Tekst / tekeningen : Jean Dufaux / Christian Cailleaux & Etienne Schréder
Blake en Mortimer uitgaven, 56 blz., SC : 10,50 euro Te commercieel album? Professor Mortimer slaagt er niet in om het mysterie van de zogenaamde Mega Golf te doorgronden. Aan boord van een omgebouwd onderzoekschip krijgt hij meer te horen over de ‘Orpheus’, het ruimteschip dat Blake heeft vernietigd in het eerste album van dit tweeluik. Eeuwige vijand Olrik zat op het einde van dit album opgesloten in een psychiatrische kliniek na contact met het buitenaard wezen dat aan boord zat van de ‘Orpheus’. Mortimer probeert hem weer bij zijn verstand te brengen en ontdekt dat er nog een ‘Orpheus’ bestaat met aan boord ook een soort mensachtige alien, de ‘Moloch’ genaamd. Hij laat overal hiërogliefachtige boodschappen achter. De vrees bestaat dat Londen wel eens (opnieuw) in gevaar zou kunnen zijn. Het tekenwerk komt in de buurt van grootmeester en bedenker Jacobs maar ook niet meer dan dat. De achtergronden zijn allesbehalve even mooi uitgewerkt als de originele verhalen. Op blz. 53 zijn ze zelfs helemaal weggelaten!? Bij deel 1 zat Aubin nog achter de tekentafel. Dat viel toen beter mee dan wat Cailleaux en Schréder hier doen. De gezichten van de personages zijn soms echt moeilijk herkenbaar. Ook de anatomie bij bepaalde scènes klopt niet. Hier mag je toch meer van verwachten in een prestigieuze klare lijn-reeks als deze. Ik heb gelezen dat dit album in negen maanden is afgewerkt. Tja, dat kan je er ook aan zien… Gelukkig kan de prima inkleuring dit euvel ietwat verdoezelen. En de sfeer van Engeland in de jaren vijftig zit er wel heel voelbaar in. Op vlak van scenario had er best vermeld mogen worden dat dit in feite het tweede deel van een tweeluik is. Het vorige dateert al van 2013. Een (her-)lezing van dit verhaal is absoluut aan te raden voor je je tanden in het nieuwe album zet. Het esoterische en SF-gehalte van deel 1 wordt nu makkelijker verteerbaar, moet ik toegeven. Ik herinner me dat ik me hier wat aan stoorde zeven jaar geleden. ‘Een zoveelste Dufaux’-vehikel’ dacht ik toen. Het was een wel heel vergezocht vervolg op het mythische verhaal Het Gele Teken. Maar met dit album erbij, valt alles toch beter op zijn plaats. Toch zijn de hoofdpersonages Blake en Mortimer meer toeschouwer dan acteur in dit tweeluik. Ze slagen er niet in om enige vorm van invloed op de actie uit te oefenen. Dat vind ik toch wat vreemd. Liever dus één nieuw album om de drie jaar maar dan van een hoogstaand niveau op vlak van tekeningen en scenario dan dit. Maar commercieel moeten de erven Jacobs blijven geld opleveren en dat zal dan ook wel gebeuren met dit album. Er zijn voldoende trouwe en nostalgische kopers (daar reken ik mij ook bij) om ook van dit album een verkooptopper te maken. En de timing om dit album rond eindejaar te lanceren is uiteraard ook uitstekend gekozen.
