​Tekst / tekeningen : Marc Legendre / Fabio Bono
Standaard Uitgeverij, 32 blz. : 6,99 euro

Bloedsporen in de sneeuw

Johan redt herbergier Birre en zijn dochter Asha uit de handen van een bende struikrovers. Als dank bieden ze Johan een gratis avondmaal en onderdak voor de nacht aan. Tijdens het avondeten vertelt de herbergier waarom de streek zo verlaten is. Een zogenaamde ‘hundeprest’ verjaagt iedereen. Het gaat om een priester die uit de doden zou zijn opgestaan. Tijdens zijn leven kreeg hij van niemand respect. De parochianen verweten hem meer met jagen dan met hen bezig te zijn. Toen hij stierf, kreeg hij dan ook geen ceremoniële begrafenis. Dat vond de priester onterecht en daarom stond hij op uit de doden om ’s nachts op jonge deernes te jagen en hun bloed te drinken. Als ridder van de Ronde Tafel vindt Johan dat het zijn plicht is om dit mysterie op te helderen want hij gelooft zelf totaal niet in dit onzinnig verhaal.
Sinds Fabio Bono in 2016 de reeks overnam, ben ik weer fan geworden. Ik had enkele decennia de reeks opgegeven. Het verzorgde realistische tekenwerk dat ook nog eens heel filmisch en zwierig is, zette me ertoe aan om de reeks opnieuw te volgen. Tot nu toe heb ik me dit nog niet beklaagd. Niet elk album is op vlak van het scenario van Legendre even sterk maar het tekenwerk blijft van voldoende hoge kwaliteit om elke keer weer uit te kijken naar een nieuw verhaal. Deze keer kon Bono zich helemaal uitleven in winterse taferelen. Sneeuwlandschappen tekenen met hier en daar bloedrode sporen gaan Bono bijzonder goed af. De voorbije jaren gingen er stemmen op om de tandem Legendre-Bono meer pagina’s dan de obligate 32 te gunnen om hun verhalen in beeld te brengen. En jawel, Standaard Uitgeverij ging overstag. Vanaf volgend jaar krijgen de stripmakers 40 bladzijden om hun ding te doen. Dit kan ik alleen maar toejuichen!

​Tekst / tekeningen : Alain Dodier
Dupuis, 72 blz., SC : 8,99 euro

Verrassend lijvig en actueel #MeToo-verhaal

Tijdens een zoveelste poging om te slagen voor zijn praktisch autorijexamen is privé-detective J K Jerome Bloks getuige van een zelfmoordpoging. Rebecca, een jonge vrouw in bruidsjapon, staat op het punt om van een brug over de autosnelweg te springen. Deze wanhoopsdaad voorkomen is voor Bloks belangrijker dan een positieve evaluatie van de examinator. Rebecca vertelt dat ze net voor haar huwelijk ontdekt heeft dat haar man er een dubbelleven op na houdt en in zijn Afrikaanse thuisland een andere relatie heeft en zelfs vader is van een jong kind. Rebecca denkt dat hij enkel met haar wilde trouwen om een verblijfsvergunning te bemachtigen. Omdat Rebecca niet onmiddellijk weet waar ze heen moet, stelt Bloks voor dat ze enkele dagen bij hem intrekt. Zijn geliefde Babs is toch enkele dag naar het buitenland als stewardess. Maar bij haar thuiskomst is Babette niet opgezet met de aanwezigheid van een andere vrouw in haar appartement. Vraag is of Rebecca wel is wie ze beweert te zijn. Want het voortdurend stalken van Bloks neemt wel heel grote proporties aan…
Vrouwen die gestalkt worden door mannen… dat is een wel heel actueel thema de voorbije tijd door de #MeToo-beweging. Het kan ook omgekeerd. Dat bewijst stripmaker Alain Dodier met dit album. Ik ben al heel lang fan van de avonturen van J K Jerome Bloks. Niet elk album is even goed maar ontgoochelen doet deze reeks nooit. Dit album heeft me echt verrast. Het is erg hedendaags en daarenboven lekker dik (ruim 70 blz!). Er zitten ook enkele fijne knipogen in het verhaal. Op bladzijde 19 kijkt Bloks naar televisie en daarop is een andere creatie van Dodier te zijn: het sprookjesachtige Gully. Op bladzijde 64 toont Dodier dat een trofee van het beroemde stripfestival van Angoulême ook een praktisch nut kan hebben. Ik heb opnieuw genoten van één van mijn favoriete langlopende reeksen.

