Tekst / tekeningen : Colman / Maltaite
Dupuis, 86 blz., HC : 19,95 euro Wie zit er achter dat masker? Meneer Stomp dook voor het eerst op in 1955 in het album Baard en Kale tegen de Witte Hand. Hij ontpopte zich al snel tot een van de meest iconische slechteriken uit de 9de Kunst. Altijd strak in het pak, met ridderhelm op het hoofd en sigaret in de hand. Maar wat hebben we in de voorbije jaren echt over het personage geleerd? Hoe is hij ertoe gekomen om de bende van de Witte Hand op te richten? Veel vragen, maar heel weinig antwoorden. Het begin van dit derde en laatste deel is indrukwekkend. We komen in september 1955 terecht om het moment van de pogroms in Istanboel. Na amper vijf pagina’s sterft Meneer Stomp na een dolle achtervolging. Hij had zopas de ‘Constantinopel’ Bank overvallen. Wat volgt is een verhaal vol suspense waarbij beetje bij beetje het drama van het verleden van Meneer Stomp onthuld wordt via tal van flashbacks (vooral tijdens het nazi-Duitsland tijdens de Tweede Wereldoorlog). We maken kennis met de jonge Britse politie-inspecteur Harold Fixchusset. Hij weigert te geloven dat de échte Meneer Stomp gestorven is. Hij start een enquête naar de precieze omstandigheden van de bankoverval in Turkije… De trilogie doorkruist een aantal decennia uit de vorige eeuw. In tal van flashbacks worden heel wat puzzelstukjes gepresenteerd uit Stomps verleden. Het is aan de lezers om die in elkaar te passen. Dat is geen sinecure. Herlees dus zeker de twee voorgaande delen voor je je tanden zet in dit slotalbum. Je duikt van het ene wereldconflict in het andere. Het verhaal wordt ook nu niet rechtlijnig verteld. Je moet er als lezer je hoofd bijhouden. Misschien was het wel mogelijk om heel het verhaal in twee albums te vertellen. Af en toe had ik het gevoel dat Eric Maltaite heel vaak grote vakken gebruikt heeft om toch aan 86 bladzijden te geraken. Spionage, detective, actie, geweld… al deze genres worden harmonieus samengebracht door scenarist Colman. Maltaite besteedt heel veel aandacht aan het inkten. Dat kan je vooral zien in de Franse integrale die volledig in zwart-wit is uitgegeven. Hij hanteert een rauwere stijl dan de hoofdreeks Baard en Kale. Zijn pagina’s ogen bij momenten erg spectaculair. Het is echt wel een nostalgische trip voor de talrijke liefhebbers van de Franco-Belgische strip. Een waardig eerbetoon aan het oeuvre van zijn vader, Will. Oh ja, op de achterkant staat vermeld dat deel 1 vier prijzen in de wacht heeft gesleept ondermeer op het prestigieuze stripfestival van Angoulême en de Nederlandse Stripschappenning. Commercieel gezien een slimme zet als je het mij vraagt.
0 Comments
Leave a Reply. |
Archives
April 2024
|