0 Comments
Tekst / tekeningen : Yann / Fred Vignaux
Le Lombard, 48 blz., SC : 8,50 euro / HC : 16,95 euro Thorgal 2.0 slaat aan Wolvin is verdwenen. Ze is ontvoerd door de clan van Grimur, een tirannieke handelaar in zeehondenvellen afkomstig van de Faeröereilanden. Grimur is getrouwd met de mysterieuze Selkie, half vrouw half zeehond. Thorgal en zijn zoon Jolan kiezen het ruime sop om Wolvin uit de handen van die handelaar te redden. Onderweg moeten ze proberen te passeren aan het bronzen behekste afgodsbeeld van de Selkie Kopakonan… Als diehard-fan van Rosinski was ik heel kritisch toen hij ermee ophield en enkel nog de covers zou maken. Na twee albums blijf ik zeker niet ontgoocheld achter. Integendeel. Rosinski’s opvolger Fred Vignaux beheerst met veel bravoure het universum van Thorgal. Zijn tekeningen doen zelfs terugdenken aan de beginjaren van de reeks toen Rosinski nog op de ‘ouderwetse’ manier tekende. Voor hij aan het aquarelleren begon, werkte hij in een stijl die Vignaux heel erg benadert. Topwerk dus. Ook op vlak van scenario’s lijkt het er nu wel echt op dat Thorgal 2.0 echt vertrokken is. Gewoon heerlijke vikingverhalen die op zichzelf staan. Geen nodeloos gerek van cycli waarbij het voortdurend teruggrijpen naar vroegere albums noodzakelijk is om alles te kunnen blijven volgen. Oneshots zijn zoveel leuker. Het maakt de instap van nieuwe lezers ook veel makkelijker. Scenarist Yann trekt heel duidelijk de kaart van vikingthema’s. Er komen opvallend veel termen voor uit het vikingvocabularium als ‘sysselmann’ (clanchef), ‘grindadrap’ (walvisslachting)… Meer van dat, aub. Ik ben heel erg blij met de voorbije twee albums. Ik heradem samen met mijn favoriete stripheld. Thorgal is nog lang niet uitverteld… oef, oef, oef. Tekst / tekeningen : Wilfrid Lupano / Paul Cauuet
Dargaud, 56 blz., HC : 14,95 euro Blij weerzien Pierre ‘Pierrot’ Mayouheeft de dood van zijn geliefde Fanfan nog niet helemaal verwerkt. Ondanks zijn hoogbejaarde leeftijd laat hij echter niet op zijn kop zitten. Wanneer een van zijn kameraden door een charge van de politie in Marseille in het ziekenhuis belandt, zet hij een protestactie op poten ‘Ni Yeux, Ni Maître’. Hij kan gelukkig ook zijn gedachten verzetten wanneer hij en zijn goeie kameraad Antoine een uitnodiging krijgen om naar Frans-Guyana af te reizen van hun gemeenschappelijk vriend Emile ‘Mimile’. Daar ontmoeten ze ook oude bekende Sophie die met poppentheater en theatervoorstellingen de oerwoudbewoners verhalen brengt over alle eilanden in de Stille Oceaan. Ze werkt momenteel aan een sprookje met piraten in de hoofdrol en daarvoor lijken Pierrot, Antoine en Mimile de aangewezen hoofdrolspelers. Als kinderen speelden ze immers niets liever dan piratenavonturen. Met het amazonewoud als decor, veel beter kan je het niet hebben. Ik heb weer genoten van een album in deze reeks. Het vorige deel vond ik te politiek en sociaal geladen qua ondertoon. Gelukkig is er nu wel meer plaats voor grappen en grollen. Het soort humor waarmee de reeks zo fris en fruitig begonnen was in 2014. Een leuke running gag maakt het geheel mooi af. Het ecologische sausje ligt er wel redelijk dik op en dat stoorde me niet. Een begin en einde in het grijze Parijs en een sfeervol ingekleurd middendeel in de tropische jungle. Hopelijk zit er nu weer ‘schwung’ in voor de volgende delen. Ik blijf fan. Tekst / tekeningen : Mangin / Démarez
