Tekst / tekeningen : Léo
Dargaud, 62 blz., SC : 8,99 euro Meer robots, minder dieren… weg leesplezier In het eerste deel van dit tweeluik konden we al lezen hoe in juni 2203 een erg primitieve vliegende schotel het ruimtestation Albert Einstein naderde. De vliegende schotel heeft Engelse opschriften en wordt verdedigd door een gevechtsrobot. Er zijn ook mensen aan boord maar die zijn heel primitief gekleed als woudlopers. Nanorobots hebben hen uitgeschakeld. Het vreemde object wordt daarenboven gestuurd door één centraal computersysteem. De Verenigde Naties reageerden onmiddellijk en stuurden er een gewapende expeditie op af. De jonge (pas afgestudeerde) Manon Servoz is één van de vijf bemanningsleden aan boord. Het team ontdekt nog een ander gigantisch schip aan de rand van de planeet Neptunus. Een extra team wordt erbij gehaald met oude bekenden als Kim Keller en Maï Lan. Er blijven voor de VN maar twee opties over: het schip compleet vernietigen of een select groepje op verkenning laten gaan en alle mogelijke geheime info verzamelen. Bij de bespreking van het eerste deel was ik al kritisch. Ik vreesde dat dit tweeluik de ‘cyclus te veel’ zou worden binnen het universum van de ‘Werelden van Aldebaran’. En die vrees is jammer genoeg uitgekomen. Ook dit slotalbum heeft me helemaal niet kunnen bekoren. Wat een tegenvaller. Geen verrassingen, geen exotische dieren maar robots… oersaaie robots. Nee, sorry, Léo. Ik koop al jaren blindelings al jouw albums maar dit is écht niet goed. Heel veel dialoog, heel veel hoogdravende woorden en ellenlange theorieën maar boeien kon dit verhaal me helemaal niet. Tijd voor een compleet nieuw project? Of waarom niet: een nieuw album van Trent zou ik wel heel erg graag lezen. Maar dat zal wel niet snel gebeuren aangezien deze reeks een veel minder groot commercieel succes was dan alles wat met Aldebaran, Betelgeuze, Antares… te maken heeft.
0 Comments
Leave a Reply. |
Archives
April 2024
|