Tekst / tekeningen : Salvia Rubio / Efa
Le Lombard, 104 blz., HC : 22,50 euro Wie was u, Meneer Degas? Edgar Degas (1834 – 1917) groeide op in Parijs. Hij groeide uit tot een van de bekendste impressionistische schilders en beeldhouwers. Om deze status te bereiken, had hij alles over. Degas was een man van paradoxen. Een eenzaat ook. Bij monde van de Amerikaanse schilderes Mary Cassatt en doorheen haar herinneringen word je als lezer door het leven van Edgar Degas geloodst. Cassatt beleefde de opmars van Degas aan zijn zijde. Ze werden echter nooit officieel een koppel. Degas had geen tijd voor relaties. Hij was arrogant en onbuigzaam. Hij rebelleerde tegen alle klassieke vormen van kunst. Hij liet tientallen onafgewerkte doeken na. Zijn enige onderwerp waren danseressen, wasvrouwen en hoertjes. Hij wilde niet dat er geposeerd werd. Het enige wat hem interesseerde was de natuurlijke omgeving van de mens in het leven van alledag. De top bereiken was volgens Degas enkel mogelijk door strikt celibatair te leven. Zijn hele leven moest in dienst staan van de kunst. Zijn ontmoetingen met Cassatt maar zeker ook met de beroemde schilder Manet zouden wel een grote rol in zijn leven spelen. De Madrileense scenarist Rubio werkte eerder al met de Catalaanse stripmaker Efa samen voor de oneshots rond Django Reinhardt en Monet. Ook hun derde ‘kunstzinnige’ samenwerking heb ik met heel veel plezier gelezen. Efa hanteert bij momenten een gewaagde pagina-indeling en compositie die overduidelijk geïnspireerd zijn door beroemde werken van Degas. Twee paginagrote afbeeldingen (op blz. 54 en 82) zullen me nog een tijdje bijblijven. Efa toont er de realisatie van het ‘danseresje’, zijn bekendste beeldhouwwerk en zichzelf tussen tientallen ballerina’s. Heel knap werk allemaal. In de bijlage achteraan legt scenarist Rubio uit hoe hij aan alle info is geraakt om dit verhaal te vertellen. In zijn vorige ‘schilders’-oneshot over Monet voegde hij er ook alle verwijzingen uit de strip naar bestaande beroemde schilderijen bij. Dat is nu maar voor een deel zo. Dat vond ik wat jammer. Maar dat is dan ook het enige kleine minpuntje. Voor de rest niets dan lof. Hopelijk slaan de heren in de toekomst nog meer de handen in elkaar om een nieuwe biografie te verstrippen. Aan mij hebben ze sowieso een koper.
0 Comments
Tekst / tekeningen : Giacometti / Francq
Dupuis, 56 blz., SC : 8,99 euro / HC : 16,95 euro Largo in space Manskind is een megalomaan project dat zich richt op nieuwe technologieën, internet en ruimtevaart. Brein achter dit ambitieus project zijn Jarod en Demetria. Zij dagen Groep W van Largo Winch uit. Ze uiten openlijk kritiek door hem te verwijten met oude, vervuilende economie als olie, mijnen, vrachtverkeer… bezig te zijn. Largo wil zelf ook zijn focus verleggen naar maatschappelijk verantwoord ondernemen, rekening houdend met ecologische, sociale en ethische gevolgen. Zo wil hij niet langer dat kinderen in Indonesische mijnen als kindslaafjes ingezet worden om te werken in kobalt- en tinmijnen. Samen met lithium heeft Groep W kobalt en tin nodig om batterijen te maken voor de elektrische wagens van nu en de toekomst. Groep W wil zich ook meer richten op het observeren van satellieten en de aarde, het weghalen van ruimtelijk afval… Binnen deze sector zijn nog heel veel groeimogelijkheden. Largo wil hiervoor in zee gaan met een Zuid-Frans bedrijf, ICCOS. Maar ook Manskind wil met ICCOS in zee gaan. Financieel volgt een tegenbod een bod op en dat drijft de prijs voor een samenwerkingsverband de hoogte in. Largo vindt het tijd voor een persoonlijk onderhoud met Jarod van Manskind. Ze spreken af op een wel heel bijzondere maar ook gevaarlijke plaats om te onderhandelen… Toen Eric Giacometti de pen overnam van Jean Van Hamme in 2017 ging Largo Winch weer volop de toer op van een financiële thriller. Minder avontuur en meer