Tekst / tekeningen : Marini
Dargaud, 72 blz., SC : 9,95 euro My Precious! Batman (aka Bruce Wayne) beweegt hemel en aarde in zijn thuisbasis Gotham City om zijn ontvoerde dochtertje Alina terug te vinden. Het meisje werd gekidnapt door eeuwige aartsrivaal, de Joker. Dat konden we in het eerste deel van dit verhaal uit 2017 al lezen. De Joker is eigenlijk de échte hoofdrolspeler in dit vervolg. Hij wil heel graag voldoen aan alle buitensporige koketterieën van zijn liefje Harley Quin. Voor haar 25ste verjaardag wil ze eigenlijk maar één cadeau: de zogenaamde ‘Blue Cat’, een blauwe diamant die naar schatting vijftig miljoen dollar waard is. Dit juweel wordt publiekelijk geveild en de Joker eist dat Bruce Wayne ervoor zorgt dat hij de hoogste bieder wordt. In ruil voor de diamant zal de Joker dan de kleine Alina vrijlaten. That’s the deal. Maar er zijn nog andere kapers op de kust. Ook de sexy Catwoman blijkt bijzonder geïnteresseerd in de diamant… Voor ik verder ga, moet ik eerst iets bekennen. Ik ben absoluut geen kenner van de Amerikaanse Batman-comics. Ik heb wel de zes Batmanfilms gezien (van Tim Burton’s ‘Batman’ in 1989 tot en met trilogie van ‘The Dark Knight’ van regisseur Christopher Nolan). Een leek in de wereld van Batman ben ik dus niet. Vraag me dus niet om een vergelijkende studie te maken tussen deze Europese interpretatie van de bekende vleermuis en de tientallen (?) Amerikaanse stripversies. Dat kan ik helemaal niet. Wat ik wel weet is dat ik enorm genoten heb van deze versie. Fan van het tekenwerk van de Italiaan Enrico Marini ben ik al sinds 1996. Toen leerde ik zijn reeks Gipsy kennen. Daarna heb ik ook gesmuld van andere reeksen van Marini als De Schorpioen, De Aasgieren en De Adelaars van Rome. Hij weet als geen ander hoe hij een spannend verhaal in beeld moet brengen. Zijn tekeningen voor deze Batman The Dark Prince Charming spatten echt van de pagina’s. Hij bouwt op een heel filmische en creatieve manier zijn pagina’s op en gebruikt voortdurende wisselende camerastandpunten. Zijn overzichtstekeningen van één of twee pagina’s zijn eveneens adembenemend. De actiescènes en achtervolgingen lijken wel in slowmotion in beeld gebracht. De voertuigen ogen heel knap, vooral de moto van Catwoman (vrouwen in lederen pakjes op gemotoriseerde voertuigen… cliché, cliché maar ik vond het de max!). Gooi hier nu nog een heel verrassende cliffhanger bij en je hebt het recept voor een heel aangenaam halfuurtje stripplezier. Superlatieven zijn echt wel op zijn plaats. De directe inkleuring die Marini heeft gebruikt voor dit tweeluik werkt uitstekend. Vooral verrassend is het veelvuldig gebruik van een soort kastanjebruin om de donkere, grimmige sfeer in Gotham City uit te drukken. Bovendien bevat het verhaal ook een aantal onvergetelijke scènes. Het korte dragqueen-optreden van de Joker, zijn verrassende pianorecital en zijn interpretatie van de oorwurm I’m singing in the rain zullen me heel lang bijblijven. Naast heel veel actie is er ook ruimte voor enkele intimistische scènes. Het menselijke van de personages krijgt ook de nodige aandacht. Dat maakt het leesplezier nog groter. Laat ik besluiten met het uiten van een vurige wens: please, Marini, laat het niet bij dit ene ‘zijstapje’ naar de wereld van de Amerikaanse comics. Dit smaakt naar meer, véél meer. Pleaaaase !
0 Comments
Leave a Reply. |
Archives
April 2024
|