​Tekst / tekeningen : Leo & Rodolphe / Marchal
Dargaud, 48 blz., SC : 8,99 euro

Mysterie rond een loch

Met Scotland komt Kathy Austin in Europa terecht. We leerden deze knappe geheimagente kennen met reeksen als Kenya, Namibia en Amazonia. Deze keer trekt Kathy Austin naar Schotland om er het huis over te nemen dat oudtante Imelda O’Brien haar heeft nagelaten. Een prachtige manor in Kilwood met uitzicht op een typisch Schots loch. Als kind en later als puber heeft ze er vaak haar vakanties doorgebracht. De oudtante overleed vorig jaar al. Sindsdien stond het huis leeg. Kathy Austin maakt bij haar aankomst in Schotland kennis met Oscar Denton, hoogleraar oude geschiedenis in Oxford. Tot haar stomme verbazing blijkt het huis van tante O’Brien recentelijk afgebrand. Denton vermoedt dat er meer zit achter de dood van de tante en het afbranden van de villa. Hij gelooft in buitenaardse invloeden die in het verleden ook al voor UFO’s en geheimzinnige graancirkels verantwoordelijk waren. Ook de aanwezigheid van de Russische KGB doet vermoeden dat hier meer aan de hand is.
Veel vragen. Heel veel vragen. Maar nog weinig tot zelfs geen antwoorden in dit eerste deel. Boeiend is dit verhaal in ieder geval wel. Rasvertellers Rodolphe en Léo weten hoe ze een spannend verhaal moeten brengen: mist, lochs, oude kastelen, rokerige pubs en het onvermijdelijke bovennatuurlijk sausje. Heel vertrouwd allemaal maar het blijft heerlijk om te lezen. En wat gezegd van tekenaar Marchal? Deze keer moet hij geen weidse Afrikaanse vergezichten of broeierige Zuid-Amerikaanse jungletaferelen tekenen. Maar ook de grijze Schotse highlands brengt hij realistisch in beeld. Indien ik wel alcohol zou drinken, kan ik me voorstellen dat dit verhaal nog lekkerder wegleest met een glas stevige whisky in de hand.

​Tekst / tekeningen : Mangin / Démarez
Casterman, 48 blz., SC : 9,95 euro

Crossover tussen spinoff en moederreeks

Alex en zijn vrienden reizen af naar de eilandengroep van Thera (nu: Santorini). Hij beleeft er een déjà-vu-avontuur in de tempel van de Minotaurus. In zijn jeugd was hij er al eerder (dat kan je lezen in het 40ste album van de moederreeks). Tijdens een zeestorm belandt Alex op een pirateneiland. Hun leider Miletos is voortdurend op zoek naar goud en rijkdommen. Hij is nu uit op de schat van de kannibalistische god. Daarvoor zal hij eerst voorbij de verzonken tempel moeten geraken. De tempel ligt wel bezaaid met gloeiende vuurparels die erg giftig zijn. Daarenboven wordt de tempel bewaakt door een reuzeninktvis.
Tekenaar Thierry Démarez doet het sinds 2012 prima in deze spinoff. Ik was meteen weg van zijn tekenwerk. Wat mij betreft is hij een veel virtuozere tekenaar dan de meeste stripmakers uit de moederreeks. De manier waarop hij in dit verhaal de zeestorm, de binnen- en buitenkant van het Minoïsche paleis en de gevechten tussen mens en stier in beeld brengt ogen bijzonder indrukwekkend. Ik had wel wat problemen met het scenario. Op zich is het best origineel dat scenarist Valérie Mangin een verhaal bedenkt voor de moederreeks en voor de spinoff en die met enkele maanden verschil op de markt brengt. Dit had iets moois kunnen worden. De opbouw van de twee covers zijn ook knipogen naar elkaar. Leuk gevonden allemaal. Maar het historische van een sandalenepos als Alex verzandt onder een aaneenschakeling van vergezochte fantasy-elementen. Een reeks als deze kan dit toch wel missen. De geloofwaardigheid is wat zoek. Maar mooie plaatjes levert het wel nog steeds op.

