Tekst / tekeningen : Astier / Dupré
Casterman, 48 blz., SC : 10,50 euro Geitenbreier! Polderkalf! Zultkop! Flapdrol! Dakduif! Moeraskabouter! Een prijs voor de origineelste scheldwoorden verdient dit album zeker. Het was voor de vertaler wellicht geen sinecure om creatieve Nederlandse vertalingen te vinden van de originele Franse versie. Op het einde van het vorige album lazen we hoe Arthur en zijn gevolg een gigantisch gouden beeld in een ondergronds labyrint hadden ontdekt na weken van ronddolen. In dit vervolgalbum ontdekken we hoe ze er alles aan willen doen om dit gevaarte terug mee naar huis te sjouwen. Het trekken en sleuren is lang niet het enige obstakel. Op hun terugtocht komen Arthur en zijn immer kibbelende volgelingen ook nog oog in oog te staan met basilisken en een magiër die wel een heel bijzondere verzameling heeft. En in die verzameling is best nog wel plaats voor een beeld van Arthur. Als je weet dat de basilisken mensen kunnen verstenen, dan weet je welke snode plannen de magiër heeft… Een nieuw album van Vlaming Steven Dupré is voor mij altijd iets om naar uit te kijken. Als fan van het eerste uur (met reeksen als Wolf en Sarah en Robin) ben ik hem nadien altijd blijven volgen. Zijn Coma en Migard had ik nog heel graag wat langer zien doorlopen. Gelukkig verblijdde hij me met het onderschatte lugubere tweeluik De roofdierenclub en zijn hommages aan Suske en Wiske (in 2018 op scenario van Conz) en aan Jomme(ke) vorig jaar. En last but not least is er dan Kaamelott. De stripreeks begon al in 2006. Bij onze zuiderburen was de tv-reeks van Kaamelott (waarop de strips gebaseerd zijn) een instant succes. Sinds 2005 zijn er inmiddels zes seizoenen gemaakt. Ik heb nog nooit één aflevering van de ruim vierhonderd episodes gezien. Vergelijkingen trekken tussen de tv-versie en de strip kan ik dus niet. Of er knipoogjes naar de tv-reeks in de albums verstopt zitten, weet ik evenmin. Maar dat hoeft geen nadeel te zijn. Lekker onbevooroordeeld elk nieuw album lezen, vind ik ook heel plezant. De zeven eerste albums verschenen mooi regelmatig. Dan leek het even alsof de reeks zou stoppen maar nu zijn we inmiddels weer twee albums verder. Kaamelott moet het hebben van absurde situatiehumor à la Monty Python en de woordgrappen in de lang uitgesponnen dialogen tussen de verschillende hoofdpersonages. Het tekenwerk van Dupré is als vanouds: heerlijk veel details in de decors en een meester in het afwisselen van emoties op de gezichten. Dat is in deze reeks bijzonder belangrijk aangezien er (ook nu) veel over-en-weer gepraat (lees: gekibbel) is. Maar ook hier draait Dupré zijn hand niet voor om. Conclusie: voor mij mag Dupré Kaamelott blijven afwisselen met andere projecten (oneshots, tweeluiken, hommages…). Een fan blijf ik sowieso. Hij verdient sowieso een definitieve doorbraak in Frankrijk.
0 Comments
Leave a Reply. |
Archives
April 2024
|