​Tekst / tekeningen : Robin Recht
Le Lombard, 112 blz., SC : 15,45 euro / HC : 23,70 euro / luxe : 82 euro

De bastaard en de grijsaard

Thorgal is een grijze zeventigplusser. Zijn leven is compleet waardeloos nu zijn geliefde Aaricia overleden is. Terwijl Thorgal nog met een trieste blik naar het scheepsgraf van zijn vrouw zit te staren, duikt de godenslang Nidhogg plotseling op. Dit creatuur leerde Thorgal al op jonge leeftijd kennen in het album Het Sterrenkind uit de moederreeks. De slang vertelde dat de dood van Aaricia geen eindpunt hoeft te zijn. Thorgal kan Aaricia terugzien op voorwaarde dat hij de tijdring van Ouraboros aan zijn vinger schuift. Even is er twijfel maar uiteindelijk gaat Thorgal overstag. Met behulp van de ring wordt hij zestig jaar teruggekatapulteerd in de tijd. Met het lijf van een zeventigjarige belandt hij in het Vikingdorp waar hij als kind is opgegroeid. Thorgal zal dus samen met zijn zestig jaar jongere zelf op zoek gaan naar Aaricia die ontvoerd blijkt te zijn.
Drie jaar heeft stripmaker Robin Recht (bekend van Conan, Elric…) aan dit lijvige oneshot gewerkt. Achteraan vertelt hij over zijn bewondering voor de originele reeks van Rosinski en Van Hamme. Hij vond het een grote eer om ‘zijn’ Thorgal te mogen maken. Dit is het eerste in een nieuwe reeks waarin verschillende stripmakers hun eigen verhaal binnen het universum van Thorgal mogen uitwerken. Na veertig albums in de hoofdreeks, zeven albums in de spinoff rond Wolvin, acht albums in de reeks rond Kriss van Valnor en tien albums in de reeks rond de jonge jaren van Thorgal rees bij mij de vraag of deze nieuwe reeks wel nog een meerwaarde zou hebben. Ik moet toegeven dat dit eerste hommage-album meer dan geslaagd is. Het tekenwerk van Robin Recht mag dan wel digitaal zijn, toch deed het me enorm denken aan de vroege (lees: beste) albums van de hand van grootmeester Rosinski. De inkleuring van Gaétan Georges verdient het ook om vermeld te worden. Voor Rosinski-fans als mezelf was het volop genieten van zowel de actiescènes (en dat zijn er best veel en ja, ze zijn bij momenten erg bloederig) alsook de intiemere scènes (vooral blz. 59 en blz. 106 mogen wat mij betreft op posterformaat worden uitgebracht!). Het is ondertussen al bekend dat ook Corentin Rouge samen met Fred Duval en ook Mohamed Aouamri aan een hommage-album van Thorgal aan het werken zijn. Mijn interesse is alvast gewekt.

​Tekst / tekeningen : Marc Legendre / Fabio Bono
Standaard Uitgeverij, 40 blz. : 7,50 euro

Veelbelovende doorstart

Koning Arthur is niet meer. Johan trekt naar Brittannië om als fier ridder van de Ronde Tafel de situatie ter plaatse te gaan bekijken. Op zijn pad ontmoet hij een groep moordlustige nomaden onder leiding van de barbaar Tuan. Gelukkig kan Johan ontsnappen aan die razende bende. Hij vindt onderdak in een oude donjon. Daar loopt hij een oude bekende tegen het lijf: het zigeunermeisje Zigliora. Fans van het eerste uur kunnen Zigliora herkennen uit het 24ste album De zwarte banier uit 1965. Met een groep getrouwen heeft Zigliora zich teruggetrokken in de donjon. De pest waart nog altijd rond en dan komt er nu de dreiging van de bende van Tuan nog bij. Wanneer Zigliora vergiftigd wordt, zal Johan alles op alles moeten zetten om een tegengif te vinden.
Vele fans van deze langlopende reeks kloegen al enkele jaren over het veel te beperkt aantal pagina’s van de albums toen scenarist Legendre en tekenaar Bono het overnamen. Toeval of niet maar Standaard Uitgeverij voegt vanaf dit album tien bladzijden toe. Dat merk je meteen. Het verhaal komt veel minder haastig over. Dit album is ook het allerlaatste verhaal van Marc Legendre. Vanaf het volgende verhaal neemt scenarist Peter Van Gucht het over. De doorstart is best geslaagd. Terug naar nevenpersonages uit het rijke verleden van de Rode Ridder én dat met 10 bladzijden meer dan de voorbije jaren. Ik ben alvast enthousiast over de toekomst.

