Tekst / tekeningen : Tony Sandoval / Grazia La Padula
Strip2000, Collectie Gorilla, 48 blz., HC : 14,95 euro Grote hoofden op kleine lijfjes Monica is er niet meer. Ze zal er nooit meer zijn. Voor de jonge fotograaf Baltus Vanloffelt is dit verlies onverdraaglijk. Vanuit zijn verdriet ontstaat een soort kracht waardoor hij dingen kan zien die er niet zijn. Hij verlaat Nederland om zich terug te trekken op een klein eilandje in de buurt van Sicilië. Hij brengt er twintig jaar door in complete rust en vol meditatie. Maar zijn innerlijke vrede wordt weer overhoop gehaald als plots de Amerikaanse Angie, een blonde journaliste van de New York Times, hem komt opzoeken. Voor dit album is duizendpoot Tony Sandoval scenarist van dienst. Hij bouwt zijn verhaal heel subtiel op. De dramatiek en suspense nemen hand over hand toe. De lezer blijft met veel vragen zitten. Wie is Baltus? Waarvan heeft hij geleefd in de voorbije twintig jaar? Vanwaar komt zijn plotse gave om in de toekomst te kijken? De gevoelige en fijne manier van tekenen van Grazia La Padula past perfect bij dit verhaal. Door haar pagina-opbouw slaagt ze erin de gevoeligheden duidelijk naar voor te laten komen. In het begin is het wat wennen aan haar grote hoofden op kleine lijfjes maar het werkt. De droomsequenties zijn in een andere schilderachtige stijl uitgewerkt. Het past allemaal bij het verhaal. Het is nu al uitkijken naar het slotalbum om te weten hoe alle verhaallijnen aan elkaar geknoopt kunnen worden. Aangename ontdekking.
0 Comments
Tekst / tekeningen : Marc de Lobie / Rik Wielheesen
Strip2000/Syndikaat, 48 blz., HC : 14,95 euro Bevreemdend en intrigerend Een meisje, Tara genaamd. Een beer, Ieme. Twee werelden: de reële en een droomwereld. Eén boek, twee helften. De helft van de pagina’s hebben een witte achtergrond, de andere helft een zwarte. De dualiteit van dit album vormt de rode draad. Tara woont met haar ouders in een appartement aan de rand van de stand. Haar steun en toeverlaat is haar trouwe knuffelbeer Ieme. Wanneer het noodlot toeslaat zal Ieme nog belangrijker worden dan hij al was in de ‘normale’ wereld. Ik moet eerlijk toegeven dat ik bij een eerste lectuur de plot niet goed begreep. Een tweede herlezing door mezelf en mijn vrouw brachten meer duidelijkheid. Weinig tekst, vooral heel veel paginagrote tekeningen, overgoten met een donker, obscuur inkleuringssausje. Bizarre elementen, constante dreiging. Een bevreemdend verhaal. Tara is het debuutalbum van de Hollandse tekenaar-illustrator Rik Wielheesen. Zijn grauwe tekenstijl gecombineerd met de creepy inkleuring van Daniel Arruda Massa zorgen voor een griezelige leeservaring. Geen spoiler maar een handige tip : de titelpagina zit niet voor niets in het midden van het album… Meer zeggen zou een schande zijn. Bij deze. Tekst / tekeningen : Peru / Bileau
Daedalus, 56 blz., SC : 8,95 euro Witte genadeloze vechtmachine De Witte Elf Fall en zijn draak Laatste Schaduw leven als trieste kluizenaars. Ze treuren omdat de mens alles om zeep helpt. Fall koestert dan ook een intense haat tegenover alles wat met de mens te maken heeft. Daarom besluit hij de strijd aan te gaan tegen alle vernietigingen van de mens. Maar terwijl Fall zijn eigen strijd inzet, wordt hij ook op zijn beurt geviseerd door orks en dwergen die hem willen vernietigen. De conceptreeks ‘Elfen’ wisselt sterke met minder sterke verhalen af. Dit achtste album reken ik bij de eerste categorie. Het verhaal is nochtans flinterdun maar kan er toch genoeg vaart inhouden om boeiend te blijven en dat is vooral te danken aan het gedetailleerde tekenwerk van de voor mij onbekende Fransman Stephane Bileau. Tegelijk met deze reeks is uitgeverij Daedalus ook met de vertaling van die andere conceptreeks ‘Dwergen’ begonnen. Benieuwd of daar ook pareltjes zullen bijzitten. Tekst / tekeningen : Craig Thompson
