Tekst / tekeningen : Cortegianni / Stallaert
Standaard Uitgeverij, HC, SC en luxe, 60 blz. Geen instant klassieker De sonometer is een uitvinding van professor Tellenbol. Het toestel is in staat om alle omgevingsgeluiden te elimineren. Zo kunnen de mensen weer genieten van pure rust en 100 % stilte. Er zijn echter kapers op de kust. Vele partijen willen heel graag de hand leggen op de sonometer. Suske, Wiske en Lambik komen uiteindelijk in het Japan van de jaren zestig terecht. Het Japan van de ninja’s, samoeraï en sumoworstelen. Tussen 1948 en 1959 werkte de Vlaamse meesterverteller Willy Vandersteen voor het weekblad Kuifje. De acht verhalen van Suske en Wiske die tijdens die periode gemaakt werden, verschillen qua look en stijl van de reguliere ‘rode’ albums. Zo was er nog geen sprake van Jerom of tante Sidonia. De personages zagen er ook allemaal realistischer uit om zo beter in de stijl van de andere verhalen uit het weekblad te passen. Deze acht albums werden bekend als de zogenaamde ‘blauwe reeks’. Ze werden nadien wel opgenomen in de moederreeks en kregen een rood jasje. Toch vinden vele die hards dat deze verhalen tot het beste behoren van wat Vandersteen ooit heeft gemaakt. Dat Vandersteen in 1959 ook aan een negende verhaal begonnen was, is wellicht veel minder bekend. Het bleef echter bij een titel en vier platen. Dit jaar vieren Suske en Wiske hun 75ste verjaardag. Daarom vond Standaard Uitgeverij 2020 het ideale moment om alsnog het negende onvoltooide album uit de ‘blauwe reeks’ af te werken en uit te brengen. Dat huzarenstukje hebben we te danken aan de Vlaamse tekenaar Dirk Stallaert en de Franse scenarist François Corteggiani. Knap dat Stallaert deze taak op zich wou nemen. Het was immers Willy Vandersteen die hem begin jaren tachtig van de vorige eeuw vriendelijk wandelen heeft gestuurd, toen hij bij hem ging solliciteren in zijn beroemde studio’s. Stallaert wordt vaak de kameleon van de Vlaamse strip genoemd. Hij kan zich heel goed inleven in bestaande tekenstijlen. Ook nu heeft Stallaert echt wel heel goed gekeken naar Vandersteens stijl van de ‘blauwe reeks’-albums. Qua tekeningen is dit dus zeker geslaagd. Het scenario van Fransman Cortegianni daarentegen past echter helemaal niet in de sfeer en traditie van de ‘blauwe reeks’. Veel te slap en dunnetjes qua intrige. Het verhaal wordt echt gerekt. Dat voel je op meer dan één moment van het verhaal. De grappen en grollen van Lambik werden in de ‘blauwe reeks’-albums bewust vermeden. Lambik kreeg een veel realistischer en serieuzer kantje. Dat lijkt Cortegianni wel helemaal aan de kant te hebben gezet. De ene domme stoot en/of verspreking van Lambik volgt de ander op. Het album kreeg desondanks de voorbije weken enorm veel aandacht in de media. Op zich is dat voor een te vaak vergeten medium als strips een gouden zaak. Maar wat mij betreft is dit ‘much ado about nothing’. Het feit dat Standaard Uitgeverij dan nog meerdere versies van dit verhaal op de markt brengt, ruikt vooral naar een poging tot geldgewin bij de vele nostalgische Suske en Wiske-verzamelaars. Voor mij volstaat ruimschoots een SC-versie.
0 Comments
Leave a Reply. |
Archives
April 2024
|