​Tekst / tekeningen : Harry De Paepe / Frodo De Decker
Standaard Uitgeverij, 120 blz, HC: 29,99 euro

Onze gewesten van Keizer Karel V tot nu

Op het moment dat ik deze bespreking schrijf, zitten we met aflevering vijf halverwege op vlak van de televisie-uitzendingen van de prestigieuze reeks Het Verhaal van Vlaanderen. Met het tweede deel van de stripversie zijn we al op het einde aanbeland.
Het album begint meteen met een paginagrote bekende smoel, die van keizer Karel V die een bezoek krijgt van een andere historische beroemdheid, Maarten Luther. In de 120 pagina’s die volgen worden we ondergedompeld in de geschiedenis van onze streken onder Filips II, maken we de geuzenopstanden mee onder leiding van Willem van Oranje. Verder zijn we ook getuigen van de beeldenstorm, de repressie onder hertog van Alva, de Tachtigjarige Oorlog, de Brabantse omwenteling en de Boerenkrijg. Ook de slag bij Waterloo en het uitroepen van de Belgische onafhankelijkheid tijdens de opvoering van ‘De Stomme van Portici’ in de Brusselse Munt ontbreken niet. Nadien wordt flink gefocust op het sociale aspect met de invoering van het algemeen stemrecht, de wantoestanden van de arbeiders met figuren als priester Daens en opkomst van de Industriële Revolutie. Ook zwarte bladzijden uit onze geschiedenis worden niet geschuwd. Zo is er aandacht voor de loopgravenoorlog aan de Yzer, de wanpraktijken van Leopold II in Congo Vrijstaat en de gevolgen van WO II in ons land.
Scenarist Harry De Paepe slaagt er ook nu in om de scharnierpunten uit ons recent en iets minder recente verleden op een behapbare manier te vertellen. De alombekende verhalen passeren de revue maar hier en daar passeert ook een minder bekend wist-je-datje. Wat was het weer genieten voor een geschiedenisleerkracht als mezelf. Het tekenwerk van Frodo De Decker en de bijzonder sfeervolle inkleuring Shirow Di Rosso maken alles helemaal af. Met zijn drieën mogen ze bijzonder fier zijn op dit stripproject. Op ruim tweehonderd bladzijden het verhaal brengen van onze streek voor een zo breed mogelijk publiek. Wie doet het hen na? Pagina’s die mij het meest bijgebleven zijn vind je terug op blz. 20 waarbij de Spaanse troepen proberen om Antwerpen te heroveren in 1585. De eedaflegging van de eerste Belgische koning op blz. 49 is ook erg knap en wat te zeggen van de vogelperspectieven op blz. 50 (eerste trein in België) en op blz. 66 (Wereldtentoonstelling van 1897). Tenslotte keek ik ook mijn ogen uit op de dubbelpagina 100 – 101 waarop Breendonk, de legerkazerne van Dossin en het bombardement op de Minerva-autofabriek te zien is. Deze twee pagina’s moeten echt wel bloed, zweet en tranen gekost hebben aan de tekenaar en inkleurder. Je kan er blijven naar kijken. En dat heb ik ook met het volledige album gedaan. Een eerste keer heb ik het album ‘normaal’ tot mij genomen. Onmiddellijk na deze eerste kennismaking ben ik opnieuw begonnen om blad per blad gewoon nog eens letterlijk te ‘kijken’. Dat doe ik wel meer en dan zeker bij dit soort beeldverhalen waar zoveel in te zien is. Leuk voordeel is dat je oog dan valt op details die je niet direct ziet. Zo ontdekte ik een dubbele knipoog naar Asterix op blz. 35 (zowel in de tekeningen als in de tekstballonnen). Ook het beroemde Britse stripduo Blake en Mortimer maken hun opwachting in de achtergrond op blz. 69. De oude Vlaamse komieken Gaston en Leo zijn er ook bij op blz. 42. Het woordspelletje rond de letter ‘W’ (van koning Willem I) op blz. 45 vond ik ook heel knap gevonden. Toch heb ik het meest genoten van één bepaalde scène die drie keer voorkomt in dit album. Op blz. 34 zie je twee jonge kinderen onderaan links verschrikt opkijken, op blz. 42 duikt dit tweetal opnieuw op dezelfde plaats op maar ondertussen zijn ze een koppel geworden en nog even verder (op blz. 47) zien we het stel opnieuw en ondertussen zijn ze vader en moeder geworden. Dit soort details zijn bijzonder fijn om te ontdekken en bewijzen ook dat de makers best wel plezier hebben beleefd aan dit geslaagde striptweeluik. Elke week zit ik te hopen op een beetje reclame voor of na de televisie-uitzending. Deze twee albums verdienen dat. Deze strips moeten echt door een zo breed mogelijk publiek gelezen worden. Komaan, bazen van de vrt, doe hier iets mee! Strips krijgen al zo weinig aandacht in de media. Dit is het uitgelezen moment!