​Tekst / tekeningen : Zidrou / Homs
Dargaud, 56 blz., HC : 17,95 euro

Robin Hoods op halfhoge hakken

De manier waarop de kinderen in de Britse fabrieken worden mishandeld halverwege de 19de eeuw is schrijnend. Ze kloppen heel lange dagen. Ze werken in gevaarlijke omstandigheden en verdienen nauwelijks iets. Vraag is wie er zich om hen bekommert? De adellijke klasse sowieso niet. Zij vinden het allemaal ok. De Britse koningin al evenmin. Gelukkig is er de ondergrondse verzetsbeweging Angry Mothers. De aanvoersters van deze groepering, Jay en Kita, leerden we al kennen in de eerste cyclus. Jay is nog steeds op zoek naar haar dochter en de Japanse Kita zint ook op wraak na de dood van haar dochtertje. Dankzij hun gratis ledenblaadje werd iedereen zich bewust van het lot dat miljoenen kinderen in Groot-Brittannië ondergingen. Ook hun brandmerk dat op de billen van de slavendrijvers werd achtergelaten werd heel snel legendarisch. Kita is de actieve van het duo. Kay is beredeneerder. Ondanks hun onderlinge discussies zijn ze toch een sterk duo en blijft er ook nu een erotische aantrekkingskracht tussen hen. De titel verwijst naar een bloederige vrijdag op Trafalgar Square waar 241 doden vielen toen het Britse leger een opstand van de Angry Mothers op een wel erg bloederige manier een halt toeroept.
Vijf jaar geleden was de cover van het eerste album al voldoende om mij te overtuigen om dit album te kopen. Dat bewijst ten eerste hoe belangrijk een opvallende cover is en ten tweede toont het ook aan wat een spectaculaire tekenaar Homs is. Vooral de bloederige ‘Black Friday’ brengt hij heel expressief in beeld. Een bladspiegel met tal van ingelaste vakjes met de meest uiteenlopende vormen. Het oogt bijzonder filmisch en als lezer voel je je bij alle gruwel betrokken. Spanning, strijd tussen de sociale klassen, Japanse hocuspocus, historische achtergrond… Shi heeft hete allemaal. Dat is veel. Misschien zelfs iets te veel. Al moet ik bekennen dat deze mengelmoes van thema’s mij minder stoorde dan bij de eerste cyclus.
Enige voorkennis is handig voor je aan dit gitzwarte album begint maar ook zonder kan je in dit verhaal onderduiken. Dat is slim bekeken van de Belgische scenarist Zidrou. Zo kan je ook een nieuw lezerspubliek aan je binden voor deze tweede cyclus die uit twee albums zal bestaan.

​Tekst / tekeningen : Rodolphe / Marchal
Standaard Uitgeverij, 80 blz., HC: 19,99 euro

