Tekst / tekeningen / inkleuring : Aimée de Jongh
Scratch, 288 blz., HC : 29,90 euro Fotografie als kunst van het misleiden John Clarke is twintig jaar. Hij werkt in New York als fotograaf voor een lokale krant. Maar de ambitie van John reikt verder. Net als zijn vader droomt hij ervan om een bekend beroepsfotograaf te worden. Na de grote beurscrash in 1929 belanden de Verenigde Staten in een diepe crisis. President Roosevelt wil er alles aan doen om (vooral) de arme boerenbevolking in Amerika te helpen. Foto’s tonen van hun erbarmelijke leefomstandigheden zou wel eens een uitstekend hulpmiddel kunnen zijn om de ogen van de Amerikanen te openen. John krijgt de kans van de overheid om het dramatische leven van de mensen in de zogenaamde ‘Dust Bowl’ op film vast te leggen. Deze gigantische regio was in een Amerikaanse Sahara veranderd en strekte zich uit van Kansas, Texas over New Mexico tot Colorado. John vertrekt met veel goesting om als een prof het beruchte gebied van de stofstormen op de gevoelige plaat vast te leggen. Hij zal echter veel meer ontdekken dan arme boerengezinnen en verzande huizen… Het werk van stripmaker Aimée de Jongh heeft me altijd geboeid. Van haar gagstrips Snippers en Kleine Pim tot haar graphic novels De terugkeer van de wespendief (2014), Reborn (2016), Bloesems in de herfst (2018) op scenario van Zidrou en Taxi (2019). Samen met mijn dochter Sarah groeiden we uit tot echte fans van haar werk. En onze bewondering ging nu helemaal crescendo na het lezen van haar nieuwste album. Dagen van zand is voor ons allebei haar beste album tot nu toe. Het verhaal boeit van begin tot eind. En dat is sowieso een verdienste voor een album van bijna driehonderd (!) bladzijden. Het album wordt in acht hoofdstukken verdeeld. Elk hoofdstuk wordt ‘ingeleid’ door een originele zwart-witfoto verdeeld over twee bladzijden. De foto’s staan rechtstreeks in verband met het getekende verhaal en komen ook echt in de getekende pagina’s voor. Aimée is ook zelf ter plaatse de Amerikaanse archieven ingedoken. Dat ze zich grondig heeft gedocumenteerd, voel je en zie je in alles. Ze wisselt heel veel van vertelstandpunt. Als een volleerd regisseur zoomt ze in waar nodig (heel veel close-ups van dagdagelijkse voorwerpen tot een deel van een fotocamera of de kringen van iemand die roert in een kopje koffie) en zet ze de camera wat verder om indrukwekkende overzichtstekeningen te maken. De manier waarop ze de stofstormen in beeld brengt (blz. 92 – 98) is adembenemend. De stof- en zanddeeltjes vliegen je letterlijk tegemoet door het doorbreken van de klassieke stripkaders. Onvergetelijk vond ik ook de scènes die hoofdpersoon John doen terugdenken aan zijn verleden. Zo herinnert John zich de begrafenis van zijn vader bij het zien (en vooral ruiken) van een wegrottend paardenkadaver. Ook de badscène (blz. 162 – 171) blijft me bij. Terwijl John het stof van zich afwast, krijgen we iets schokkends te zien uit zijn verleden. De allereerste (tekstloze) ontmoeting met de zwarte merrie Miss Molly en haar baasje Betty is ook zo’n scène om te koesteren. Aimée de Jongh weet hoe ze een verhaal moet vertellen. En vertellen doet ze in dit verhaal heel veel zonder woorden. In het tekstloze stopt ze de ruwheid van het leven van de locals maar vaak ook het mooie en gevoelige van een toevallige ontmoeting. Knap, heel knap. Ik wil zeker ook bladzijde 191 nog vermelden: één paginagrote tekening met John en Betty. Zo mooi, zo ‘to the point’. Maak hier een poster van en ik koop die onmiddellijk! Helemaal op het einde zit nog een dossier van twaalf bladzijden over de Dust Bowl en de herkomst van het gebruikte fotomateriaal. Uitgeverij Scratch prijkt op de Nederlandstalige versie op de cover. In het Frans verschijnt dit album bij de grote uitgeverij Dargaud. Dit verhoogt de kans om op te vallen binnen het ruime stripaanbod en ontdekt te worden door de Franstalige lezers. Laat dit album echt de definitieve doorbraak van Aimée de Jongh worden bij onze zuiderburen. Ze verdient dit meer dan wie ook.
1 Comment
Jef
2/1/2023 11:55:31 am
Helemaal mee eens.... ook het verhaal en het studiewerk nietvte onderschatten. De wespendief is voor mij toch nog nr 1. De manier waarop ze dit kwetsbare verhaal (trouwens credits voor zidrou) tot leven brengt. Zuiver. De essentie. Niets meer. Chapeau.
Reply
Leave a Reply. |
Archives
April 2024
|