blabla over beursgenoteerde bedrijven… Ik vond dit geen goede zaak. Meer zelfs, ik had mezelf voorgenomen om de stekker uit de reeks te trekken na het eerste tweeluik van Giacometti. Maar ik kon het toch niet laten en gaf Largo dan toch nog een allerlaatste kans. Wat ben ik blij dat ik dat gedaan heb! Ik heb enorm genoten van de start van het nieuwe tweeluik. Mooie vrouwen, actie, milieuvervuiling, kinderarbeid, influencers, #metoo… : vertrouwde elementen in een actuele setting. Als extraatje ook nog een enorme cliffhanger. Eén nadeel, het wordt weer een tweetal jaar wachten om het vervolg te kunnen lezen. Maar ik ben weer helemaal mee. Gewoon album 21 en 22 vergeten en dan kan Largo weer een tijdje mee wat mij betreft. Tekst / tekeningen : Hermann
Glénat, 48 blz., SC : 8,99 euro Bloederige terugkeer naar de roots De inmiddels 83-jarige stripmaker Hermann startte zijn middeleeuwse epos De Torens van Schemerwoude in 1985. Tot 2012 maakte hij deze reeks volledig zelf. In 2012 nam zijn zoon Yves H. het over op vlak van scenario’s. Nu, negen jaar na het vorige album, neemt Hermann weer alle touwtjes zelf in handen. Met dit nieuwe verhaal sluit Hermann weer aan met het prille begin van de reeks. Alles speelt zich opnieuw af aan het begin van de twaalfde eeuw. Het centrale personage wordt weer Aymar van Schemerwoude waarmee alles ooit begon. Aymar doolt rond. Hij moet de gronden van heer Guibert doorkruisen. Guibert is verantwoordelijk voor het inpalmen van het grondgebied van Aymar. Onderweg komt Aymar onzacht in aanraking met de wrede Ulrik, de zogenaamde ‘man met de bijl’ uit de titel en prominent op de cover te zien. Ulrik stoot Aymar in een diepe vallei en laat hem voor dood achter. Alles lijkt erop dat Aymar overleden is maar dat is niet het geval. Een oude bekende kan Aymar op het nippertje redden van een gewisse dood… Toen ik las dat Hermann teruggreep naar de oorsprong van de reeks, lagen mijn verwachtingen heel hoog. Wat was dit een afknapper…! Het verhaal is totaal niet origineel. Rivaliserende families die uit zijn op wraak… Dat hebben we al zoveel keren gelezen. Kan het tekenwerk het zwakke scenario compenseren? Gelukkig voor een groot deel wel. De directe inkleuring die Hermann nu al flink wat jaren hanteert, blijft een streling voor het oog. Stripmakers van zijn generatie die aan een hoog tempo nieuwe albums blijven produceren, weinigen doen het hem na. De inkleuring is deze keer bijzonder donker en dat verhoogt nog meer de gruwel van dit lugubere verhaal. Voor de fans van het eerste uur verplichte lectuur. Ik vrees wel dat er weinig nieuwe zieltjes zullen gewonnen worden met dit album. Tekst / tekeningen : Cauvin / Lambil
Dupuis, 48 blz., SC : 8,25 euro Pijnlijk afscheid van Belgisch topscenarist Sinds 1972 levert het duo Cauvin - Lambil jaarlijks een nieuw avontuur van deze succesvolle reeks af. Toen scenarist Cauvin in augustus van dit jaar stierf op 83-jarige leeftijd, was het afwachten hoe de toekomst van De Blauwbloezen er zou uitzien. Lambil wilde graag verder gaan en vond in Kris (pseudoniem voor Christophe Goret en bekend van ondermeer Moeder Oorlog) een nieuwe verhalenverteller. Lambil is momenteel al volop bezig met het uitwerken van het volgende album Irish Melody, dat zich zal richten op de rol van de Ierse soldaten in het Amerikaanse leger. Het album dat sinds deze week in de rekken ligt is dus het allerlaatste album van de succesrijke tandem Cauvin - Lambil. Dan verwacht je wel iets. Een soort van hoogtepunt, een soort van hommage-album, een soort van afscheidsalbum. Maar viel dat even tegen… Pffff… Dit album is een afscheid in mineur geworden. Een vehikel zonder enige vorm van boeiende intrige. De titel vat het hele album in drie woorden samen. Arabesk, de trouwe metgezel van Blutch, is op een dag verdwenen uit zijn koraal. Het hele album lees je hoe Blutch en Chesterfield