Dargaud, 316 blz., HC : 17,50 euro Kleurrijke space opera Enkele kenmerken van Thompsons strips : ze zijn lijvig en je moet altijd een vijftal jaar op wachten op een nieuw album. Dat is ook nu het geval voor zijn ‘Ruimtekruimels’. Het is geleden van het prachtige Habibi (verscheen in 2011 bij Oog&Blik) dat we nog iets van Thompson hoorden. Deze keer trekt Thompson echter de kaart van kleuren, terwijl Habibi en Een deken van sneeuw nog volledig in zwartwit waren gemaakt. Dave Stewart die zijn sporen al verdiende in de comicwereld zorgde voor een geslaagde sfeervolle inkleuring. Hoofdpersoon is Violette Marlocke. Samen met haar ouders Cera en Gar groeit ze op in een zwevend woonwagenpark in de ruimte. Mama Cera ontwerpt coole ruimtepakken terwijl papa Gar actief is als houthakker. Hij is ook verantwoordelijk voor het vervoeren van groene walvisdiarree die overal in de ruimte rondzweeft. Die kak wordt verwerkt in de zagerij tot zogenaamde energienuggets. Als op een dag Gar plotseling verdwijnt, besluit de kleine Violette hem te gaan zoeken. Ze krijgt hierbij de hulp van Zacchaeus, een impulsief oranje tv-worstje en Elliot, een neurotisch wit kuiken. Ik besef dat bovenstaande zinnen nogal vreemd in de oren zullen klinken. Toch loont ook dit album van Thompson weer de moeite. Zijn tekenwerk is zeer gedetailleerd. Soms heel intieme tekeningen wisselen af met grote overzichtstekeningen van knotsgekke achtervolgingen doorheen het zure melkwegstelsel. Een album van Thompson is altijd weer een belevenis. Ook nu weer weet hij te verrassen. Geen autobiografie of diepgravende religieuze overpeinzingen. Nee, nu overheerst het plezier, de humor, het avontuurlijke. Een Thompson voor het grote publiek dus. Dat hadden we nog niet. Tekst / tekeningen : Mangin / Dupré
Casterman, 56 blz., SC : 7,95 euro Een donkere en lugubere Dupré ‘grand cru’ Jack is een jonge schoorsteenveger in Londen in 1865. Hij rebelleert na de moord op zijn vader door de zogenaamde ‘Boeman’. Waar hij kan graait hij iets eetbaars mee voor zijn familie. Maar niemand wil geloven dat de ‘Bogeyman’ zijn vader heeft omgebracht. De Londenaars geloven immers niet in de Boeman. Tijdens een publiek ophanging ontmoet hij de rijke jonge erfgename Elizabeth ‘Liz’ Shepherd. Hij wil met haar in contact komen om haar te tonen in welke mensonwaardige omstandigheden heel veel Londenaars moeten proberen te overleven. We mogen terecht fier zijn dat Vlaming Steven Dupré na Kaamelott ook met De Roofdierenclub verder de kaart trekt van de Franse markt die toch nog altijd een pak groter is dan de Nederlandstalige. We wisten al dat hij goed was in het weergeven van een middeleeuws sfeertje en zijn talent toont hij in dit tweeluik opnieuw maar dan in het Victoriaanse Engeland. Hij tekent met bravoure zowel de chique Londense salons als de armtierige achterbuurten. Emoties weergeven bij close-ups zijn ook een van zijn sterke punten. Mooiste bewijs hiervan is plaat 40 waarbij de camera van Dupré vijf keer na elkaar inzoomt op het gelaat van Liz en je als lezer de horror in haar blik ziet toenemen. Knap werk ! Ook het scenario van Valérie Mangin weet te boeien. Ze laat de spanning gestaag toenemen en weet knap de tegenstelling tussen rijk en arm, kinderen en volwassenen, onschuld en cynisme doorheen het hele verhaal te verweven. Het verteltempo moet ook beslist vermeld worden. De sfeer wordt steeds grimmiger tot zelfs ronduit luguber op het verrassende einde. De drie laatste pagina’s zijn echt niet voor gevoelige zieltjes. En dan druk ik me nog heel zacht uit. Elementen genoeg dus om nu al uit te kijken naar het afsluitende tweede album. Tekst / tekeningen : Makyo / Nardo
