Tekst / tekeningen : Rodolphe / Marchal
Standaard Uitgeverij, 80 blz., HC: 19,99 euro Buitenaardse dreiging en buitenaardse krachten Dak 3 is een kunstmatig eiland in de baai van de Afrikaanse stad Dakar. Hier werden villa’s gebouwd waar officieren die terugkeren van een ruimtemissie weer op adem kunnen komen. Zo ook luitenant Charlene ‘Charlie’ Barrymore. Ze logeert er naast kapitein John Bowman. Charlene is programmeur en John navigator tijdens verkenningsmissies in de ruimte. Het klikt snel tussen beiden. Gelukkig maar want behalve dokter Reagan, die om de twee dagen een medische keuring op hen uitvoert, zijn er weinig echte wezens van vlees en bloed in hun omgeving. Dak 3 is vooral bevolkt door menselijke robots of zogenaamde androïden. Sinds John terug is van zijn laatste missie, wordt hij door gruwelijke nachtmerries achtervolgd. Tijdens zijn laatste opdracht kwam hij in contact met een bizarre zwarte materie. Vrij snel zijn ze hun saaie geïsoleerde leventje beu en besluiten Charlene en John weg te vluchten richting New York. Hun vlucht wordt van nabij gevolgd door allerlei camera’s en drones want John Bowman blijkt sinds zijn laatste missie over een wel heel bijzondere kracht te beschikken. Een kracht die de wereld wel eens zou kunnen redden bij een buitenaardse dreiging… In het voorwoord van Leo kan je lezen dat hij oorspronkelijk vragen had bij dit album. Leo en Rodolphe hebben immers succesvolle reeksen als Namibia en Amazonia met Bertrand Marchal gemaakt. Voor dit oneshot wordt het trio een tandem. De tandem Rodolphe-Marchal is wel niet aan zijn proefstuk toe. Eerder werkten beide heren al samen voor korte reeksen als The Village (bij Saga) en het drieluik Memphis (bij Glénat). Er wordt bijzonder veel gepraat in dit verhaal. Op zich heb ik hier geen probleem mee maar tekenaar Marchal is nu niet bepaald een grootmeester in het weergeven van emoties op gezichten van personages. Hij blinkt meer uit als hij spectaculaire ruimtetuigen in beeld mag brengen. Dat doet hij hier ook met verve. Neem er bijvoorbeeld maar eens de vier tekstloze platen 65 tot en met 68 bij. Hij levert hier echt wel een knap staaltje van SF-tekenwerk af in een filmische en dynamische pagina-opbouw. Verrassend is het allemaal niet. De afwikkeling gebeurt ook wel heel snel. Dit had best wat uitgebreider in beeld mogen komen. Oh ja, een scenario van Rodolphe zou geen scenario van Rodolphe zijn zonder enkele obligate seksscènes. Zonder Leo achter de schrijftafel zijn die er ook nu toch weer bij. Mij hoor je niet klagen. Ik heb dit album graag gelezen maar een meesterwerk of ‘top 10 van 2022’-materiaal is dit niet. Wel vreemd dat deze Nederlandse vertaling niet gewoon onder het label van Dargaud verschijnt maar wel onder ‘Standaard Uitgeverij’. Begrijpen wie begrijpen kan?
0 Comments
Leave a Reply. |
Archives
April 2024
|