Tekst / tekeningen : Yann / Fred Vignaux
Le Lombard, 48 blz., SC : 9,99 euro / HC : 17,99 euro Laat het verleden rusten en kijk vooruit De moraal van dit verhaal is dat je als volk je lot best niet toevertrouwt aan geavanceerde machines. Doe je dat wel, dan veroordeel je jezelf. Je moet als mens leren leven met de onvoorspelbaarheid van moeder natuur: rampen, epidemieën… of zelfs je lot aan de goden verbinden. Goden willen immers niet dat de hele mensheid verdwijnt. Het is niet zo’n goed idee om alles in te zetten op artificiële intelligentie’. Geen paniek, je bent effectief een bespreking van de nieuwste Thorgal aan het lezen en geen nieuw sciencefiction-album. Dit is al het vijfde Thorgal-album uit de hoofdreeks geschreven door de bijzonder productieve scenarist Yann. Nadat hij een verhaallijn had afgesloten die hij zelf niet had ingezet, beperkte hij zich vervolgens tot twee albums met avonturen vol fantasie, zonder te dicht bij de mythologie van de serie te komen. Ik kon deze albums best wel pruimen, eerlijk gezegd. Vorig jaar begon hij aan een nieuw hoofdstuk in deze vikingsaga. Met het vorige album Neokara en dit vervolg, Tupilaks, graaft hij dieper in het ruimteverleden van Thorgal. Hij serveert de lezer een terugkeer naar het prille begin van de reeks. Hij bracht vorig jaar zowaar ijskoningin Slive terug uit het allereerste album van de hoofdreeks. Ook eeuwige rivale Kriss van Valnor dook weer op. Ik heb het nooit zo gehad met het sf-kantje van de reeks. Akkoord, Thorgal is en blijft een zogenaamd kind van de sterren maar gelukkig werd daar tot nu toe niet al te veel op gefocust. Daarom had ik serieus wat twijfels bij het vorige deel. En die zijn alleen maar groter geworden na het lezen van dit album. Het nieuwste album begint met het opvullen van enkele hiaten die nog bestonden in het verhaal van de terugkeer van de Atlantiërs op aarde, een episode die al behandeld werd in Het eiland van de bevroren zeeën (album 2) en Het sterrenkind (album 7), de Qa-cyclus (albums 10 t.e.m. 13) en het barslechte album Het koninkrijk onder het zand (album 26). De ontstaansgeschiedenis was dus jaren geleden al perfect beschreven door Jean van Hamme. Ik stelde me tijdens het lezen dan ook meermaals de vraag of het echt nodig was dat Yann nog tal van extra sf-wendingen toevoegde? Het is allemaal te veel waardoor het verhaal rommelig overkomt. Grote lappen tekst in vakken verdeeld om de lezer toch min of meer toe te laten om het verhaal te volgen. Ook heel veel dialogen tussen mensen en computerschermen. Wie zit daar bij een album van Thorgal op te wachten? Ik in elk geval niet. We worden om de oren geslagen met termen als matrix, configuratie, accumulatoren, epigenetica, hybridisatie, ataraxie… Euh… kan iemand nog volgen? Dit is toch geen verhaal van Thorgal meer! Het tekenwerk van Fred Vignaux blijft op de meeste pagina’s wel op niveau. Hij tekent niet op het level van grootmeester Rosinski maar dat level kunnen in mijn ogen als diehard-fan heel weinig stripmakers ooit bereiken. De laatste pagina’s vond ik zowaar schetsmatig overkomen (weinig details in mimiek en snel afgehaspelde sneeuwdecors). Het leek bij momenten echt wel op haastwerk. Te krappe deadline misschien? In elk geval is dit 40ste album absoluut geen knallend jubileumverhaal geworden. Integendeel. Het doet pijn aan mijn hart maar dit verhaal is onwaardig voor een universum waar ik al decennialang zo verzot op ben. Is het universum van de reeks Thorgal definitief dood? Ik hoop van niet maar ik vrees er een beetje voor. Misschien houdt Yann zich beter bezig met het uitwerken van losse albums zonder te veel in het verleden van Thorgal te gaan graven. Hier ben ik echt niet goed van. Het ontgoochelt me meer dan de 0-2 nederlaag die België eerder vandaag leed tegen Marokko op het WK. En dat wil veel zeggen…
0 Comments
Leave a Reply. |
Archives
April 2024
|