Tekst / tekeningen : Virginie Augustin
Glénat, 61 blz., HC : 18,95 euro Conan door vrouwenogen In de moerassen van Hyrkanië probeert de knappe prinses Olivia te ontsnappen aan de wrede Shah Amurath. Olivia werd aan hem als slavin verkocht door haar eigen vader. Ze had immers een gearrangeerd huwelijk geweigerd. Conan helpt Olivia bij haar ontsnapping. Deze vlucht brengt hen naar een eiland vol ruïnes. Alles lijkt op het eerste zicht heel paradijselijk tot bij volle maan moordlustige beelden tot leven komen… Een ‘Conan’-kenner en/of liefhebber ben ik helemaal niet. Ik ben dan ook heel selectief in het kopen van albums uit deze reeks. Het eerste album was getekend door Pierre Alary. Omdat ik grote fan ben van zijn werk (o.a. Sinbad en Belladonna) kocht ik dat album. Daarna volgden hommages aan Conan door tekenaars Toulhoat, Robin Recht, Anthony Jean en Etienne Le Roux. Deze albums liet ik allemaal links liggen. Voor dit zesde album liet ik mij dan toch weer verleiden. Tekenares van dienst Virginie Augustin heeft hier alles mee te maken. Ik ontdekte haar werk dankzij de reeks Alim de Leerlooier. Het oneshot Had meneer nog iets gewenst? vond ik ook top. Ik was dan ook benieuwd om te zien hoe zij een verhaal van de beroemde barbaar Conan naar haar hand zou zetten. Ze is bovendien ook scenarist van dienst. Voor het eerst maakt Augustin dus een album volledig zelf: tekeningen, scenario en inkleuring. Een nadeel van deze conceptreeks is het beperkt aantal pagina’s waarover de makers mogen beschikken. Een bombastisch verhaal zou beter tot zijn recht komen door een flink aantal extra pagina’s. Zo mocht de ‘relatie’ tussen de barbaar Conan en prinses Olivia wat meer uitgediept worden. De ontknoping wordt wel heel erg snel afgehandeld. Augustin wil sfeer scheppen. Dat doet ze ondermeer door maar liefst twaalf tekstloze pagina’s te gebruiken. Heerlijk maar uiteraard beperk je jezelf dan ook om het tekstuele deel van je verhaal nog af te werken. Het tekenwerk vond ik heel erg geslaagd. Augustin wisselt bloedbaden af met overzichtstekeningen van de dichtbegroeide jungle of close-ups van gezichten of delen van een gezicht. Heel filmisch allemaal. Haar inkleuring moet ik ook zeker vermelden. Augustin wisselt haar kleurenpalet voortdurend af. Zo zijn er pagina’s waar slechts twee kleuren gebruikt worden, inktzwarte pagina’s die de horror van het verhaal uitstralen, enz. Ben ik nu een fan van de verhalen van Conan ? Nee, nog steeds niet. Ik blijf de hommage-albums eruit pikken waarvan het tekenwerk me bevalt. In het Nederlands hinken we trouwens wat achterop in deze ode-reeks. In het Frans verschenen immers al negen albums. Benieuwd of ik mij in de toekomst nog zal laten verleiden.
0 Comments
Leave a Reply. |
Archives
April 2024
|