Tekst / tekeningen : Corbeyran / Montalbano
Daedalus, 56 blz., HC : 21,95 euro (te?) Strak georchestreerde geschiedenisles Op 18 februari 1516 loopt de beroemde Engelse vorst Hendrik VIII zenuwachtig rond. Zijn vrouw, Catharina van Aragon, staat op het punt om te bevallen. Zoals het gebruikelijk was in die tijd hoopt een koning op een zoon, zeker nadat hij eerder al vier kinderen op jonge leeftijd had verloren. Hij wordt voor een vijfde keer vader maar het blijft een dochter te zijn: Mary. Mary wordt opgevoed door haar moeder en in het begin flink verwend door de koning. Dat verandert echter snel wanneer Hendrik VIII scheidt en hertrouwt met Anna Boleyn en later ook nog met Jane Seymour. De jonge Mary wordt verplicht verbannen naar Wales. Maar wegkwijnen wil ze daar in elk geval niet… Scenarist Eric Corbeyran houdt zich in dit eerste deel van de biografie van Mary Tudor heel strikt aan de bekende historische feiten. Hij romantiseert op geen enkel moment. Op zich is daar niets mis mee. We volgen Mary Tudor van haar geboorte tot de geboorte van haar halfbroer in 1537. Alle aandacht gaat dus naar de feiten, de politieke setting en intriges, de ‘Act of Supremacy’, de breuk van Hendrik VIII met de katholieke kerk, de onthoofding van Anna Boleyn… Veelschrijver Corbeyran serveert dus echt een verstripping van de eerste fase uit het leven van Mary Tudor. Het tekenwerk van de voor mij volslagen onbekende Claudio Montalbano is hyperrealistisch. Bij momenten zelfs fotografisch. Dit soort strip in beeld brengen is dan ook geen sinecure. Hij heeft duidelijk heel veel tijd besteed in het uitwerken van zijn decors, kostuums, bestaande historische gebouwen als het Palace of Placentia in Londen, Ludlowcastle maar evenzeer de weidse heuvels van Wales. De expressie op de gezichten zijn duidelijk minder zijn ding. Je voelt aan alles dat hij probeerde om zo realistisch mogelijk alle bestaande personages te tekenen. Maar zijn tekenwerk mist daardoor wat spontaniteit. Het komt bij momenten verkrampt over. Ik heb me ook gestoord aan de digitale inkleuring. Die is erg vlak en koeltjes. De gephotoshopte glasramen en wandtapijten kwamen bij mij soms over als een tang op een varken. Fotografisch hyperrealisme is echt mijn ding niet. Een geschiedenisles in stripvorm dus. Zeker niets minder maar jammer genoeg ook niets meer.
0 Comments
Leave a Reply. |
Archives
April 2024
|