op zoek gaan naar Arabesk. Is dat alles? Ja, dat is alles. Sorry. Pijnlijk. Erg pijnlijk. De slepende ziekte van Cauvin zal er wel veel mee te maken hebben. Maar dit is echt een heel pijnlijk afscheid voor Cauvin aan een van zijn meest succesvolle reeksen. Hopelijk kan nieuwe scenarist Kris voor een nieuwe boost zorgen. Daar heeft deze reeks heel erg veel nood aan. Tekenaar Lambil is ondertussen ook al 85 jaar. Zijn tekenwerk is ook al ruim een decennium over zijn hoogtepunt heen. Knap hoe hij het nog altijd kan opbrengen maar ook hier is vers bloed eigenlijk nodig. Gelegenheidstekenaar Munuera kweet zich voortreffelijk van zijn taak toen hij vorig jaar De oorlogscorrespondent maakte. Voor mij mag de zoektocht naar een opvolger van Lambil nu al gestaakt worden. Munuera heeft alles om in de voetsporen van Lambil te treden. Tekst / tekeningen : Thierry Culliford & Alain Jost / Alain Maury
Standaard Uitgeverij, 48 blz. : 7,50 euro Koning Winter in het Smurfendorp De winter is voor de Smurfen een moeilijk seizoen. Vanaf september al bereiden ze zich hierop voor. Appels, hazelnoten, kastanjes, potten zuurkool, twijgjes… worden zorgvuldig verzameld en opgeslagen om de wintermaanden zonder koude en zonder honger door te komen. Maar winter gaat soms ook vervelen. Je kan immers niet blijven kaarten, darten, breien of puzzelen. Daarom besluiten Knutselsmurf, Lolsmurf en Brilsmurf erop uit te trekken met een houten bobslee. Onderweg barst een echte sneeuwstorm los en moet het drietal halsoverkop onderdak zoeken. Ze komen terecht bij Gaspard, een snipverkouden pottenbakker – wichelroedeloper. De hevige sneeuwval bedreigt ondertussen ook het volledige Smurfendorp… Ik behoor met mijn 44 lentes al lang niet meer tot de doelgroep van deze strips. Maar wat blijf ik hiervan genieten. De tekeningen van Maury zijn heel verzorgd. Vooral de dubbelpagina op blz. 20 en 21 is een echt pareltje. Je ziet er een veertigtal Smurfen druk bezig met het sneeuwruimen of sneeuwpret beleven. Heerlijk! Na veertig albums blijft dit een kinderstrip op een heel erg hoog niveau. De verhalen blijven boeiend en de tekeningen vertonen nergens enige vorm van verzwakking. Tekst / tekeningen : Marc Legendre / Charel Cambré naar Pom
Standaard Uitgeverij, SC: 9,99 euro / HC met dossier : 14,99 euro Hebben groentes ook gevoelens? Toen de erfgenamen van Pom (pseudoniem voor Jozef van Hove, overleden in 2014) de knappe ex-librissen zagen die Charel Cambré de afgelopen tijd maakte voor de succesvolle integrale albums van Piet Pienter en Bert Bibber waren ze aangenaam verrast. Ze gaven dan ook de toestemming om eenmalig een hommage-album te maken rond de personages van Piet Pienter en Bert Bibber. Cambré en Legendre zijn naar eigen zeggen fans van het eerste uur van deze toch wat onderschatte Vlaamse klassieker. Persoonlijk heb ik als Oost-Vlaming veel later kennisgemaakt met deze reeks. Mijn broer is tien jaar ouder en had gelukkig wel een aantal van deze strips in zijn verzameling. Voorpublicaties stonden ook niet in de krant die ik als kind heb gelezen. Ik ben dus vrij laat begonnen met het lezen en nadien verzamelen van de volledig reeks van ruim veertig albums. Ik ben dan ook een fan geworden en ik was heel benieuwd naar dit hommage-album. Het verhaal van dit hommage-album speelt zich af in de jaren zestig van de vorige eeuw. Zakenman Gino Cipolla heeft de handen in elkaar geslagen met Gaston, een geniale soepselder, om een dieetboek te maken. Tijdens een signeersessie op een lokale kerstmarkt wordt de bijzondere selder gekidnapt door twee slechteriken die als konijn zijn vermomd. Nadien gaat een eskimo op een Vespa er met de soepgroente vandoor. Tijd voor Piet Pienter, Bert Bibber en uiteraard ook de blonde en steenrijke Susan om de achtervolging op de ontvoerders in te zetten. Het album is een blij weerzien met PP en BB maar ook met andere