Tekst / tekeningen : Di Giorgio / Mormile
Daedalus, 48 blz., SC : 10,95 euro Begin van tweeluik Dogen is een Japanse ronin met een erg betrouwbare reputatie. Professioneel gaat alles hem voor de wind. Op privévlak loopt het veel minder. Dogen verloor zijn vrouw na een ziekte en nadat zijn dochtertje Harumi verkracht werd, weigert ze te praten en eet nog nauwelijks. Shogun Sama heerst ondertussen met harde hand over de natie. Hij roept de hulp in van Dogen nadat er twee mislukte aanslagen op zijn jonge dochtertje, prinses Yumie, plaatsvinden. Overal heersen clanoorlogen. Overal is er geweld aanwezig. De shogun wil dat Yumie in het geheim naar de tempel van Nagoya wordt gebracht en er aan zijn broer wordt toevertrouwd. Voor die geheime missie rekent hij op de skills van Dogen. Aanvankelijk twijfelt Dogen omdat hij alleen voor de opvoeding van zijn dochtertje instaat. Maar tegelijk beseft hij dat deze dikbetaalde missie wel eens voor de broodnodige middelen kan zorgen om iemand te betalen die zijn dochter kan genezen van haar opgelopen trauma’s. Tijdens de reis met Yumie krijgt Dogen te horen dat zij haar eigen vader ervan verdenkt verantwoordelijk te zien voor de moordaanslagen. De shogun is ziek en beseft dat Yumie hem zal opvolgen. Yumie houdt er totaal andere ideeën op na dan hij. Yumie wil immers verregaande hervormingen doorvoeren in het land. Dat zint de shogun helemaal niet. Als zij dus verdwijnt voor hijzelf sterft, is dat probleem van de baan… Als grote fan van zowel de moederreeks als deze spinoff, is het elke keer met veel goesting dat ik aan een nieuw album begin. Dit keer verraadt de enorme cliffhanger op de allerlaatste bladzijde dat ik nog een jaartje zal moeten wachten om het einde te kennen. Het tekenwerk van Mormile blijft top. Over de inkting (veel dikker dan normaal) en de inkleuring van Denoulet ben ik minder enthousiast. Zeker bij de talrijke nachtscènes maakt hij er zich wel heel makkelijk van af door de luchtpartijen compleet in één en hetzelfde kleur op te vullen. Algemeen vond ik de kleuren ook te fel. Ze pasten niet bij de sfeer van deze reeks. Geen nuances, geen subtiele overgangen… toch wel een minpunt. Ik checkte even en de man is al sinds het vijfde album de vaste inkleurder van Samoeraï Legenden maar het is nu voor het eerst dat ik me aan de kleuren heb geërgerd. Maar goed over smaken en… kleuren discussieert men niet, zeker?
0 Comments
Leave a Reply. |
Archives
April 2024
|