niet meteen een eyecatcher. Die had best wat spectaculairder gekund. |
Archives
April 2024
|