Tekst / tekeningen : Willem Ritstier / Fred de Heij
Blloan, 48 blz., HC Te klassieke ‘Hollandse’ western We schrijven 1876 in de Amerikaanse staat Idaho. De knappe Jenny Pine en haar man Joshua leiden een gezapig leventje op hun boerderij. Maar Jenny Pine draagt een verleden met zich mee dat niet zo rustig is. Ze was vroeger lid van een bende outlaws, de zogenaamde Culvert Brothers. Op een bepaald moment kapte ze radicaal met dit leven. Bernie en Zacharias Culvert werden opgepakt. Nu, zoveel jaar later, is dit duo ontsnapt uit de gevangenis. Ze gaan op zoek naar Jenny en vermoorden haar man Joshua. Dat laat Jenny uiteraard niet ongestraft en ze trekt er samen met haar trouwe viervoeter Leo op uit om zich te wreken. Maar tegelijk wordt ook op haar jacht gemaakt door een lokale grootgrondbezitter die meent dat Jenny nog veel geld aan hem verschuldigd is. Scenarist Willem Ritstier en tekenaar Fred de Heij zijn bij onze noorderburen ronkende namen. Ritstier kreeg de vermaarde Stripschapspenning in 2017, Fred de Heij kreeg die in 2014. Ik moet wel toegeven dat ikzelf niet echt vertrouwd ben met het werk van Fred de Heij. Wat opzoekingswerk leerde me dat hij al flink wat albums op zijn palmares heeft staan: 3 albums van de horrorwestern Claire DeWitt (ook met Ritstier), 6 albums van Haas en ook wat oneshots als De Zeemeeuw en Fflint. Ik heb er nog geen enkele van gelezen. Zijn nieuwste Jenny Pine was dus voor mij een allereerste kennismaking. En tekenen dat kan hij zeker. Zijn realistische tekenwerk kon me zeker bekoren. Zowel in decors als bij het uitwerken van personages zie je dat hij plezier had tijdens het tekenen. Op het kanaal van YouTuber Michael Minneboo zag ik een interview met Fred de Heij. Daar showde hij de zwartwit-pagina’s van dit album. Ik vond die eerlijk gezegd krachtiger dan de definitieve ingekleurde versie. De achtergronden worden hier en daar met een wazige digitale inkleuring opgevuld. Daaraan heb ik me wel wat gestoord. Het verhaal valt ook wat magertjes uit, vind ik. Het westerngenre is uiteraard al flink uitgeperst. De revival van de laatste jaren met reeksen als Duke, Lonesome, Wild West, Undertaker… zorgt ervoor dat je wel heel creatief uit de hoek moet komen om nog op te vallen binnen dit genre. En ik vrees dat Jenny Pine hiervoor te klassiek is qua opbouw en thematiek. Ik heb het nog even nageteld: op 48 bladzijden zie je als lezer 25 mensen doodgeschoten worden. Het hoofdthema van wraak is ook oerklassiek. Origineel kan je dit allemaal bezwaarlijk noemen. Het dure HC-jasje verhoogt wellicht ook nog eens de drempel om met deze nieuwe westernreeks te beginnen. Conclusie: een te klassieke vertelling maar voor mij wel een heel aangename eerste kennismaking met het werk van Fred de Heij. Ga ik het volgende album kopen? Daar moet ik nog even over nadenken.
0 Comments
Leave a Reply. |
Archives
April 2024
|