Buitenaardse dreiging en buitenaardse krachten

Dak 3 is een kunstmatig eiland in de baai van de Afrikaanse stad Dakar. Hier werden villa’s gebouwd waar officieren die terugkeren van een ruimtemissie weer op adem kunnen komen. Zo ook luitenant Charlene ‘Charlie’ Barrymore. Ze logeert er naast kapitein John Bowman. Charlene is programmeur en John navigator tijdens verkenningsmissies in de ruimte. Het klikt snel tussen beiden. Gelukkig maar want behalve dokter Reagan, die om de twee dagen een medische keuring op hen uitvoert, zijn er weinig echte wezens van vlees en bloed in hun omgeving. Dak 3 is vooral bevolkt door menselijke robots of zogenaamde androïden. Sinds John terug is van zijn laatste missie, wordt hij door gruwelijke nachtmerries achtervolgd. Tijdens zijn laatste opdracht kwam hij in contact met een bizarre zwarte materie. Vrij snel zijn ze hun saaie geïsoleerde leventje beu en besluiten Charlene en John weg te vluchten richting New York. Hun vlucht wordt van nabij gevolgd door allerlei camera’s en drones want John Bowman blijkt sinds zijn laatste missie over een wel heel bijzondere kracht te beschikken. Een kracht die de wereld wel eens zou kunnen redden bij een buitenaardse dreiging…
In het voorwoord van Leo kan je lezen dat hij oorspronkelijk vragen had bij dit album. Leo en Rodolphe hebben immers succesvolle reeksen als Namibia en Amazonia met Bertrand Marchal gemaakt. Voor dit oneshot wordt het trio een tandem. De tandem Rodolphe-Marchal is wel niet aan zijn proefstuk toe. Eerder werkten beide heren al samen voor korte reeksen als The Village (bij Saga) en het drieluik Memphis (bij Glénat). Er wordt bijzonder veel gepraat in dit verhaal. Op zich heb ik hier geen probleem mee maar tekenaar Marchal is nu niet bepaald een grootmeester in het weergeven van emoties op gezichten van personages. Hij blinkt meer uit als hij spectaculaire ruimtetuigen in beeld mag brengen. Dat doet hij hier ook met verve. Neem er bijvoorbeeld maar eens de vier tekstloze platen 65 tot en met 68 bij. Hij levert hier echt wel een knap staaltje van SF-tekenwerk af in een filmische en dynamische pagina-opbouw. Verrassend is het allemaal niet. De afwikkeling gebeurt ook wel heel snel. Dit had best wat uitgebreider in beeld mogen komen. Oh ja, een scenario van Rodolphe zou geen scenario van Rodolphe zijn zonder enkele obligate seksscènes. Zonder Leo achter de schrijftafel zijn die er ook nu toch weer bij. Mij hoor je niet klagen. Ik heb dit album graag gelezen maar een meesterwerk of ‘top 10 van 2022’-materiaal is dit niet. Wel vreemd dat deze Nederlandse vertaling niet gewoon onder het label van Dargaud verschijnt maar wel onder ‘Standaard Uitgeverij’. Begrijpen wie begrijpen kan?

​Tekst / tekeningen : Cazenove / Bastide naar Jean Roba
Dargaud, 48 blz., SC : 7,50 euro

Niets meer maar ook niets minder dan een gewoonteaankoop

Als kind maakte ik kennis met de gags van Bollie en Billie via mijn neef Jo. Ik was er meteen gek op. Rond mijn negende begon ik ze ook zelf echt te verzamelen. Inmiddels ben ik 45 en om de een of andere reden blijf ik deze gagreeks trouw. Drie jaar voor geestelijke vader Jean Roba overleed, nam tekenaar Laurent Verron het potlood van hem over in 2003. Verron wist heel goed de ‘look en feel’ van Roba na te bootsen. En ook toen Jean Bastide op zijn beurt in 2017 overnam, voelden de albums nog altijd erg vertrouwd aan. Je hebt zo van die reeksen die je blijft kopen, ook al ben je al decennialang de leeftijd van het doelpubliek ontgroeid. Wel, Bollie & Billie is één van dit soort reeksen. De originaliteit is er al flink wat jaren van af maar toch heeft elk nieuw album wel ‘iets’. Deze keer is er zelfs sprake van een soort rode draad. Ruim twintig grappen hebben te maken met het bezoek van het hele gezin aan een middeleeuws kasteel. Billie is ook heel geïnteresseerd: zeker in de zaal waar harnassen voor honden staan opgesteld. Ook de roofvogelshow kan Billie enorm bekoren. Verder draaien ook een flink aantal gags rond de vriendschap tussen Billie en huisschildpad Karolientje en daartegenover de vijandschap tussen Billie en de zwarte kater Korporaal. Detailkritiek? In een bepaalde scène zie je Bollie en zijn vriend Pim strips lezen van Lucky Luke. De covers zijn zelfs herkenbaar in beeld. Alleen jammer dat de titels niet mee vertaald zijn naar het Nederlands. Of ben ik nu te streng?