​Tekst / tekeningen : Peter Van Gucht / Luc Morjaeu
Standaard Uitgeverij, 48 blz. : 7,50 euro

Druk, druk, druk!

Lambik viert zijn verjaardag. Van Tante Sidonia krijgt hij een ingelijste oude stadskaart van Antwerpen cadeau. Lambik is in de wolken, zeker wanneer hij een mysterieus kruisje op de kaart ontdekt. Lambik is ervan overtuigd dat daar een schat te vinden is. In het huidige Antwerpen is op de aangeduide plaats niets spectaculairs te vinden. De kaart dateert uit 1585. Daarom wil Lambik met zijn vrienden naar de 16de eeuw teruggeflitst worden om in het verleden op schattenjacht te gaan.
Dit album van Suske en Wiske kadert in een brede campagne rond het succesvolle televisieprogramma ‘Het Verhaal van Vlaanderen’. Het tv-programma vertelt in tien afleveringen over de geschiedenis van onze streken van de prehistorie tot vandaag. Elke zondag kijken meer dan anderhalf miljoen mensen naar dit programma. Als geschiedenisleerkracht kan ik dit alleen maar toejuichen. In prime time op de nationale televisie kiezen dus meer dan anderhalf miljoen Vlamingen ervoor om geschiedenisles te krijgen. Heerlijk! Dat publiekslieveling Tom Waes het programma een gezicht geeft, draagt zeker bij tot het succes. Ik ben niet meteen de grootste fan van Waes maar als zijn gezicht ervoor zorgt dat geschiedenis uit haar stoffige imago getrokken wordt, dan ben ik daar heel blij om. Dit nieuwste album van Suske en Wiske draagt ook het logo van ‘Het Verhaal van Vlaanderen’ op de cover. Over het algemeen heb ik een zwak voor de albums van Suske en Wiske waar een historisch personage centraal staat. Ik denk hierbij spontaan aan album waar Rubens, Van Gogh, Antoon Van Dyck, Mozart, Mercator, Bosch en Rembrandt een belangrijke rol speelden. Ik heb die allemaal gelezen en in mijn verzameling opgenomen. Deze keer draait alles rond de Antwerpse drukker Christoffel Plantijn. Zijn uitgeverij, de ‘officina plantiniava’ groeide uit tot de grootste uitgeverij van de 16de eeuw ten tijde van koning Filips II van Spanje. Hij opende ook een uitgeverij in het Nederlandse Leiden. In dit verhaal zien we hoe Plantijn geen partij wilde kiezen. Hij drukte zowel voor de katholieken als ook voor de ‘ketterse’ protestanten. Wat me opviel was het gedetailleerd uitwerken van de historische decors. Zo is het genieten van strook 1 en strook 8 waar een mooi zicht op het Antwerpen van vroeger en het Antwerpen van nu te zien is. Verder duiken ook het Antwerpse stadhuis en het Steen in het verhaal op. Daar is duidelijk heel veel werk ingestoken. Als ik me niet vergis is dat het werk van Christian Verhaeghe. De personages daarentegen lijken hier en daar op haastwerk en vooral ook ‘knip- en plakwerk’. Bepaalde personages keren in exact dezelfde houding terug op verschillende pagina’s, alleen wat kleiner of wat groter. De inkting van de hoofdpersonen is op sommige pagina’s heel dun. Dat stoorde echt. Op bepaalde bladzijden is dat heel opvallend. Bijfiguren zijn vet omlijnd, terwijl Suske, Wiske en Lambik met heel fijne zwarte lijntjes omringd zijn. Raar… maar vooral onprofessioneel. Toegegeven, een album van Suske en Wiske is het resultaat van een groep mensen. Maar enige vorm van continuïteit zou toch mogen voor nog altijd één van de bekendste Vlaamse stripreeksen. Wat ik wel leuk vond is het spelen met het lettertype in de tekstballonnen. De teksten van Plantijn ogen chiquer (‘Ik druk mijn tekstballonnen zelf!’) in tegenstelling tot de teksten van de andere personages. En Suske en Wiske evolueren mee want ze hebben nu een app op hun telefoon om teruggeflitst worden wanneer ze dat willen. Zeker geen slecht album maar als je echt een strip wil lezen die in de sfeer baadt van het televisieprogramma, zou ik toch voor het tweeluik van Frodo De Decker (tekenaar) en Harry De Paepe (scenarist) kiezen. Een bespreking van het eerste deel hiervan lees je ook op deze blog.