Casterman, 48 blz., SC : 10,50 euro Terug naar Khorsabad – part 2 Ik beschouw mezelf als een trouwe lezer van het universum van de klassieke reeks Alex. Als geschiedenisleerkracht heb ik sowieso een zwak voor historische strips. Dus verslond ik met veel plezier ook de albums in de nevenreeks De Reizen van Alex. En toen in 2012 een nieuwe nevenreeks onder de titel Alex Senator in de winkels lag, heb ik geen seconde getwijfeld om ook die reeks te volgen. En daar heb ik na elf albums geen spijt van. In de hoofdreeks zaten de voorbije decennia best enkele zwakke tot zelfs slechte albums. Daar reken ik zeker het 39ste album bij dat vorige maand verscheen. De tandem Mangin-Démarez van deze reeks Alex Senator verzwakken op geen enkel moment. Al acht jaar lang maken ze geslaagde albums. Zowel scenariogewijs als op tekentechnisch vlak is het elke keer weer smullen. Lezers die vertrouwd zijn met de verhalen van Alex weten dat alles begonnen is in Khorsabad, hoofdstad van het oude Assyrische rijk van Sargon II. In 2006 verscheen in de reguliere reeks van Alex al het album Het was in Khorsabad, getekend door Cédric Hervan en Christophe Simon. En nu keren we in deze spinoff ook terug naar de roots van Alex. Het was in Khorsabad dat de Alex uit gevangenschap bevrijd werd dankzij een Parthische generaal. Na vele jaren keert Alex terug naar Khorsabad en opnieuw wordt hij gevangengenomen. Deze keer is het een lokale heer, Barzapharnes, die hem laat oppakken en zo Rome wil uitdagen. Barzapharnes heeft heel veel goud nodig om een grootse oorlog tegen Rome op te starten. Hij gelooft dat Alex de geheime locatie van een mythische goudschat kent. Alex is niet van plan om dit zomaar prijs te geven. Met dit elfde album start eigenlijk een nieuwe cyclus. Dat is een opsteker. De vorige albums moest je bijna allemaal gelezen hebben om goed te kunnen volgen. Op de achterkant van het titelblad staat wel nog altijd een korte samenvatting van wat voorafging. Het verhaal is vlot verteld. Geen ellenlange tekstvakken of breed uitgesmeerde tekstballonnen. Er zit best wel vaart in. Daar houd ik van. Tekenaar Démarez heeft flink wat lugubere scènes (onthoofdingen, rottende lijken) mogen (moeten?) tekenen. En dat doet hij met veel talent. Ook zijn decors zijn verbluffend. Let maar eens op zijn panoramisch zicht op de ruïnes van de citadel van Khorsabad onder een laag sneeuw (blz. 20 – 21). Ik blijf fan! Tekst / tekeningen : Pieter de Poortere
Nanuq, 192 blz., HC : 29,95 euro Tekstloze absurditeiten, vette knipogen en nog veel meer In 2001 maakte ik voor het eerst kennis met het bizarre personage Boerke. Ik was meteen fan. En de liefde voor deze onbegrepen paria die maar pogingen blijft doen om aanvaard te worden (of zelfmoord te plegen) is altijd gebleven. Sinds 2001 publiceerde geestelijke vader Pieter de Poortere vijf albums (tussen 2001 en 2009), het oneshot De Zoon van Hitler (2010), Boerke in Hollywood (2011), Prins Boerke (2014), de eerste Boerke Bijbel (2014), Boerke in space (2016) en Boerke kijkt kunst (2018). Vorig jaar viel Pieter de Poortere de grote eer te beurt om zijn ‘Mickey Mouse’ te mogen tekenen. Dat leidde tot het album Super Mickey dat vorig jaar bij Glénat verscheen. Ondertussen is het ‘Vlaamse’ Boerke ook andere landen aan het veroveren. Zo verschijnen zijn gags al in Nederland, Frankrijk, Spanje, Hongarije, Finland en China. Er staat nu ook een tekenfilmserie (54 episodes van elk 2 minuten) op stapel. En om dit alles nog mooier te maken, ligt sinds vandaag een tweede Boerke Bijbel in de winkels. Het album telt bijna tweehonderd bladzijden en bevat grappen die enkel in Focus Knack hebben gestaan maar nog nooit in albumvorm zijn verschenen. Wat heb ik opnieuw van Boerke (en uiteraard ook van sidekick Hoerke) genoten. Dankzij het creatieve brein van Pieter de Poortere en het voortdurend inspelen op de actualiteit lijkt er geen einde te komen aan de grappen van Boerke. Actuele thema’s als de discussie rond de roetpieten, het