​Tekst / tekeningen : David Chauvel / Patrick Pion
Daedalus, 48 blz., SC : 8,95 euro

Botsing van culturen

Newfounland in het jaar 1000. Sigrid is een jonge ambitieuze viking. Ze wil niets liever dan haar eigen vleugels uitslaan en zo haar eigen geschiedenis schrijven. Sigrid gaat aan boord van een drakar met bestemming Markland dat onlangs gekoloniseerd werd. Ook haar oom gaat mee aan boord. Iedere ‘passagier’ heeft wel zijn of haar eigen redenen om de zware overtocht te ondernemen. Hoofddoel is sowieso om de kolonie in Markland te versterken. Sommigen gaan mee om er een nieuw leven te beginnen, een nieuw huis te bouwen of om huiden te verhandelen. Sigrid wil vooral haar eigen leven meer kleur geven. Ze heeft ook nog een andere reden: haar oom gaf haar een mysterieus maar bijzonder waardevol object mee dat zo snel mogelijk in veiligheid moet gebracht worden…
Met David Chauvel op de cover weet je als stripliefhebber dat er sowieso een weldoordacht verhaal verteld zal worden. Hij wist me in het verleden al te overtuigen met reeksen als Wollodrïn en Arthur en momenteel behoort zijn conceptreeks De 5 Rijken tot mijn lievelingsreeksen. Ook voor dit tweeluik voel je dat er onderzoek gebeurd is. Het is een vikingverhaal maar het gaat verder dan het klassieke. De nadruk wordt gelegd op de botsing tussen de twee culturen: heidense vikingen aan de ene kant en gelovige indianenstammen aan de andere. Chauvel speurt naar opheldering voor de aanwezigheid van inwoners uit Groenland in Noord-Amerika. Dat maakt dit album meer dan het lezen waard. Het tekenwerk van Pion oogt bij moment ruw maar dat past perfect bij dit verhaal. Achtergronden laat hij vaak weg bij vechtscènes om dan weer heel imposante decors te tekenen bij paginagrote tekstloze pagina’s. Wat mij betreft een mooi evenwicht. Pion is ook een meester in het weergeven van emoties. Dat is echt wel belangrijk bij de scènes waar Sigrid voor het eerst contact maakt met indiaan Gotheyet. Ze spreken elkaars taal niet, dus is mimiek en lichaamstaal de enige manier om met elkaar in contact te treden. Als die hard-fan van Thorgal was de aankoop van Sigrid een evidentie voor mij. Als ik een drakar op de cover zie, ga ik onmiddellijk overstag. En ontgoocheld ben ik zeker niet. Laat dat vervolg maar snel komen. In het Frans is het er ook nog niet. Dus vrees ik dat mijn geduld nog even op de proef zal gesteld worden.