Tekst / tekeningen : Gloris / Mouclier
Daedalus, 56 blz., HC : 21,95 euro

Het is eenzaam aan de top

Caesarion, het zoontje van Cleopatra en Julius Caesar, is ondertussen al flink gegroeid. Voor een groep machtshebbers in Rome is de kleine Caesarion een doorn in het oog. Wanneer Julius Caesar vermoord wordt in de senaat, stijgt de spanning nog meer. De dictatuur lijkt voorbij. Tijd voor verandering dus. Alleen Cleopatra vormt nu nog een obstakel. Als de republiek opnieuw herrijzen, moet ook Cleopatra’s hoofd rollen. Eén van Caesars vertrouwelingen, Marcus Antonius, helpt Cleopatra om te ontsnappen uit Rome (het bekende verhaal met het vloertapijt op blz. 20 - 21, weet je wel…). Cleopatra reist op die manier naar haar thuisland terug. In Egypte blijkt de oogst al twee jaar na elkaar mislukt. Ook daar zal Cleopatra met de nodige problemen te maken krijgen. Octavianus, de achterneef van Caesar, erft drie vierde van Caesars middelen. Marcus Antonius is één van de weinigen die oprecht verdrietig is over de dood van Caesar. Hij krijgt de steun van het gewone volk van Rome, het zogenaamde plebs. Samen met de gouverneur van Gallië, Lepidus, vormen Octavianus en Marcus Antonius het tweede triumviraat. Ze willen de macht over de ontelbare Romeinse provincia verdelen.
Deze minireeks van vier albums is geschreven door het scenaristenduo Marie en Thierry Gloris. Ze weten waarover ze het hebben. Ik geef zelf bijna vijfentwintig jaar les over Cleopatra. Van een reeks als deze kan ik dus enorm genieten. In dit voorlaatste album vertellen ze over de moeilijke, bijzonder delicate overgang van Cleopatra na de onverwachte moord van Caesar. Deze periode had best de zwanenzang kunnen zijn voor Cleopatra. Maar door heel specifieke en sluwe keuzes was dat niet het geval. De variatie van plaatsen -soms Rome, dan weer Alexandrië in de Nijldelta en ook Syrië- zorgen voor veel dynamiek in het verhaal. Sterk scenario dus en opnieuw gekoppeld aan bijzonder expressief realistisch tekenwerk van Joël Mouclier. De verschillende personages komen als echte mensen over. Zijn decors binnenin paleizen, senaatgebouwen… en drukke gevechtsscènes zijn allemaal heel spectaculair. In het Frans is het vierde en afsluitende deel al verschenen. Laat die vertaling maar komen. Cleopatra is en blijft voor mij de beste reeks binnen de collectie Bloedkoninginnen.

