Tekst / tekeningen : Mangin / Démarez
Casterman, 48 blz., SC : 10,50 euro Terug naar Khorsabad – part 2 Ik beschouw mezelf als een trouwe lezer van het universum van de klassieke reeks Alex. Als geschiedenisleerkracht heb ik sowieso een zwak voor historische strips. Dus verslond ik met veel plezier ook de albums in de nevenreeks De Reizen van Alex. En toen in 2012 een nieuwe nevenreeks onder de titel Alex Senator in de winkels lag, heb ik geen seconde getwijfeld om ook die reeks te volgen. En daar heb ik na elf albums geen spijt van. In de hoofdreeks zaten de voorbije decennia best enkele zwakke tot zelfs slechte albums. Daar reken ik zeker het 39ste album bij dat vorige maand verscheen. De tandem Mangin-Démarez van deze reeks Alex Senator verzwakken op geen enkel moment. Al acht jaar lang maken ze geslaagde albums. Zowel scenariogewijs als op tekentechnisch vlak is het elke keer weer smullen. Lezers die vertrouwd zijn met de verhalen van Alex weten dat alles begonnen is in Khorsabad, hoofdstad van het oude Assyrische rijk van Sargon II. In 2006 verscheen in de reguliere reeks van Alex al het album Het was in Khorsabad, getekend door Cédric Hervan en Christophe Simon. En nu keren we in deze spinoff ook terug naar de roots van Alex. Het was in Khorsabad dat de Alex uit gevangenschap bevrijd werd dankzij een Parthische generaal. Na vele jaren keert Alex terug naar Khorsabad en opnieuw wordt hij gevangengenomen. Deze keer is het een lokale heer, Barzapharnes, die hem laat oppakken en zo Rome wil uitdagen. Barzapharnes heeft heel veel goud nodig om een grootse oorlog tegen Rome op te starten. Hij gelooft dat Alex de geheime locatie van een mythische goudschat kent. Alex is niet van plan om dit zomaar prijs te geven. Met dit elfde album start eigenlijk een nieuwe cyclus. Dat is een opsteker. De vorige albums moest je bijna allemaal gelezen hebben om goed te kunnen volgen. Op de achterkant van het titelblad staat wel nog altijd een korte samenvatting van wat voorafging. Het verhaal is vlot verteld. Geen ellenlange tekstvakken of breed uitgesmeerde tekstballonnen. Er zit best wel vaart in. Daar houd ik van. Tekenaar Démarez heeft flink wat lugubere scènes (onthoofdingen, rottende lijken) mogen (moeten?) tekenen. En dat doet hij met veel talent. Ook zijn decors zijn verbluffend. Let maar eens op zijn panoramisch zicht op de ruïnes van de citadel van Khorsabad onder een laag sneeuw (blz. 20 – 21). Ik blijf fan!
0 Comments
Leave a Reply. |
Archives
April 2024
|