Tekst / tekeningen : Urbanus / Willy Linthout & Steven de Rie
Standaard Uitgeverij, 32 blz., SC Meer van hetzelfde Na meer dan tien jaar ontsnapt ene Jean-Baptist alias Tistjes Stalk uit een psychiatrische instelling. Trouwe lezers van deze reeks leerden dit personage al kennen in album 91. Toen was hij al een geheime aanbidder van Eufrazie, de moeder van Urbanus. Zijn adoratie is tijdens de jaren gedwongen internering niet geminderd. Integendeel. Nog maar net ontsnapt gaat Jean-Baptiste onmiddellijk weer op zoek naar Eufrazie. Het stalken herbegint dan ook meteen. Op bescherming en steun van haar man Cesar kan ze niet rekenen want Cesar doet er alles aan om de titel van ‘Superboer’ binnen te halen. Het personage van Urbanus als stripheld ontstond in 1982. Tot 1996 verschenen de albums bij de ter-ziele-gegane uitgeverij Loempia. Nadien nam Standaard Uitgeverij over. Ik was zelf tien jaar toen ik de strips van Urbanus leerde kennen via de verzameling van mijn tien jaar oudere broer. Ik ben alle albums fanatiek blijven lezen tot album 45. Toen stopte mijn broer met het kopen van deze reeks en schakelde over op andere reeksen als Lucky Luke, De Blauwbloezen… En ik ging ook mee in deze omschakeling. Het duurde heel veel jaren tot mijn zoon zo’n drie jaar geleden de albums van Urbanus ontdekte. Hij was onmiddellijk fan en heeft inmiddels alle 189 albums verzameld. Op deze blog ben ik er op de een of andere manier nooit toe gekomen om een bespreking te wijden aan een album van Urbanus. Bij deze is daar eindelijk verandering in gekomen. Echt vernieuwend en verrassend vind ik het allemaal niet. De makers roeren voortdurend in hetzelfde potje van absurditeiten. Wat te zeggen van Urbanus die ontploft en nadien gewoon aan elkaar genaaid wordt of lippenstift met arsenicum? Knipoogjes naar de actualiteit als de genderverandering van journaliste Bo Van Spilbeeck, dubbelzinnige straatnamen, steekjes-onder-water naar andere strips als Jommeke. Ergens had ik het gevoel dat ik het allemaal al meermaals eerder had gelezen. Je bent ook wel heel erg snel door een album heen. 32 bladzijden is echt wel weinig. Maar je krijgt met Urbanus wel wat je verwacht: een kwartiertje absurd amusement met hier en daar een geslaagde grap. Bulderen deed ik niet, glimlachen wel. Maar ik behoor op mijn 43ste niet echt meer tot het doelpubliek. Mijn zoon is veertien en kijkt nog altijd uit naar een nieuw album van Urbanus.
0 Comments
Leave a Reply. |
Archives
April 2024
|