​Tekst / tekeningen : Rafaël Moralès
Daedalus, 144 blz., HC : 29,05 euro

Eindelijk afgerond en vertaald

287 v. C. Het ooit zo fiere Egypte heeft heel wat van zijn oude glans verloren. Na de Perzische overheersing volgde een periode onder de Ptolemaeeën, één van de drie zogenaamde diadochenrijken na de dood van Alexander de Grote. In deze periode speelt deze integrale zich af. Na de dood van zijn pa, volgt Hotep hem op. Hotep was de eerste kopiist (scriba) van de tempel van Amon-Ra. Wanneer Demeas, een Griekse gouverneur van koning Ptolemaius, zich probeert te verrijken op de rug van de bevolking, protesteert Hotep enorm. Hij is razend dat Demeas een verviervoudiging van de taksen wil invoeren. Hoteps protest valt niet in goede aarde en hij wordt opgepakt en opgesloten. De wrede Demeas geeft Hotep de kans om alsnog zijn hachje te redden maar dan moet hij wel een heilige papyrusrol gaan halen. Die ligt verstopt in het heiligdom van Amon. Het zou om een traktaat over geneeskunde van Imhotep gaan. Imhotep was een architect-vizier-schrijver van medische werken onder farao Djoser tijdens het Oude Rijk. Als Hotep die kan vinden, mogen Hotep en zijn familie blijven leven. Deze zoektocht brengt Hotep onverwacht ook op het spoor van een andere misdaad: de sarcofaag met het stoffelijk overschot van Alexander de Grote blijkt gestolen…
Tussen 2007 en 2009 verscheen deel 1 en deel 2 van Hotep bij uitgeverij Glénat. Het derde aangekondigde deel verscheen nooit als apart verhaal. Uitgeverij Glénat gunde stripmaker Moralès gelukkig wel een integrale uitgave. Zo kon hij alsnog zijn volledige verhaal publiceren. Morales kwam op zijn 18de terecht in de studio’s van Jacques Martin. Martin zou snel uitgroeien tot zijn mentor en hij zou ook zijn tekenstijl enorm beïnvloeden. Jarenlang werkte Moralès mee aan reeksen als Alex en De Reizen van Alex. Het 21ste album in de hoofdreeks van Alex, De barbaren, was het eerste album waar zijn naam ook effectief op de cover kwam te staan. Toch zou het nog duren tot zijn 38ste vooraleer hij met het eerste album van Hotep zijn allereerste soloalbum maakte. Bij Moralès weet je dus wat je krijgt: heel sterk gedetailleerde decors en statisch getekende personages. Vooral bij close-ups van de personages voelt die houterige stijl (verwrongen monden en kapsels die op de hoofden lijken gekleefd) erg gekunsteld aan. Maar dat weet je gewoon. Dus heb ik me er niet aan gestoord. De ongelooflijke knappe decors maken alles goed. De cover en de schutbladen gaven me onmiddellijk een ‘waauw’-gevoel. Maar ook bij het binnenwerk valt er om de zoveel bladzijden wel iets heel moois te zien. Ik geef een drietal voorbeelden: op blz. 7 is de zuilenzaal van de tempel van Karnak tot elk kleinste hiërogliefje uitgewerkt. Op blz. 32 krijg je over driekwart van de pagina een adembenemend zicht op de Pharos van Alexandrië, één van de antieke wereldwonderen. En misschien wel het meest indrukwekkend is de tekstloze dubbelpagina op blz. 112 - 113 waar één grote illustratie te bewonderen is van de voorzijde van de Karnaktempel. Morales is echt een geboren decortekenaar. Je voelt in alles dat hij zich daarin het meest op zijn gemak voelt. Ik ben als geschiedenisleerkracht blij dat dit verhaal dan toch is afgerond en meteen ook vertaald is geraakt.