kindermisbruik binnen de katholieke Kerk, de problematiek van de bootvluchtelingen en uiteraard de mondmaskerplicht: alles passeert de revue. Dat Pieter de Poortere ook graag het verleden induikt, bewijst hij ook nu met grappen rond de bommenwerper Enola Gay, de Ku-Klux-Klan, de brand van de Hindenburg, het soldatenleven in de loopgraven tijdens WO I, de aanslag op de WTC-torens… Ook enkele bekende koppen moeten het ontgelden zoals de Amerikaanse presidenten Trump en Clinton, de Cubaanse leider Fidel Castro, actrice Marilyn Monroe en de Gentse kunstenaar Panamarenko. Een ander geliefkoosd thema zijn grappen rond de wereld van de popcultuur, film en televisie. Daar houd ik persoonlijk nog het meest van. Zo zien de Teletubbies wel rare dingen op de tv-schermen in hun bolle buikjes en lopen de Smurfen met wel heel vreemde mutsjes rond. Het Netflix-virus heeft ook toegeslagen. Dat merk je ondermeer aan de grappen rond veelbekeken series als Orange is the New Black, The Walking Dead, Friends en La Casa de Papel. En een album van Boerke is niet compleet zonder spelletjes. Je vindt er deze keer bijvoorbeeld een memory game, kleurplaten (50 tinten grijs), het ABC volgens Hitler, een schaakspel, mens-erger-je-niet en enkele zoekplaten. Als deze bespreking je nog niet getriggerd heeft, dan weet ik het niet. Ga dit album voor jezelf halen en/of geef het cadeau voor Kerstmis. Zo zorg je meteen voor een injectie van humor in je persoonlijke uiterst beperkte nieuwjaarsbubbel. Dikke aanrader: letterlijk en figuurlijk! Tekst / tekeningen : Bec / Faina / Salvatori
Daedalus, 56 blz., HC : 17,95 euro Hier zat meer in… Beroepsjager Lord John Roxton en journalist Edward Malone werden op het einde van het tweede album gevangen genomen door aapmensen. Ze zijn er getuige van hoe een jonge indiaanse vrouw verscheurd wordt door deze aapmensen. .Roxton en Malone vrezen dat zij de volgende op de lijst zijn. Gelukkig hebben de kennissen van de vermoorde jonge vrouw alarm kunnen slaan en er wordt dan ook een reddingsexpeditie op poten gezet om de jager en de journalist te redden voor het te laat is. Dit album is het derde en laatste deel van de verstripping van de klassieke roman van Sir Arthur Conan Doyle. Ik heb het originele werk zelf nooit gelezen maar ik vermoed dat het voor scenarist Christophe Bec (bekend door reeksen als Carthago en Bunker) geen sinecure was om deze klassieker in een stripjasje te gieten. Bec blijft wel niet helemaal trouw aan het origineel. Hij permitteert zich best wel enkele persoonlijke invalshoeken. Terwijl ik me nog stoorde aan het gebrek aan ‘body’ (vooral door het ontbreken van de nodige teksten) in het vorige deel, is dit hier helemaal het tegenovergestelde. Het lijkt alsof Bec te laat is beginnen beseffen dat er hier en daar nog wat uitleg en achtergrondinformatie nodig is. Gevolg? Deel 3 bevat op het einde een flink aantal volgepropte pagina’s met uitpuilende tekstballonnen. Hierdoor verdwijnt de magie die er wel was in de vorige albums. De magie die er sowieso is bij het ontdekken van uitgestorven fauna en flora, bij de ontmoeting tussen mens en dinosaurus. Het tekenwerk ligt wel helemaal in de lijn van de twee vorige delen. Faina en Salvatori tekenen heel realistisch en heel erg statisch. Op zich niets mis mee maar voor een spannend avonturenverhaal had de pagina-opbouw hier en daar best wat uitdagender mogen zijn. Ik miste de durf om er een spektakel voor het oog van te maken. Een flop is dit drieluik zeker niet maar met een topper als Bec op de cover verwacht je als lezer toch meer dan de middelmaat. En daar stijgt De Verloren Wereld niet echt bovenuit. Hier zat absoluut meer potentieel in. |
Archives
April 2024
|