Glénat, 128 blz., HC : 24,95 euro De vijf schreeuwertjes van Racleterre We schrijven maart 1736. De vrouw van een eenvoudige klompenmaker bevalt van een vijfling: vier jongens en één meisje. De laatstgeborene Charlemagne blijkt al snel de slimste te zijn. Nadat beide ouders op korte tijd overlijden worden de vijf kinderen in aparte families ondergebracht. Het zijn immers geen koorknapen. Als ze samenblijven, zouden ze wel eens voor constant kattenkwaad kunnen zorgen. Zo wordt Charlemagne opgevoed door zijn meter. Maar wanneer hij weigert alleen op te draaien voor het huishoudelijke werk en vooral de vuilste en lastigste karweitjes, wordt hij opgesloten. Dankzij zijn talent om met dieren te communiceren, weet hij uit de slottoren te ontsnappen en wil hij zijn broers en zus terugvinden. Dit verhaal is een stripbewerking van een Franse roman van Michel Folco. Tekenaar van dienst is de Italiaan Federico Nardo. Jonge Wolven is zijn eerste album dat in het Nederlands vertaald wordt. Zijn tekeningen hangen ergens tussen het realistische en karikaturale genre. Ze deden me ietwat denken aan het werk van Hardoc (De oorlog van de Lulu’s) en Hamo (Special Branch). In verschillende tekstloze pagina’s etaleert hij zijn kunnen. De schermlessen of de allereerste schooldag van de vijf deugnieten worden bijzonder sfeervol in beeld gebracht.Qua tekenwerk geen klachten dus en ook het scenario van ouwe rot Makyo (recentelijk vooral bezig met het knappe Ik ben een Kathaar) mag er zijn. Alleen het plotse einde viel me tegen. Het is niet eens een einde. Op de laatste pagina’s gaat het plots allemaal heel snel. En dan plots gaat de stekker uit het stopcontact. Zo blijf je als lezer toch op je honger zitten. Jammer. Tekst / tekeningen : Dufaux / Munuera
Dargaud, 56 blz., SC : 9,50 euro Afscheid van heel sfeervolle reeks In alle dorpen en gehuchten is de vrede weergekeerd. Blanche zit nog altijd op de troon van het Schemerrijk nadat ze haar moeder liet vermoorden. Maldoror, voormalige Prins, is naast haar geliefde ook haar vaste adviseur. Maar er komt al snel een eind aan de peis en vree in het rijk. Achter de schermen worden complotten gesmeed waarbij alle nevenpersonages uit de vorige delen betrokken zijn: de heks Miranda, inquisiteur Ferrand, Ogier de gebochelde broer van Blanche en de kruidenmenger Horibili. Gelukkig is ook het monster Raz Gul van de partij. Zijn spitse dialogen zorgen ook nu weer voor een komische noot. Ook Aldora, het kleine zusje van Blanche, speelt in dit slotalbum een belangrijke rol. Na het innemen van een toverdrankje is ze er rotsvast van overtuigd dat ze de uitverkorene van god is. Scenarist Dufaux overtuigt ook met het afsluitende deel van deze topreeks. Hij beklemtoont dat de verderfelijkheid van de macht de mens ten gronde richt, zelfs de meest deugdzame hebben er flink wat last mee. Toch kiest hij voor een einde waarbij de liefde voor de verlossing zorgt. Liefde is in staat om het Kwade om te vormen. Het tekenwerk van Munuera en de inkleuring van Sedyas verdienen ook een eervolle vermelding. Munuera excelleert zowel in karikaturale als tragische scènes en de heldere inkleuring oogt bijzonder aantrekkelijk en maakt deze lezer een aanrader voor een heel breed publiek. Tekst / tekeningen : Dufaux / Pellejero