personages als Theo Flitser, Dokter Kumulus en Stanske. Het verhaal is een aaneenschakeling van doldwaze achtervolgingen. Voor de die hard-fans is dit een feest van herkenning. Het album had wat mij betreft wel in zwart wit gemogen. Dan zou dat nostalgische sfeertje compleet geweest zijn. Maar met de huidige tijdsgeest is het wellicht een veiligere keuze om voor een album in full color te kiezen. Cambré blijft trouw aan zijn eigen zwierige tekenstijl die we van hem kennen dankzij reeksen als Amoras en Pinanti United. Een bewuste keuze blijkbaar. Cambré is er dan ook niet het type tekenaar voor om heel statisch tekenwerk af te leveren zoals we dat wel van Pom gewend waren. Naast voetnoten die verwijzen naar oudere albums uit de klassieke reeks, duiken ook nog cameo’s op van Pom zelf (plaat 19) en de contractonderhandelaar De Mesmaeker (plaat 21 en 38) uit de strips van Guust Flater. Humor zit wel zo goed als volledig in de tekeningen. Ik miste bij momenten wel de (flauwe) woordgrapjes die zo typisch waren bij de klassieke albums. Geen hoogvlieger maar een leuk tussendoortje. Hopelijk zorgt deze strip voor een nog grotere erkenning en herontdekking van Poms oeuvre. Pom mag wat mij betreft in het rijtje van Vlaamse grootmeesters als Vandersteen, Nys en Sleen staan. Tekst / tekeningen : Yann / Gerben Valkema
Standaard Uitgeverij, 48 blz., SC: 8,99 euro Dood aan de voetgangers 2.0 Alice van Stiffrycke, kleindochter van de beroemde Texaanse miljardair, wordt ontvoerd. Wanneer Grip, een witte raaf met bolhoed en veel te grote schoenen, een toverei in de boodschappenmand van Wiske dropt, barst het avontuur los. Tante Sidonia wordt verwisseld in tijd en ruimte met de ontvoerde Alice. Krollebol, de kleindochter van de heks Kovertol, speelt ook een belangrijke rol bij de persoonsverwisseling. Krollebol wil met behulp van zwarte magie (lees: het toverei) het goede laten zegevieren en Alice redden. Onze vrienden moeten dus naar Texas afreizen waar ze ook het hoofd moeten bieden aan een bende waanzinnige wegpiraten… In 2017 maakte de tandem Yann-Valkema met het album Cromimi al een hommage aan Suske en Wiske. Dit was hen zo goed bevallen dat ze nog een tweede keer aan de slag gingen. Eén van de lievelingsalbums van scenarist Yann was De Tuftuf-club uit 1952. Dit album had naar de normen van de reeks altijd een donker kantje waarbij auto’s voetgangers van het voetpad proberen te maaien. Net dat duistere thema overtuigde Yann om een hommage-album te maken rond ditzelfde gegeven. Tekenaar Valkema leerde het klappen van de zweep in de studio’s van Jan, Jans en de Kinderen. Sinds 2007 maakt hij met Eric Hercules ook de gagstrip Elsje. Zijn zwierige tekenstijl oogt heel aantrekkelijk. Valkema viel al meermaals in de prijzen. Zijn decors, auto’s… lijken ook wel te leven. Het plezier spat van de pagina’s en dat verhoogt echt wel het leesplezier. Het album zit ook vol met knipoogjes. Het loont de moeite om het album een tweede keer te herlezen en volledig te focussen op decors en details. Ik deed dat en ontdekte enkele fijne verwijzingen naar andere reeksen van Willy Vandersteen als De Familie Snoek (verhuiswagen op blz. 8), Biggles (naam van een snackbar op blz. 14), De Rode Ridder (op bladzijde 44). Op de zolder zie je allerlei prullaria die refereren naar albums van Suske en Wiske als De Tartaarse Helm en De Stalen Bloempot. Het grappige dwergfiguurtje Bikbellum (blz. 13) is ook van de partij. Trouwe lezers kennen Bikbellum zeker van de klassieker De Dolle Musketiers. In het vliegtuig duiken ook de stripstewardess Natasja (en haar geestelijke vader Walthéry) op en ook de Marsupilami. Afhankelijk van je budget, kan je van dit album genieten in een gewoon SC-jasje maar ook in HC en luxe-versie. Waarom dus nog wachten? Ga dit album halen of geef het cadeau bij de pakjesperiode die er zit aan te komen. |
Archives
April 2024
|