Tekst / tekeningen : Sardou / Duarte
Le Lombard, 56 blz., SC : 7,95 euro Keizerrijk wankelt door paardenrennen 532 na Christus. Constantinopel. In het oosten van het Romeinse Rijk regeren keizer Justiniaus en Theodora over het Byzantijnse rijk. Maar van de glorie van het ooit fiere Romeinse Rijk blijft niet veel meer over. Veel onderlinge verdeeldheid. Gekibbel zowel in het leger als in de hogere kringen. Meestal is in een dergelijke situatie niet veel nodig om het kruitvat te doen ontploffen. De lont aan het kruitvat ligt in de paardenrenbaan wanneer twee supportersclans, de Blauwen en de Groenen, met elkaar op de vuist gaan. Tibillus, één van de leiders van de Blauwen, wordt vermoord. De Blauwen worden in normale omstandigheden altijd door de keizer gesteund maar wanneer men vermoedt dat de keizerlijke garde achter de moord zit, zijn de Blauwen plots woest op de keizer. Een bloedige oproer is het gevolg. In al deze chaos probeert de roofdierentemmer Maxentius, een vertrouweling en ex-minnaar van keizerin Theodora, de echte waarheid te ontdekken. In het tweede album probeert de keizer zijn stad opnieuw op te bouwen en de keizerin (hier Augusta genoemd, vrouwelijk van Augustus de Verhevene) gaat op missie om haar populariteit op te krikken. Justinianus trekt naar Carthago om zes eeuwen na de Punische oorlogen opnieuw met Carthago af te rekenen. Keizerin Theodora trekt ten strijde tegen de Vandalen. Ze wil dat Maxentius haar vergezelt. Dat hij daarvoor zijn vrouw Anastasia en zijn zoontje moet achterlaten, moet hij er dan maar bijnemen... Twee albums van een nieuwe reeks tegelijk op de markt gooien getuigt van groot vertrouwen van de uitgever. Maxentius treedt qua sfeerschepping en genre in de voetsporen van andere peplumstrips als Alex en Murena. Het scenario kon mij boeien. Als geschiedenisleerkracht koop ik sowieso alle strips die zich in de Klassieke Oudheid afspelen. Ik vind het een goed idee om een verhaal te brengen uit een periode van de Romeinse geschiedenis die nog niet vaak behandeld werd in de 9de Kunst. Het tekenwerk van Carlos Rafael Duarte kon me niet altijd overtuigen. Bij momenten blaast hij je van je sokken. Zo is er de heel knappe cover van het eerste album. In elk deel is ook een indrukwekkende dubbelpagina terug te vinden die toont tot wat de Spanjaard echt in staat is: eentje die het bloedbad in de hippodroom toont en een tweede die het visioen van Maxentius in beeld brengt vol afbeeldingen van de keizerin in weinig verhullende kledij en tal van verleidelijke poses. Toch miste ik bij momenten vloeiend tekenwerk. Het oogt allemaal toch wat te stijfjes. Qua tekenstijl leunt deze reeks dus meer aan bij de statischere reeksen als Alex en Cassio. Wie knappe realistische tekeningen à la Murena of De Adelaars van Rome verwacht, zal toch wat op zijn honger blijven zitten. Echt vloeiend is het allemaal niet. Maar voor een debuutreeks kan dit toch tellen. Duarte is toch een naam die ik in de gaten zal houden in de toekomst.
0 Comments
Leave a Reply. |
Archives
April 2024
|