Dargaud, 144 blz., HC : 24,95 euro Liefde en blinde rassenhaat Dit oneshot begint tragisch. De indiaan Regenwolf doodt de blanke Ingus Limb in een rechtstreeks duel. Ingus wou met Bruce McDell praten omdat hij een relatie had met zijn zus India Limb. De racistische vader Cody zet met zijn drie brutale zonen een wraakactie op poten. Regenwolf kan echter ook op steun rekenen van Bruce McDell, zoon van de rijke spoorwegbaas. Je zou op het eerste zich kunnen denken dat bovenstaande beschrijving niet echt origineel is. Dat klopt misschien ergens wel maar het verhaal wordt wel op een bijzonder originele manier verteld. Alles wordt bekeken vanuit het standpunt van Blanche, de jongere zus van Bruce. Zo krijgt dit atypische westernverhaal toch een unieke kant. Dat is de verdienste van veelschrijver Jean Dufaux (vooral bekend van Murena, Jessica Blandy en recent Betoveringen). Je verwacht niet meteen een westernverhaal van zijn hand maar hij brengt het er dus prima van af. Maar Dufaux blijft Dufaux en er is dus ook nu plaats voor een esoterische verhaallijn door de sjamaan en de witte bizon. Evenveel lof verdient ook de Spaanse tekenaar Rubén Pellejero (die recent Pratts topreeks Corto Maltese nieuw leven inblies). Zijn kleurenpalet, zijn subtiel spel van licht en schaduw tillen dit album naar een nog hoger niveau. Hij toont zich zowel in nachtelijke scènes als harde en rauwe scènes een waar virtuoos. Het kleurgebruik is in dit album dan ook een essentieel onderdeel van de leeservaring. Tekst / tekeningen : François Corteggiani / Michel Blanc-Dumont
Dargaud, 48 blz., SC : 7,95 euro Aangenaam weerzien Blueberry is samen met sergeant Peters en Dowson gevangengenomen tijdens schermutselingen. Samen met een aantal andere gevangen noordelijken wordt hij naar het zuidelijke strafkamp Coal-Quarry overgebracht. Maar de trein komt in een hinderlaag terecht. Blueberry gaat er zelf met de locomotief vandoor en komt in een dorpje terecht waar het peis en vree is en de lokale bevolking elke vorm van geweld verafschuwt. Toch zal deze rust snel verdwijnen nadat Blueberry, Peters en Dowson er aankomen. Na het overlijden in 2012 van Claudine Blanc-Dumont, inkleurster en partner van de tekenaar, werd het ijzig stil rond deze spinoff-reeks. Het was vier jaar wachten op een nieuw album. De inkleuring wordt voortaan verzorgd door Jocelyne Charrance, die ook al westernalbums inkleurde voor reeksen als Wanted en Durango. Ik ben tevreden dat deze reeks alsnog een doorstart krijgt. Het was voor mij een aangenaam weerzien. Het vorige album vond ik minder sterkt. Het was vooral een geschiedenislesje over de gebeurtenissen tijdens de slag bij Gettysburg. Hopelijk is met dit 21ste album het startschot gegeven van een verschijningsritme van één album per jaar. Tekst / tekeningen : Cazenove / William
Ballon, 48 blz., SC : 6,50 euro Meidenstrip voor iedereen Yakari en de Kleine Robbe in het tropisch zwembad. Casper (zonder zijn maatje Hobbes) aan de ingang van de bioscoop. Een zwaarlijvige Kuifje als reporter bij een loopwedstrijd, zwembandjes van Rabbids. Knuffels van Angry Birds. Bollie en Billie in het stadspark. Rondslingerende strips van Lanfeust, Mooie Navels en Galop. Filmposters van Frozen, Big Hero 6, the Minions en Bolt. Fragmenten van De Kleine Zeemeermin en Back to the Future op televisie. Een voetbal van Kungfu Panda… Heerlijk om als volwassene bijna bij elke gag op zoek te gaan naar cameo’s naar andere strips of (teken-)films. Je zou bijna vergeten dat er ook nog tekst en verhaal in de albums van ‘Sisters’ staan. De gags zijn niet altijd even geslaagd of origineel maar het tekenwerk van William oogt na tien albums nog steeds fris en verzorgd. Je merkt als lezer dat het duo zich nog altijd amuseert bij het maken van deze meisjesstrip. Mijn dochter van twaalf is een fan van het eerste uur en begint nu ook (net als ik) te letten op de talrijke knipogen en verwijzingen die in de decors verwerkt zijn. En de laatste gag is naar aloude traditie weer een flashforward-grap waar de twee vrolijke zussen Wendy en Marine een flink pak ouder (lees: sexier) zijn. Wanneer komt er een album vol gags van deze versie van Wendy en Marine ? Ik zou het in elk geval niet erg vinden. |
Archives
Maart 2024
|