Tekst / tekeningen : Marazano / Xu Yao
Daedalus, 56 blz., SC : 8,95 euro Wat als de mens de hemelse wezens vergeet? Slotalbum over de avonturen van het jonge Chinese meisje Yin die de sprekende draak Guang Xinshi wist te redden tijdens een vispartijtje met haar grootvader Li. De draak is naar onze planeet gekomen om de bevolking te waarschuwen voor Xi Qong, de boosaardige Zwarte Draak van het Einde der Tijden, die de hele mensheid ten gronde wil richten. Het Japanse leger slaagt er niet in om de verschroeiende adem van de Zwarte Draak tegen te houden. Los van heerszucht, los van imperialisme, los van nationaliteit: iedereen zal moeten samenwerken om een kans te maken om Xi Qong te verslaan en zo het einde van onze aarde te voorkomen. Drie jaar geleden gooide uitgeverij Daedalus de vertaling van de twee eerste albums van dit drieluik tegelijk op de markt. Een slimme zet. Hopelijk zijn de enthousiaste fans van twee jaar geleden nu ook nog enthousiast om het slotalbum in huis te halen. De cliffhanger op het einde van het tweede verhaal was groot genoeg om uit te kijken naar het slot. De anime-achtige tekeningen deden me denken aan de schitterende films van Studio Ghibli. De inkleuring is wel heel erg somber in vergelijking met de beginalbums. Toegegeven, de sfeer in dit slotalbum wordt grimmiger en donkerder maar bij momenten vond ik het er toch wat over. Het verhaal richt zich vooral op kinderen maar ik heb er ook van genoten. Voor een volwassene is de onderliggende boodschap wel heel duidelijk maar voor kinderen is dat misschien wel nodig. Zij leren hier op een spannende en knap in beeld gebrachte manier hoe we erover moeten waken dat jongeren respect moeten blijven hebben voor de oudere generatie en zeker ook omzichtig moeten omspringen met onze planeet en al zijn levensvormen. De relatie tussen de jonge Yin en de Gele Draak wordt heel mooi verder uitgediept en dat is niet meteen evident voor een kinderstrip. Geslaagd drieluik dus, in een betaalbaar softcoverjasje. Niet twijfelen dus en genieten is de boodschap.
0 Comments
Tekst / tekeningen : Carbone / Gijé
Dupuis, 56 blz., SC : 7,50 euro Het mag iets meer zijn Na een sneeuwballengevecht met haar vrienden keert Nola terug naar huis om lekkere pannenkoeken met chocolade te eten. Wanneer ze thuis aankomt, blijkt dat ze niet alleen thuis is. De twee vrienden die ze in de twee eerste albums leerde kennen, Andrea en Igor, zijn er ook. Ze zijn op zoek naar Cyprien, een andere inwoner van de wonderwereld Pandoria. Cyprien vond de doorgang om vanuit Pandoria naar Nola’s wereld te geraken. Maar er is nog volk op komst. Algauw duiken nog drie Pandorianen op in het huis van Nola. Het gaat om drie zogenaamde ‘Hoornlingen’. Zij willen per sé de weg vinden naar Pandemonia. Via de maan denken ze daar te geraken… In dit derde album speelt de intrige zich bijna compleet af in ‘onze wereld’, in tegenstelling met de vorige albums. Dat vind ik wel wat jammer. De sterkte van de twee eerste albums zat hem juist in het exotische. Ik genoot in die verhalen van de feeërieke decors en de magische dieren. In feite gebeurt er niet al te veel in dit album. Het kabbelt vooruit en wordt heen-en-weer geflitst tussen onze wereld en Pandoria. De muziekdoos blijft een reeks die zich vooral richt op lezers tussen acht en tien jaar. Ik bleef als 40-plusser toch wat op mijn honger zitten. Dat lag helemaal aan het scenario van Carbone. Het tekenwerk van Gijé blijft wel top. Tekst / tekeningen : Joann Sfar / Christophe Blain
Dargaud, 64 blz., SC of HC : 8,50 euro of 16,95 euro Mafkezen tegen wilden Drie jongelui knallen twee Apache-vrouwen neer. Luitenant Mike Blueberry ziet dit gebeuren maar kan dit bloedbad niet vermijden. Deze gewelddadige schietpartij zou wel eens de relatieve vrede tussen de Apaches en de Amerikaanse legertroepen van Fort Navajo kunnen verstoren. Het is dan ook aan luitenant Blueberry om de twee lijken naar de Apaches terug te brengen. Hij is immers een van de weinige officiers die door de Apache gerespecteerd wordt. Hij belooft plechtig de schuldigen te gaan opsporen vooraleer de hele situatie escaleert… Twee grootmeesters van de hedendaagse strip die een klassieker in een nieuw kleedje steken. Het is niets nieuws. David B. deed het onlangs met een album van Alex en Trondheim maakte zijn Robbedoes. Toch vond ik het duo Sfar-Blain dat hier met Blueberry aan de slag gaat, een heel verrassende keuze. Ik had ‘het’ meteen voor de tekenstijl van Christophe Blain toen ik in 1999 zijn oneshot De Snelheidsbegrenzer (verschenen in de collectie Vrije Vlucht) las. Daarna kon hij me ook bekoren met het zalige Isaac de Piraat en de western Gus (waarvan twee delen onvertaald bleven). Ook het werk van scenarist-tekenaar Joann Sfar kan ik best smaken. Al vind ik niet alles even goed wat hij schrijft en/of tekent. Zijn Kat van de Rabbijn volg ik al jaren met veel plezier. Zijn Donjon-albums zijn dan weer minder mijn ding. Dit duo levert met Apache Rancune het eerste deel af van hun tweeluik rond de bekende Blueberry. Ze kozen ervoor om hun hommage als een proloog op te bouwen op de klassieke reeks van Charlier en Giraud. Met thema’s als feminisme en een hipper ogende bladspiegel merk je bij het doorbladeren duidelijk dat ze geen kopie wilden maken van het origineel. Ik moet toegeven dat het enkele pagina’s duurde vooraleer ik gewend was aan de tekenstijl van Blain bij een album van Blueberry. Maar eens je ‘in’ het verhaal zit, ben je helemaal mee. De tekeningen van Blain ogen veel minimalistischer. De decors zijn vaak compleet afwezig zodat de sprekende personages lijken te zweven in ‘niemandsland’. Het scenario van Sfar is interessant en kon me zeker boeien. Het is geloofwaardig en spannend. Blueberry is ook een pak menselijker dan in de klassieke albums. Er komt meer humor in en vooral komen er veel meer vrouwen in voor. Vrouwen die dan ook nog de hoofdrol spelen. Knappe vrouwen ook. Tekenaar Blain liet zich overduidelijk inspireren op actrices als Claudia Cardinale en Brigitte Bardot voor de looks van de twee belangrijkste dames in het verhaal. Het slotalbum De onrechthandhavers staat al aangekondigd op de laatste pagina en op de achterflap. Laat maar komen! Heel aangename verrassing! Tekst / tekeningen : Zep
Glénat, 48 blz., SC : 7,50 euro Herkauwde gags Titeuf leeft zoals wij allemaal op het ritme van de vier seizoenen. In de lente kriebelen de liefdesvlinders. ’s Zomers staat de vakantie centraal: lange avonden met vrienden, veel afspreken aan het zwembad. In de herfst moet er uiteraard weer volop gewerkt worden op school en de winter staat centraal voor de gezelligheid van Kerst en Nieuwjaar. Het idee om gags aan de vier seizoenen te koppelen is niet nieuw. In 2001 deed tekenaar Roba dat al eerder voor zijn Bollie en Billie. Dat hoeft geen probleem te zijn. Het viel me wel tegen dat ik in amper tien minuten tijd het hele album al had uitgelezen. Er zijn slechts 28 échte strippagina’s. De rest is opgevuld met grote tekeningen over twee pagina’s en een drietal reclamepagina’s voor Lou, een andere reeks van Glénat. De gags zijn daarenboven al in eerdere albums verschenen. Waarom brengen ze dan dit album uit als het vijftiende in de reeks. Ze hadden er beter een ‘buiten reeks’-album van gemaakt. Vreemde keuze maar in Frankrijk verkoopt Titeuf sowieso heel goed. Vraag is of dit album ook bij ons hoge ogen zal gooien. Ik betwijfel het eerlijk gezegd want de verhouding prijs-kwaliteit zit hier echt wel scheef. Tekst / tekeningen : Tome / Janry
Dupuis, 48 blz., SC : 7,50 euro Klassieker omwille van trieste redenen Een hoogvlieger is dit album niet. En toch zal dit album de status van ‘classic’ behalen. Het is immers het laatste gagalbum waaraan scenarist Tome, pseudoniem voor Philippe Vandevelde, heeft meegewerkt. Tome overleed plots begin oktober 2019 op 62-jarige leeftijd. Vermoedelijk is dit wel niet het allerlaatste gagalbum in de succesreeks De Kleine Robbe. Tekenaar Janry heeft in een recent interview namelijk laten vallen dat hij zal proberen om op zijn eentje de reeks verder te zetten. Het zou een mooi eerbetoon zijn aan zijn overleden ‘rechterhand’. Wat er met de andere reeks van Tome, Soda, gaat gebeuren is nog niet zeker. Deel 14 was nog niet helemaal afgerond. Tekenaar Dan Verlinden heeft al aangegeven om het alsnog zelf af te werken. De gags van De Kleine Robbe zijn al enkele jaren over hun hoogtepunt heen maar het tekenwerk van Janry bleef wel altijd van hoge kwaliteit en zorgde ervoor dat de aankoop van een nieuw album nog steeds de moeite waard was. De twee kortverhalen aan het begin en op het einde van het album (eentje over een coming out en eentje over hoeveel er komt kijken bij de ideale tongzoen) steken er ook nu weer net ietsje bovenuit. Van alle kleurrijke personages is ook nu meneer Peuk, de lelijke en vooral veel te dikke gymleraar, diegene die bij mij het vaakst een glimlacht weet tevoorschijn te toveren. Hopelijk reserveert Janry nu hij er alleen voor staat ook nog altijd een belangrijke plaats voor hem. |
Archives
Maart 2024
|