​Tekst / tekeningen : Di Giorgio / Mormile
Daedalus, 56 blz., SC : 10,95 euro

Parels of liefde?

Hoofdpersoon Takeo komt aan in een klein dorpje waar het aantal lijken nog nauwelijks te tellen is. De lokale rivier blijkt te zijn vergiftigd. De dorpelingen vermoeden dat ene Senzo hiervoor verantwoordelijk is. Takeo wil dit uitzoeken en werpt zich op om de dorpelingen te verdedigen. Blijkt dat de vergiftiging de bedoeling heeft om nieuwsgierigen uit de streek weg te houden. Bij een aardverschuiving kwamen daar immers mooie en kostbare parels naar de oppervlakte. Vorig jaar had ik de eer en het genoegen om de Italiaanse stripmaakster Cristina Mormile te interviewen voor ‘Stripschrift’. Zij nam voor Samoerai, één van de absolute topreeksen van uitgeverij Daedalus, het potlood over van bedenker Génêt sinds 2015. En ze doet dat met verve. Mormile is een meesteres in het tekenen van flitsende gevechten en pagina’s waar de actie van afspat. Het duel op het einde van dit album duurt flink wat pagina’s en daar kon Mormile zich weer helemaal uitleven. Er komen ook best veel intieme scènes voor tussen de éénarmige Yugoro en de knappe Shoko in dit vijftiende album. Ook daarvoor draait Mormile haar hand niet om. Dit album kwam bij mij over als een soort oneshot, een soort overgangsalbum. Op de allerlaatste pagina zijn we wel getuige van de terugkeer van een heel fijn personage. Meer zeg ik niet. Maar het doet wel al verlangen naar het volgende verhaal.

​Tekst / tekeningen : Peru / Bileau
Daedalus, 56 blz., HC : 21,95 euro + SC : 10,95 euro

Slot van ‘Alyana’-trilogie

In het vorige album met de ‘Witte Elfen’ in de hoofdrol (album 23) konden we lezen hoe de jonge maar bijzonder krachtige Alyana er als enige ooit in slaagde om de reuzen te verslaan. Keerzijde van de medaille was dat ze ook verantwoordelijk was voor het ontstaan van een reusachtige vloedgolf. Aan het begin van dit nieuwe deel wordt Alyana hiervoor op het spreekwoordelijke matje geroepen door de Raad onder leiding van Ascentill. Hij houdt Alyana verantwoordelijk voor de duizenden doden door de tsunami. Hij vindt dat ze haar krachten heeft misbruikt. Ascentill zit nu zijn kans om Alyana in een bijzonder slecht daglicht te stellen en zich van haar te verlossen. En dat op de meest radicale manier: hij zet een groep Zwarte Elfen in om haar op te jagen en te vermoorden. Gelukkig staat Alyana er niet alleen voor in de nakende strijd. Ten eerste krijgt ze hulp van ‘Schurk’, de grofgebekte maar o zo trouwe orklinlijfwacht. En ten tweede wordt haar grootvader uit een diepe slaap gehaald om met zijn krachtige hamer en dito wapenuitrusting ondersteuning te bieden. Vraag blijft of dit wel zal volstaan tegen een meute Zwarte Elfen.
Tekenaar Bileau schudt indrukwekkende vechtscènes uit zijn potloden. De spinnen en vreemde artefacten gaan hem ook goed af. Ik stoorde me wel wat aan zijn manier om de gezichten van de Witte Elfen te tekenen. Ze zien er gewoon allemaal hetzelfde uit. Geen sinecure om ze uit elkaar te houden. Scenarist Peru breit met dit album een einde aan de trilogie rond Alyana. Hoe het afloopt, moet je maar zelf ontdekken. Meer vertellen zou in dit geval pas écht een spoiler zijn.

