Tekst / tekeningen : Peter Van Gucht / Romano Molenaar
Standaard Uitgeverij, 40 blz., SC: 7,50 euro Ik ben niemands bruid Galaxa belandde in het vorige album in de cel. Aan het begin van dit derde deel slaagt ze erin om te ontsnappen samen met haar medegevangene Umbriël. Aangezien ze achtervolgd wordt door premiejagers wil ze naar het buitenland vluchten. Dat betekent wel dat ze een gevaarlijke bootreis moet ondernemen naar het rijk van Tyriffa. Hier bevindt zich ook de stad Riha, waar volgens de legende de mysterieuze gemaskerde (die we in de vorige albums leerden kennen) vandaan komt. Tijdens de boottocht krijgen ze met zeemonsters af te rekenen om dan uiteindelijk gevangen genomen te worden door een Doriaans schip. De wrede tiran Dorian ziet in Galaxa de zogenaamde uitverkorene, een nieuwe fee van het licht. Dorian vertelt ook nog dat hij persoonlijk de vader en moeder van Galaxa heeft gekend. Hij heeft gezien hoe ze stierven om de piepjonge Galaxa zo los te maken van hun invloed zodat het leger haar makkelijker zou kunnen inlijven. Dorian ziet veel toekomstperspectieven in Galaxa. Ze is volgens hem in staat om het verdeelde Elfenland weer te verenigen en meer nog, hij zou haar heel graag als echtgenote aan zijn zijde willen. Dat een vrijgevochten Galaxa hier niet op ingaat, hoef ik eigenlijk niet te vertellen… Wat oorspronkelijk begon als een trilogie zal sowieso al met een vierde en vijfde deel uitgebreid worden. Blijkbaar vallen de verkoopcijfers goed mee en mag de tandem Van Gucht-Molenaar verdergaan. Voor het eerst wordt ook echt gegraven in het verleden van Galaxa en dat zorgt toch voor meer diepgang. Het brengt een extra laagje in het verhaal bovenop de vele vechtscènes. Eigenlijk mag ik zelfs niet meer over de ‘tandem’ spreken want inkleurder Shirow Di Rosso krijgt eindelijk de eer die hem toekomt. Zijn naam wordt voor het eerst op de cover van het album vermeld. Zeer terecht want ik vind dat zijn werk bij overzichtstekeningen al te vaak de meubelen moet redden. Romano Molenaar haalt niet het niveau dat ik gewend ben van zijn werk voor Storm en Roodhaar. In close-ups is dat wel nog het geval maar bij decors en bij scènes waar uitgezoomd wordt, komen sommige plaatjes echt wel als haastwerk over. Let zeker eens op versieringen op muren of op de gelaatstrekken van de personages op de achtergrond. Dat zal hoe dan ook met het tempo te maken hebben waarop de albums van Galaxa op het publiek worden afgevuurd. Kwaliteit gaat voor mij nog altijd boven kwantiteit. Commercieel gezien snap ik de uitgever wel. Heel veel albums snel na elkaar op de markt gooien, doet een lezerspubliek ontstaan dat zich aan je albums bindt en de mond-aan-mond reclame doet de rest. Als pure stripliefhebber van gedetailleerd en verzorgd tekenwerk word ik minder enthousiast van deze uitgavepolitiek.
0 Comments
Leave a Reply. |
Archives
April 2024
|