Tekst / tekeningen : Benoît Peeters / François Schuiten
Casterman, 90 blz., HC : 29,99 euro Een allerlaatste (?) bezoekje aan de Duistere Steden Het is moeilijk om dit album te beschrijven. Net als het hoofdpersonage is het op alle vlakken een hybride album. Het hoofdpersonage is de zogenaamde Nautipus, een dierlijk wezen met tentakels maar tegelijk ook een mechanische onderzeeër. Het is een strip maar eigenlijk ook een geïllustreerde roman. Het is voor het grootste deel fictie maar ook een beetje realiteit. Het is een hommage aan Jules Verne maar toch ook meer dan dat. Het album valt eigenlijk uiteen in vier delen. In het eerste deel van 58 bladzijden volg je de overpeinzingen van de beroemde kapitein Nemo die aan een soort van geheugenverlies lijdt. Hij vertelt zijn verhaal met links de tekst en een kleine tekening in zwartwit van de man. Rechts staat een paginagrote tekstloze illustratie in zwart-wit. Tekenaar Schuiten moet wel héél veel liters inkt hebben verbruikt om dit allemaal in beeld te brengen. Daarna volgen acht bladzijden waarin de hoofdpersoon in een andere wereld binnenstapt. Hiervoor gebruikt de tandem Peeters-Schuiten wel conventionelere stripvakjes met onder elk vakje een kort woordje uitleg. Het begint nog in zwart-wit maar geleidelijk keren de kleuren hier terug. In het voorlaatste deel van twintig bladzijden volgen we een imaginaire auteur, Michel Dufrénoy, in het ‘Parijs van de 20ste eeuw’. Ook hier per blad één grote zwartwittekening met een drietal zinnetjes uitleg. Helemaal op het einde zijn nog een viertal bladzijden toegevoegd waarin Peeters uitlegt wat de link is tussen de Franse stad Amiens en dit album. In 2025 zal een beeld van de Nautipus in Amiens zelf herrijzen. Is dit album een aanrader? Wat mij betreft zeker niet. Het voelt aan als een samenraapsel van verschillende losse illustraties die Schuiten al had gemaakt voor Amiens. Die dienden als vertrekpunt voor scenarist Benoît Peeters om er dan maar een verhaal rond te breien. Schuiten zei de ‘klassieke’ strip een aantal jaren geleden vaarwel en lanceert sindsdien allerlei afgeleide illustraties, installaties en creaties op de wereld. Grote klasse. Dat wel. Een echte klasbak: zeker en vast. Maar dit is allemaal minder mijn dada. In 1987 maakten beide heren ook al De Archivaris, een mengelmoes van illustraties en tekst. Ook die saus pakte toen niet voor mij en ik heb dat album al een tijd terug van de hand gedaan. Mooi om naar te kijken maar daar stopt het dan ook. Voor mij mag (moet) er meer vlees aan zitten om mij een aangename leeservaring te geven. Enkel voor de échte fans dus die blindelings alles kopen uit het universum van De Duistere Steden. En zo zijn er ongetwijfeld best wel veel.
0 Comments
Leave a Reply. |
Archives
April 2024
|