Tekst / tekeningen : Ronald Grossey / Dirk Stallert
Standaard Uitgeverij, 56 blz., HC: 14,99 euro / SC: 9,99 euro Eenzame hartenvrouw April 1958. Suske, Wiske en Lambik kuieren rond op de Wereldexpositie ‘Expo 58’ in Brussel. Lambik is er als journalist uitgenodigd. Hij mag er de knappe filmactrice June West interviewen. Wanneer hij letterlijk opbotst tegen een jongeman, komt Lambik in het bezit van een wel heel belangrijk kaartspel. Suske ontdekt dat er drie kaarten ontbreken. Twee ervan vinden ze snel terug maar er zitten mysterieuze gaatjes in. De joker vinden ze niet onmiddellijk terug. De Russische delegatie op Expo 58 lijkt wel heel geïnteresseerd in die geperforeerde kaarten. In 2020 rondde de ondertussen overleden scenarist François Cortegianni met De Sonometer het negende album uit de zogenaamde ‘Blauwe Reeks’ af. Willy Vandersteen had ooit de aanzet voor dit verhaal geschreven maar het was nooit afgewerkt geraakt. Het tekenwerk was toen en nu ook weer van Dirk Stallaert (vooral bekend van Nino en zijn jarenlange medewerking aan Nero). Het verhaal van De verdwenen joker is helemaal nieuw en deze keer werd het bedacht door Ronald Grossey. De Sonometer vond ik qua verhaal erg ondermaats. Jammergenoeg moet ik deze kritiek herhalen voor dit nieuwe ‘Blauwe Reeks’-album. Het gevoel van de ‘ernstige’ verhalen van Suske en Wiske in de klassieke albums van de ‘Blauwe Reeks’ ontbreekt ook nu. Grappen en grollen zijn hier niet op hun plaats. Een onomatopee gebruiken om vijanden uit te schakelen… Sorry, dat zou Vandersteen in zijn ‘Blauwe Reeks’-verhalen nooit gedaan hebben. De terugkeer van oude bekende hypnotiseur Meneer Priem (een personage uit De Tartaarse Helm en De schat van Beersel is te weinig om de meubelen te redden. Het tekenwerk van Stallaert is wel van hoge kwaliteit. Wat slaagt hij er goed in om de verschillende paviljoenen van Expo 58 in beeld te brengen. Je merkt dat hier flink wat opzoekingswerk voor nodig geweest is. Enkel de realistische tekenstijl, het krullende knotje van Wiske, de afwezigheid van Jerom en tante Sidonia doen het gevoel ontstaan dat dit een ‘speciaal’ Sus en Wis-album is. Maar het niveau van een ‘Blauwe Reeks’-album? Nee, daar komt ook dit album helemaal niet bij in de buurt. Van mij mag het nu echt wel stoppen met pogingen om nieuwe ‘realistische’ Suske en Wiskes te maken. Het ‘pakt’ mij niet.
0 Comments
Leave a Reply. |
Archives
April 2024
|