​Tekst / tekeningen : Jean-Pierre Pécau / Fafner
Daedalus, 64 blz., HC

Rome vergeeft nooit

De noordgrens van het Romeinse Rijk viel samen met de Rijn en de Donau. Dat was geen toeval. De echte reden wordt in dit album uitgelegd. Onder keizer Augustus vond een van de ergste nederlagen van de Romeinse legioenen plaats. In de Teutoburgerwouden ten noorden van de Rijn woonden grimmige, barbaarse Keltisch-Germaanse stammen. Drie Romeinse legioenen, 30 000 legionairs, beten er hun standen stuk op deze wilde clans. Een inktzwarte bladzijde in de Romeinse geschiedenis dus. Hoofdpersoon Arminius was van oorsprong een Germaan maar had zich tot het Romeinse kamp ‘bekeerd’. Na de moord op zijn broer besloot hij terug te keren naar zijn roots en neemt het op tegen de Romeinen met het bekende historische gevolg…
Alle opvolgers van de eerste keizer Augustus trokken hun lessen uit deze bloederige nederlaag. Al zijn opvolgers zouden afzien van het plan om te proberen nog verder noordwaarts door te dringen. Enkele jaren geleden bracht stripmaker Enrico Marini deze veldslag al bijzonder knap en filmisch in beeld in zijn succesreeks De Adelaars van Rome. Nu is het de beurt aan scenarist Pécau en tekenaar Fafner om dat ook te doen. En ik moet zeggen dat hun versie veel minder mijn ding is. Fafner is een stripmaker die graag foto’s gebruikt in zijn werk. En dat zie je. Vooral bij de decors (bergen, sneeuwstormen, bossen, reflecties in het water…) merk je hoe hij bestaand (foto-)materiaal heeft ingescand, lichtjes heeft bewerkt en er dan de personages zelf heeft aan toegevoegd. Daar knap ik vaak op af. Dit soort van Photoshop-strips kunnen me matig bekoren. Ik wil een strip lezen en niet bladeren in een fotoalbum met tekstballonnetjes. Dit is ook de hoofdreden waarom ik het werk van stripmakers als Igor Kordey (De Verborgen Geschiedenis, Marshall Bass) totaal niet volg. Toch heb ik dit album gekocht omdat ik sowieso een zwak heb voor verhalen uit de Klassieke Oudheid vanuit mijn job als geschiedenisleerkracht. De beroemde veldslag waar alles toch om zou moeten draaien komt maar helemaal op het einde en dan nog erg beperkt in beeld. Voor mij was dit album verplicht leesvoer maar ik vrees dat veel lezers door het fotorealistische tekenwerk zullen afhaken. Stripmaker Fafner kan nochtans ook een klassiekere tekenstijl aan. Dat bewees hij al met het tweede deel in de reeks Carthago Adventures. Ik ontdekte dat hij ook aan de conceptreeks Uur U heeft meegewerkt maar daarover kan ik niets zeggen wegens nooit gelezen.

​Tekst / tekeningen : Denis-Pierre Filippi / Gaspard Yvan
Daedalus, 48 blz., HC : 19,95 euro

Spooky oorlogsgruwel

Een groep Russische soldaten verwijderen zich van het front. De Eerste Wereldoorlog heeft er stevig ingehakt. Zowel fysiek als psychisch zijn de troepen op. Om het moreel van zijn troepen op te krikken, wil kapitein Zvoga halt houden bij een geïsoleerd landhuis. Zijn luitenant is aanvankelijk tegen die beslissing maar geeft uiteindelijk toe. De dochters van Zvoga, Natalia en Irina, behoren ook tot het gezelschap en zij zijn meer dan wie ook toe aan een time-out. Het landhuis blijkt bij hun aankomst al bezet door een vijftal deserteurs. De troepen van Zvoga slagen erin hen te overmeesteren en kunnen zo het landhuis van een chique Barones en een norse Baron te betreden. Natalia ontdekt vrij snel dat de Barones in het geheim een groep kinderen huisvest. Ze hebben hun verstopplaats achter de houten lambrisering van het grote landhuis. Daarenboven is er ook nog een spookachtige gedaante die rondwaart door de kamers en de kinderen tegen onheil beschermt.
Gruwel van de oorlog, gevechtsscènes, gevoelige dialogen en een creepy sfeertje. Dit eerste deel van een tweeluik heeft het allemaal. Heel veel elementen samen maar toch kon die mix me heel erg bekoren. Scenarist Filippi (bekend van heel wat reeksen ondermeer De buitengewone reis en Kolonisatie) brengt al zijn pionnen op het schaakbord maar laat toch best veel vragen onbeantwoord. Vooral over het hoe-en-waarom van de creepy wezens in en rond het landhuis wordt weinig tot niets van informatie gelost. Ik ben erg benieuwd hoe hij in het volgende en meteen al laatste deel al deze vragen zal ophelderen. Het verhaal boeide me dus al en wat gezegd van de tekeningen van de voor mij totaal onbekende Gaspard Yvan? Heerlijk gewoon! Zowel in de harde scènes als de meer intimistische toont hij zijn grote talent. Personages met grote ogen in een klare lijn-stijl die me deed denken aan het werk van Joël Parnotte en Jean Bastide. Een heel aangename kennismaking. Ik heb dit heel graag gelezen. In het Frans verscheen eind 2021 al het slotalbum. Please…. laat die vertaling ook maar asap komen!