Tekst / tekeningen : Frederik Hautain / Lode Peeters
Standaard Uitgeverij, 200 blz, HC: 29,95 euro Een vrouw moet kunnen zijn wie ze wil zijn Charlien Keller is een ballerina. Een ballerina met veel talent. Een ballerina die keihard moet werken en trainen. Dat haar lerares Vera Vries tegelijk haar moeder is, maakt het niet meteen eenvoudiger voor Charlien. Vera is erg veeleisend. Van een papa is geen sprake meer. Hij knipte alle banden door nog voor Charlien geboren was. Charliens mama datet met Ralph, de papa van Edith en Denise, twee blasé tuttebellen uit dezelfde klas van Charlien. Op liefdesvlak worstelt Charlien met zichzelf. Er is een jongen die verliefd is op haar maar verder gaan dan tongzoenen wil Charlien niet. Haar emotionele wereldje komt helemaal op zijn kop te staan wanneer ze Mel leert kennen. Charlien is onmiddellijk geïntrigeerd door de mysterieuze sekte ‘De Meisjes van Medusa’ waar Mel lid van is. De sekte heeft als doel om naar pure vrouwelijke kracht te streven, ze willen als zuivere vrouwen door het leven gaan. Na een best confronterend inwijdingsritueel sluit Charlien zich officieel bij de sekte aan. Voortaan zal Charlien als Mona (alle leden krijgen een voornaam beginnend met een ‘m’) door het leven gaan. Eindelijk voelt ze zich begrepen en aanvaard in een groep van gelijken. Stripmaker Frederik Hautain verraste in 2019 met de graphic novel De Walvis met tekenwerk van Hanne Dewachter. In 2020 volgde dan het eerste deel van een drieluik Inbreker (met tekeningen van Mattias Ysebaert). Zijn nieuwste album Meisjes van Medusa zou normaal ook door Hanne Dewachter getekend worden. Toen zij afhaakte ging Hautain op zoek naar een vervanger. Hij kwam bij Lode Peeters terecht. Peeters debuteerde vorig jaar met het album Drakenridders (uitgegeven bij uitgeverij Menlu). Dit album heb ik nooit gelezen. Dus was deze strip mijn eerste kennismaking met het werk van Peeters. En ik moet zeggen dat het een heel aangename kennismaking was. Bij momenten doen de gezichten van zijn personages mij denken aan de stijl van Jordi Lafebre en zijn topreeks Mooie Zomers. En dat is best een compliment, toch? Het verhaal telt 200 bladzijden, waarvan er een vijftigtal helemaal tekstloos zijn. Maar dat vond ik net een meerwaarde. De tekstloze passages zijn sterk uiteenlopend. Ze worden gebruikt voor creepy scènes als het inwijdingsritueel op blz. 106 – 109, voor romantische liefdesscènes (blz. 152 – 154) of om een aangename sfeer op te roepen (kijk gerust naar de knappe dubbelpagina op blz. 136 – 137). Je voelt dat de stripmakers rustig hun tijd nemen om hun verhaal te vertellen. De evolutie die hoofdpersoon Charlien doormaakt op vlak van seksualiteit wordt op een sfeervolle manier en aan een rustig tempo verteld. Je voelt echt dat Charlien constant voor zichzelf aftast hoe ver ze kan gaan om zichzelf (terug?) te vinden. Er is ook best wat expliciet bloot te zien maar het wordt nergens vulgair of choquerend. Een aangename ontdekking. En de naam Lode Peeters is er eentje die ik sowieso zal blijven volgen in de toekomst.
0 Comments
Leave a Reply. |
Archives
April 2024
|