​Tekst / tekeningen : Jarry / Deplano
Daedalus, 56 blz., HC : 21,95 euro + SC : 10,95 euro

Detectives in de landen van Arran

Het zijn verkiezingen in de stad Ysparh. Dat er stress in de lucht hangt is logisch maar dat er enkele dagen voor de stemmen moeten worden uitgebracht een belangrijke kandidaat vermoord wordt teruggevonden in zijn slaapkamer is een pak minder logisch. Een zaakje voor het speurdersduo van dienst: Blauwe Elf Antalya en Dwerg Ararun. Zij moeten asap proberen te ontdekken wie de verantwoordelijke is voor deze moord? Geen evidentie als je weet dat er meer dan honderdduizend zielen in Ysparh wonen. Dat gaat van gewone mensen, over Orks, Goblins, Dwergen, Elfen tot Magiërs. Aan verdachten geen gebrek dus. De meeste interesse gaat uit naar de verloren zoon van de vermoorde patriarch. Nadat hij twaalf jaar van de aardbodem verdwenen leek, keert hij net nu terug. Veel rouwen doet hij niet, hij is er als de kippen bij om de positie van zijn vermoorde vader in te nemen. Logisch dus dat Antalya en Ararun hun vizier het meest op hem richten bij het begin van hun onderzoek.
Het tekenwerk van Deplano is indrukwekkend. Hij excelleert op alle vlak. Mimiek, emoties, personages en decors. Check vooral blz. 8 en de dubbelpagina helemaal achteraan voor bijzonder imposante perspectieven van de stad Ysparh. Een regelrechte whodunit is in deze reeks (waar in het Frans recent al het 25ste deel van verscheen) uniek te noemen. Een verademing zelfs want over de twee vorige delen was ik niet meteen dolenthousiast. Dat ben ik na het lezen van dit detectiveverhaal zeker wel. Voor mij één van de betere albums uit de hele reeks.

​Tekst / tekeningen : Enrico Marini
Dargaud, 128 blz., HC : 22,50 euro

Al met al mooie afsluiter van tweeluik

1950, Philadelphia. Terry ‘Slick’ is een meedogenloze gangster. Zeven jaar geleden had hij een relatie met de knappe Debbie ‘Caprice’ Hollow. Nu is ze de verloofde van Rex McKinty, frauduleuze eigenaar van een nachtclub waar Caprice vaak sexy burleske dansen uitvoert. Slick heeft in dit tweede en meteen ook laatste deel nog altijd schulden bij Rex. Hij krijgt deze keer de opdracht om een waardevol schilderij van maffiabaas Zizi te stelen. Zizi liet door de beroemde Picasso een portret van zijn moeder maken met haar eigen as. Voor Zizi heeft dit de waarde van de Mona Lisa. Gemakkelijk wordt geen in elk geval niet want de villa van Zizi blijkt streng bewaakt en Caprice lijkt ook een dubbele rol te spelen.
Bij de bespreking van deel 1 had ik de bemerking dat het vooral een mooi ‘kijkstuk’ was maar dat het oppervlakkige scenario toch wat ‘body’ miste. Ik was duidelijk niet de enige met die kritiek, zo las ik in andere besprekingen. Het lijkt erop alsof Marini het gesnapt heeft. Voor dit afsluitende deel is er toch wel wat meer te beleven. De dieselmotor is op gang gekomen en de intrige barst los. Gewelddadige scènes en erotische passages blijven ook deze keer de dominante rol spelen. Het kleurenpalet blijft uiteraard ook hetzelfde: zwarte en grijsbruine tinten met hier en daar wat rood voor de haardos van de bloedmooie Caprice of bloedspatten bij weer een (vuur-)gevecht. Noir burlesque is zeker niet het beste werk van Marini. Daarvoor schat ik zijn albums van De Schorpioen en De Aasgieren toch hoger in. Momenteel werkt hij aan het zesde album van De Adelaars van Rome, ook een reeks waarvan ik meer fan ben dan dit tweeluik.