Tekst / tekeningen : Corbeyran / Vukic
Daedalus, 64 blz., HC + SC De handen in elkaar slaan is altijd een goed idee ‘De Rots’ is een piepklein verlaten eilandje vlakbij de kustlijn. Er leeft slechts één man: Haarn’Al. Hij is de eerste Halfelf, de legendarische hybride, de oorsprong van de hele stam der Halfelfen. Elke dag ontvangt Haarn’Al tientallen bezoekers op ‘zijn’ rots. Ze zoeken er noch bekering noch wijze raad. Ze willen uit zijn handen enkel de kracht ontvangen om alle vormen van kwaad te vernietigen. In dit album (dat eigenlijk het vervolg is van album 19) wordt het verleden van de twee hoofdpersonages, zus Tei-Nooh en broer Orunt’Hal, verder uitgediept. Tei-Nooh kreeg de opdracht om Haarn’Al jaren na zijn vlucht van ‘De Rots’ te gaan opsporen. Hij moet teruggebracht worden naar de streek waar voor de stam der Halfelfen alles begonnen is. Tussen deze intrige door lezen we hoe hard de kinder- en jeugd van broer en zus waren. Tei-Nooh werd veelvuldig geslagen door haar vader, kreeg nadien een opleiding tot hondenvechtster en beroepschermster. Broer Orunt’Hal van zijn kant werd opgevoed door een strenge orde van krijgsmonniken. Nadat hij verliefd werd en enkele monniken had vermoord, sukkelde ook hij in de marginaliteit. Hij vecht voor zijn kost en komt op een dag oog in oog te staan met zijn eigen zus. Als de stam der Halfelfen wil overleven, moet er dringend gezocht worden naar meer Halfelfen. Tei-Nooh krijgt van een ontsnapte gevangene te horen dat er nog Halfelfen opgesloten zitten in de stevig ommuurde strafkolonie van Komoorth. Daar moet het trio dus zo snel mogelijk naartoe. Lang niet elk nieuw album uit Elfen is even sterk. Het tekenwerk ontgoochelt zelden. Het ligt meestal aan het verhaal wanneer ik een bepaald album als ‘minder’ quoteer. In dit geval konden beide me bekoren. Zonder al te veel voorkennis kan je als lezer de verhaallijn prima volgen. Dat is in veel albums al anders geweest. Akkoord, er zijn ook nu voetnoten die naar vroegere albums van Elfen of Dwergen verwijzen. Maar je hoeft die albums niet per sé gelezen te hebben. Wat me vooral boeide was de tijd die scenarist Corbeyran hier neemt om heel bewust in het verleden te graven van de twee hoofdpersonen. Zo krijgt het verhaal toch net dat tikkeltje meer diepgang en is het niet enkel en alleen een opeenvolging van bloederige gevechtsscènes. Tekenaar Vukic is een drukgesolliciteerde tekenaar binnen de reeksen van De Werelden van Arran. Dat zal wel geen toeval zijn want zijn pagina’s zijn heel knap. Zowel bij het tekenen van decors als personages gaat hij heel gedetailleerd te werk. Zonder tekst komt hij bijzonder filmisch uit de hoek. Mooiste voorbeeld hiervan vind je op bladzijde 52 – 53: een gewelddadige dubbelpagina met een creatieve bladspiegel.
0 Comments
Leave a Reply. |
Archives
April 2024
|