Tekst / tekeningen : Lupano / Cauuet
Dargaud, 64 blz., HC : 13,95 euro Oud betekent niet altijd uitgerangeerd Na drie delen verdient deze reeks niets dan lovende woorden. De covers zijn spuuglelijk maar laat je daar vooral niet door afschrikken. Het binnenwerk loont méér dan de moeite. We leren drie oudjes kennen: Antoine, Pierre en Mimile. Oudjes maar nog heel gemotiveerd en vol levenslust. In deel 1 staat Antoine centraal. Hij is zijn hele leven een fanatieke vakbondsactivist geweest. Altijd klaar om op de barricades te springen. In dit eerste album wordt zijn vrouw Lucette begraven en leren we ook zijn hoogzwangere dochter Juliette kennen, een alleenstaande mama in spé. Deel twee draait rond het verleden en heden van Pierre. Ook hij was en is een geëngageerd activist. Toen er gedemonstreerd werd tegen de oorlog in Algerije leerde hij in 1962 zijn liefje kennen, ene Anita Bonny. Ze verloren elkaar snel uit het oog en hij heeft decennialang gedacht dat ze overleden was. Dat blijkt echter niet het geval te zijn. In deel drie tenslotte wordt ere vooral ingezoomd op Mimile. Hij is drie keer de wereld rondgereisd in een boot. Hij ontpopte zich als allereerste blanke rugbyspeler op de Samoa-eilanden. Hij vergaarde een fortuin door een zeeschat op te duiken. Hij investeerde dit geld in de kopermijnen van Papoea-Nieuw-Guinea maar ging vervolgens toch failliet. Al deze belevenissen worden herbeleefd door een toevallig passage van een van Mimiles oude makkers. Met Krasse knarren creëerde scenarist Lupano (ook bekend van goeie reeksen als Azimut, De Engelsman die niet van vuurwapens hield en Alim de leerlooier) een sterke sociale komedie. Dat soort genre dat je in strips niet vaak tegen komt. Het is een heen-en-weer gaan tussen heden en verleden, een terugblik op het leven van nog altijd krasse bejaarden. Hun onderlinge getreiter, hun ludieke acties tijdens allerlei societyfeestjes, het voortdurende met de vinger wijzen naar de laks politiek optreden of de stugge bureaucratie. Alle elementen zijn aanwezig om op de lachspieren te werken. En toch is er ook plaats voor emotie. Het verleden van de drie heren is zodanig verweven met elkaar dat pijnlijke wonden plots weer opengereten worden en grote familiegeheimen plots aan het licht komen. De tekenstijl van de voor mij onbekende Paul Cauuet past perfect bij dit soort verhaal. Zijn tekeningen kunnen zowel iets komisch uitstralen maar zijn tegelijk ook in staat om te ontroeren. Een unieke combinatie en dat zorgt echt wel voor een meerwaarde. Heb je deze reeks tot nu toe links laten liggen? Geen nood, de feestdagen komen eraan. Laat dit een cadeautip zijn!
0 Comments
Leave a Reply. |
Archives
April 2024
|